Πρόκειται, καλοί μου φίλοι, για ένα άλλο είδος ζωής που υπόσχεται «χαρές», «λύσεις», «απολαύσεις» ποικίλες και «παραδείσους», μόνο που δεν παρέχεται ολόκληρη αλλά … με δόσεις! Νομίζεις έτσι ότι ζεις κι ότι χαίρεσαι κι απολαμβάνεις τα νιάτα σου τάχα, στην ουσία όμως φυτοζωείς, αγωνίζεσαι μονάχα για τις επόμενες δόσεις και … χάνεσαι!
* * *
Ο 15χρονος Νίκος δοκίμασε το τσιγάρο! Του είπαν τα παιδιά πως μεγάλωσε πια και πως όλοι στην παρέα καπνίζουν. Σκέφτηκε ν’ αλλάξει παρέα, αλλά φοβήθηκε τις … επιπτώσεις! Στην αρχή ζαλίστηκε, αηδίασε! Σκέφτηκε πως δεν το έχει καθόλου ανάγκη το τσιγάρο, μόνο να κάνει παρέα με τα παιδιά ήθελε. Έκανε πολλές προσπάθειες, μόνος του αλλά και με την βοήθεια ενός φίλου του, για να το μάθει! Από τότε δεν μπορεί χωρίς το τσιγάρο κι άρχισε να κάνει δουλειές του ποδαριού για να το εξασφαλίσει…
Η 16χρονη Άννα βρέθηκε κάποτε σε μεγάλη στεναχώρια. Μια φίλη της της είπε πως μ’ ένα δυνατό ποτό, όλα θα πάνε καλά. «Θα φτιαχτεί» και θα ξεχάσει! Στην αρχή ζαλίστηκε, έβηχε, δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της. Η φίλης της επέμενε. «Έτσι είναι στην αρχή», της είπε. «Έπειτα όμως έχεις έναν δυνατό σύμμαχο στα προβλήματά σου»! Κι εκείνη την πίστεψε… Άρχισαν να πίνουν μαζί, να γυρνούν στα μπαρ. Τώρα ράκος καθώς έχει γίνει, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το ποτό…
Ο 15χρονος Πέτρος είχε πολλά προβλήματα με τους δικούς του, οι οποίοι στο τέλος χώρισαν! Στο σχολείο τα πήγαινε χάλια… Απογοητεύτηκε, με τίποτα δεν μπορούσε να διαβάσει. Οπότε σκέφτηκε πως λύση είναι οι «κοπάνες». Στο τέλος έμεινε από απουσίες! Γυρνώντας εδώ κι εκεί, τον πλησίασαν κάποιοι τύποι, που του έκαναν τον φίλο. Του είπαν πως για να νοιώσει καλύτερα, μία είναι η λύση. Κάτι χαπάκια… Τα δοκίμασε κι είναι αλήθεια πως ένοιωσε καλύτερα. Ύστερα δεν μπορούσε να κάνει χωρίς αυτά, τα οποία ήταν και πανάκριβα! Οι «τύποι» του είπαν πως πίστωση δεν έχει, παρά μόνο αν βοηθούσε κι αυτός στη δουλειά. Έτσι έγινε και «βαποράκι»…
Η 17χρονη Στέλλα έζησε την πρώτη της ερωτική απογοήτευση. Ήταν τέτοιο το σοκ, που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει! Οι «κολλητές» της της είπαν πως έτσι έχουν αυτά τα πράγματα. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία. Και πως για να το ξεπεράσει, μία είναι λύση. Να βρει το χαμένο κέφι της. Και το κέφι θα το βρει μαζί τους στο … κλάμπινγκ! Από τότε γυρίζει στα μπαρ και τα κλαμπ, πίνει, χορεύει, ξενυχτάει «κι ό,τι ήθελε προκύψει», όπως λέει…
* * *
Ναι, έτσι είναι η ζωή με … δόσεις! Έρχεται συνήθως σε μια δύσκολη στιγμή, σε μια στενοχώρια μεγάλη, σε μια απογοήτευση, σε μια αποτυχία, για να σου γεμίσει, τάχα, το κενό που νοιώθεις. Μόνο που το κενό αυτό δεν γεμίζει με τίποτα με τις δόσεις αυτές, όποιες κι αν είναι, αντίθετα το μεγαλώνουν αφάνταστα, έτοιμο να σε καταβροχθίσει!
