Πρόκειται για μια πολύ συνηθισμένη φράση των εφήβων. Όλων των εφήβων, ξέρετε. Θα λέγαμε και… όλων των γενεών! Ναι, την έλεγαν κι αυτοί ακόμη … οι γονείς σας, καλοί μου φίλοι!
Βλέπετε, η επανάσταση της εφηβείας τα φέρνει όλα, ως γνωστόν, πάνω - κάτω! Όχι μόνο στο σώμα, αλλά και σ’ αυτή την ψυχοσύνθεση, τις σκέψεις, τις απόψεις, τις θελήσεις και τη συμπεριφορά των εφήβων. Οι έφηβοι θέλουν να αποβάλλουν με μιας ό,τι έκαναν πρώτα σαν παιδιά, να λειτουργούν όπως οι μεγάλοι, να έχουν τη δική μας οντότητα και προσωπικότητα. Και … να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν!
Απ’ την άλλη οι γονείς «παθαίνουν» που δεν είναι τόσο υπάκουοι όσο πριν! Που οι έφηβοί τους δεν έχουν εκείνη την παλιά παιδική συμπεριφορά! Τα χάνουν καθώς οι απαντήσεις των εφήβων παιδιών τους αλλάζουν, όπως και οι ανάγκες μας! Σαστίζουν που τους βλέπουν καθημερινά τόσο διαφορετικούς! Φοβούνται υπερβολικά για ό,τι κάνουν!
Ακριβώς εδώ βρίσκεται το πρόβλημα, που έφθασε ν’ αποκαλείται και «χάσμα γενεών».
* * *
Αλλά θα γίνουν καλύτερα κατανοητά αυτά, αν ρωτήσει κανείς τους εφήβους γιατί οι γονείς τους «τους τη σπάνε»! Οι απαντήσεις που θα δοθούν, θα είναι κάπως σαν αυτές:
- Δεν μ’ αφήνουν να έχω παρέες, αλλά κυρίως τρέμουν στην ιδέα ενός φλερτ!
- Δεν μπορώ να δημιουργήσω ένα δεσμό, γιατί εκείνος θα πρέπει να ανταποκρίνεται στο
δικό τους πρότυπο!
- Με μαλώνουν συνέχεια, βρίσκοντας στραβό ό,τι κι αν κάνω!
- Μόλις βρουν ευκαιρία μπαίνουν στο δωμάτιό μου όταν λείπω και ψαχουλεύουν τα πράγματά μου!
- Αυτό που με βασανίζει μαζί τους είναι ότι δεν έχω καμμία ελευθερία!
- Δεν μου επιτρέπουν να βγαίνω, ούτε και να έχω φίλους(ες)!
- Δεν αντέχω να βλέπω όλα τα παιδιά να διασκεδάζουν κι εγώ να μένω μέσα!
- Δεν υπάρχει διάλογος μεταξύ μας. Όταν πούνε «όχι», τελείωσε! Δεν αφήνουν κανένα
περιθώριο για ερωτήσεις…
* * *
Οι έφηβοι, καλοί μου φίλοι, όπως και να το κάνουμε, ασφαλώς δεν είναι πλέον παιδιά - σύμφωνοι! - όμως δεν είναι και μεγάλοι. Σ’ ένα ενδιάμεσο στάδιο βρίσκονται, ασφαλώς. Αυτό δε το ενδιάμεσο στάδιο λέγεται «εφηβεία». Αφήνει κανείς την παιδική ηλικία και πορεύεται σ’ αυτήν του ενήλικα. Πορεύεται … Δεν πορεύθηκε! Και βέβαια δεν έφθασε ακόμη!
Οπότε, τι απομένει να γίνει; Απ’ τη μία να καταλάβουν οι γονείς, ακριβώς αυτό: Πως οι έφηβοί τους δεν είναι πλέον παιδιά! Πως εγκατέλειψαν, έστω, την παιδική τους ηλικία. Και συνεπώς, πως δεν έχουν, δεν μπορούν να έχουν, τις ανάγκες, τις αναζητήσεις, τις απαιτήσεις και τις σκέψεις ενός παιδιού. Κι αλίμονο αν τις έχουν! Ως πότε θα είναι … παιδιά;
Κι απ’ την άλλη να καταλάβετε κι εσείς, καλοί μου φίλοι, πως δεν είσαστε μεγάλοι. Όχι! Συνεπώς, δεν μπορείτε να έχετε τι απαιτήσεις, ούτε δε και τις υποχρεώσεις (υπάρχουν κι αυτές, έτσι;) των ενηλίκων.
Συμβαίνει ό,τι και με τα πουλιά. Στην αρχή οι νεοσσοί, παραμένουν στη φωλιά τους ανήμποροι κι αδύναμοι, περιμένοντας τα πάντα απ’ τους γονείς τους και μάλιστα … στο στόμα! Ούτε σκέψη δεν κάνουν για να απομακρυνθούν από εκεί!
Σαν, όμως, μεγαλώσουν - κι έρχεται πάντοτε αυτή η ώρα - θέλουν να φύγουν απ’ αυτή, να πετάξουν όπως οι γονείς τους και να φτερουγίσουν στη ζωή, συγγνώμη στους αιθέρες. Εξάλλου αυτό κάνουν κι όλα τα μεγάλα πουλιά, που τα βλέπουν και τα ζηλεύουν.
Ωστόσο, γνωρίζουν πως δεν είναι ακόμη μεγάλα, πως δεν είναι ακόμη τόσο ώριμα και δυνατά, όπως εκείνα. Και τι κάνουν; Φτερουγίζουν απ’ τη ζεστασιά της φωλιάς τους, στο πρώτο κοντινό κλαδί, κάθονται λίγο, κι επιστρέφουν! Αργότερα, σαν νοιώσουν τις δυνάμεις τους ακόμη μεγαλύτερες, φτερουγίζουν στο μακρύτερο κλαδί κι επιστρέφουν πάλι. Αυτό επαναλαμβάνεται συνέχεια ώσπου να έρθει η στιγμή να εγκαταλείψουν κι όλα τα κλαδιά του δέντρου τους και να κινηθούν ελεύθερα στα πλάτη στου ορίζοντα. Αυτή είναι και όλη η διαδικασία του μεγαλώματος ξέρετε…
Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς κάνει κι ένας έφηβος. Συνεπώς, ούτε μέσα στο σπίτι του μπορεί να βρίσκεται μονίμως, ούτε και να φτερουγίσει με μιας στη ζωή χωρίς τα ενδιάμεσα στάδια – σταθμούς, γιατί τότε υπάρχει σαφώς ο κίνδυνος της καταστροφής! Πέραν του ότι υπάρχουν, ούτως ή άλλως και οι κίνδυνοι των σαρκοφάγων πουλιών, αλλά και οι παγίδες και τα όπλα των κυνηγών!
Αν αυτό γίνει αντιληπτό και από τις δύο πλευρές, τότε σίγουρα οι διαφορές θα αμβλυνθούν, το όποιο χάσμα θα μικρύνει και με τον απαραίτητο διάλογο θα βρεθεί και η χρυσή τομή.