Το «έτσι κάνουν όλοι», το «τι θα πούνε τα παιδιά» και οι «συμβουλές» απ’ το ίδιο άπειρους «φίλους», το ίδιο «χαμένους», είναι οι δυνατές φωνές που σε ωθούν προς τα εκεί…
Λοιπόν, όπως και να το δει κανείς σ’ ένα θα καταλήξει. Πως πραγματικά πρόκειται για πνευματική λιμοκτονία! Και με τα στυφά ξυλοκέρατα, την τροφή αυτή των χοίρων, που παρέχονται μάλιστα και με δόσεις για να τα … λαχταράς (!), τι μπορεί να κατορθώσει κανείς;
Όπως και να το κάνουμε το «κενό» δεν μπορεί να καλυφθεί με τίποτ’ άλλο παρά με το «Καινό»! Ναι, το «κενό» στη ζωή μας προερχόμενο είτε απ’ τα οποιαδήποτε προβλήματα είτε απ’ την ανυπαρξία νοήματος που τροφοδοτούν οι αμαρτίες, για να καλυφθεί και για να ξεπεραστεί τελείως, θέλει οπωσδήποτε το «Καινό», το καινούργιο δηλαδή, το εντελώς νέο που θα αλλάξει ριζικά το βίο μας, για να τον κάνει από αβίωτο, πραγματικά και μοναδικά παραδεισένιο!
Μάλιστα το πέρασμα απ’ το «κενό» στο «καινό» ταυτίζεται με την ίδια την μετάβαση απ’ το θάνατο στη ζωή. Σ’ εκείνη τη Ζωή που πληροί τα πάντα. Που είναι όντως ανυπέρβλητη. Και αιώνια!
Το λέμε καθαρά. «Κενό» είναι η πίκρα και η νέκρα της αμαρτίας, «Καινό» όμως είναι ο ίδιος ο Χριστός, η Ζωή, Εκείνος που διαλύει όλες τις πίκρες κι όλα τα είδη της … φυτοζωής!
Είναι πολύ χαρακτηριστικός τούτος ο λόγος του ι. Χρυσοστόμου: «Όποιος ξεφεύγει απ’ την Πίστη, δεν στέκεται πουθενά, αλλά κολυμπάει εδώ κι εκεί έως ότου καταποντισθεί τελείως»!
* * *
Ναι, παιδιά, αυτή ακριβώς είναι η ζωή με … δόσεις! Ένα καθαρό ξέκομμα απ’ την Πίστη, που σε κάνει να παραπαίεις και να θαλασσοδέρνεσαι στα πέλαγα, μέχρι καταταλαιπωρημένος, εξαντλημένος και εξουθενωμένος να καταποντιστείς! Τι τραγικό!
Κι αν ξεκόψεις απ’ την Πίστη άθελά σου, κι αν παρασυρθείς, μη διστάσεις να φωνάξεις δυνατά: «Χριστέ μου, σώσε με»! Το ίδιο έκαναν και οι μαθητές Του, τότε που κινδύνευαν απ’ την μεγάλη θαλασσοταραχή και το πλοίο τους άρχισε να βυθίζεται. Τον ξύπνησαν καθώς κοιμόταν και Του είπαν: «Κύριε, σώσον ημάς, απολλύμεθα»! Κύριε, σώσε μας, χανόμαστε. Κι Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, επέπληξε τους ανέμους και τη θάλασσα κι έγινε αμέσως γαλήνη μεγάλη (Βλ. Ματθ. η΄, 23-27)
Το ίδιο θα ακούσει κι εμάς, αν Τον καλέσουμε. Και θα επιπλήξει και θα απομακρύνει κάθε πειρασμό, κάθε κενό, κάθε θαλασσοταραχή του βίου μας που θέλει να μας καταβροχθίσει. Είτε θα μας στείλει κάποιο ναυαγοσώστη, είτε θα μας δώσει κάποιο μέσο σωτηρίας, είτε θα γαληνεύσει αμέσως τελείως την κατάσταση. Σίγουρα! Δοκιμάστε και θα δείτε …