* * *
Να πούμε, φίλοι, και μερικές αλήθειες ακόμη …
- Οι απαιτήσεις σας δεν μπορεί να είναι παράλογες, οι θελήσεις σας παράτολμες, τα σχέδιά σας επικίνδυνα, δείγματα ανευθυνότητας όλα τους! Εκεί οι γονείς είναι γονείς και πρέπει να παρέμβουν, άμεσα, αλλά και με τον πλέον κατάλληλο τρόπο. Άραγε εσείς τι θα κάνατε στη θέση τους;
- Δεν πρέπει να παρασύρεστε! Είτε απ’ τις παρορμήσεις του ιδίου του εαυτού σας, είτε από τους φίλους, τους συμμαθητές και την παρέα σας. Αυτός που παρασύρεται, και μάλιστα σε κάτι που δεν είναι σωστό, όπως και να το κάνουμε, παιδί δείχνει πως είναι, και ποτέ του ώριμος και με ισχυρή προσωπικότητα ενήλικας …
- Οι γονείς σας στα σίγουρα σας αγαπάνε! Κι ας νομίζετε ή κι ας φαίνεται ακόμη και το αντίθετο. Ας αντιδρούν, όπως αντιδρούν. Ακόμη δε και τότε που διαφωνούν μαζί σας, απ’ την αγάπη τους σ’ εσάς το κάνουν. Σίγουρα! Μπορεί να κάνουν, βέβαια, και τα λάθη τους επ’ αυτού. Που να είναι και μεγάλα, να συμφωνήσω. Όμως, ακόμη κι αυτά, δεν παύουν να έχουν ως κίνητρο την αγάπη και το ενδιαφέρον τους για σας …
- Έπειτα, παιδιά, η αλήθεια είναι, πως εμπειρίες δεν έχετε! Δεν είναι δυνατόν να έχετε. Κι αυτό είναι εκείνο ακριβώς που σας λείπει. Καλό είναι, λοιπόν, να δέχεστε τις εμπειρίες των άλλων, και μάλιστα αυτών των ιδίων των γονιών σας που τόσο πολύ σας αγαπούν …
- Οι διαφορές σας θα αμβλυνθούν, και θα λέγαμε πως ούτε καν θα υπάρξουν, αν αυτά που θέλετε είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, δεν είναι αμαρτωλά και δεν αποβλέπουν σ’ αυτό το τελευταίο …
- Σαφώς απαιτείται διάλογος – ενημέρωση – επιχειρήματα – πειθώ, αλλά και προσευχή! Κι από τις δύο πλευρές βέβαια. Όχι φωνές, αγριάδες, απειλές και δηλώσεις του τύπου «θα κάνω ό,τι αρέσει σ’ εμένα»! Αυτό και απόλυτα εγωιστικό είναι και τέλεια επικίνδυνο!
Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι οι γονείς σας ανησυχούν για τους φίλους σας. Γιατί, τότε, να μην
τους γνωρίσετε σ’ αυτούς; Γιατί να μην γίνει προσπάθεια να γνωρισθούν και οι γονείς μεταξύ
τους; Υπόψη ότι και των φίλων σας οι γονείς, τις ίδιες ανησυχίες στα σίγουρα έχουν …
- Αν είσαστε λογικοί στις απαιτήσεις σας κι αν αυτό που θέλετε είναι πραγματικά σωστό, πρέπει και να φαίνεται κιόλας κι εσείς να το δείχνετε…
- Να εμπνέετε εμπιστοσύνη! Κάτι, βέβαια, που κερδίζεται καθημερινά με τα έργα. Τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα στην εκπλήρωση των επιθυμιών σας…
* * *
Λοιπόν, καλοί μου φίλοι, αν ερευνήσετε σε βάθος τις όποιες διαφορές έχετε με τους γονείς σας, θα διαπιστώσετε πως προέρχονται περισσότερο και κυρίως απ’ τις αμαρτωλές ροπές του εαυτού σας, το αμαρτωλό περιβάλλον στο οποίο ζούμε και καθημερινά μας θέτει τα δικά του πρότυπα, «αξίες» και διεκδικήσεις, απ’ τη λάθος παρέα, απ’ τους λάθος φίλους τους οποίους πρέπει ν’ αλλάξουμε, κάποτε δε και επειγόντως! Δεν μπορεί σ’ όλα αυτά να είσαστε εντάξει και παρ’ όλα αυτά οι γονείς σας … να σας την σπάνε! Εκτός ακροτήτων και σπανίων εξαιρέσεων βέβαια …
