ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
ΒΙΩΝΕΤΑΙ ΩΣ ΦΥΛΑΞΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ
ΣΤΙΣ ΔΙΑΘΗΚΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΙΣΙΟΥ ΚΑΙ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
Του Ανδρέα Χριστοφόρου
Στις δύο Διαθήκες που ακολουθούν φαίνεται η ομόνοια του
Αγίου Πνεύματος που είναι η συνέχεια της Πεντηκοστής στους Αγίους Αποστόλους,
φαίνεται το θεμέλιο της Εκκλησιαστικής Συνείδησης των Αγίων μας από τους Αγίους
Αποστόλους μέχρι σήμερα.
Οι δύο αυτές Διαθήκες φανερώνουν πιό πρέπει να είναι το ήθος
κάθε Ορθόδοξου Χριστιανού αλλά και κάθε ανθρώπου αφού ο Χριστός είναι παρών
στον Κόσμο μετά την Ανάληψη Του.
Εξετάζουν τον εαυτό τους οι Άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας από την Πεντηκοστή που το Άγιο Πνεύμα κατακλύζει τον Κόσμο και φωτίζει τις
συνειδήσεις εάν παραβαίνουν τις Εντολές του Χριστού από την παιδική ηλικία τους
μέχρι τον θάνατό τους.
Η απάντηση τους είναι ότι παραβαίνουν τις Εντολές όχι μόνο
σαν πράξη αλλά και σαν λογισμό, επιθυμία αλλά και σαν ροπή προς την αμαρτία.
Έχουν διαρκή συναίσθηση αμαρτωλότητας, συνεχή Μετάνοια,
εξομολογούνται και Κοινωνούν τον Χριστό στη Λειτουργία.
Αυτή η διαρκής Μετάνοια και η ακολουθούσα Άφεση Αμαρτιών
ελκύει βαθμιαία το Άγιο Πνεύμα που τους καθαρίζει, τους φωτίζει και τους ενώνει
με τον Χριστό και την Εκκλησία Του,δηλαδή τους θεώνει κατα Χάριν.
Δεν όμως εφησυχάζουν ούτε στιγμή και στο τέλος της Ζωής τους
δεν αρκούνται στην Εξομολόγηση στον Χριστό και στον Ιερέα, αλλά εξομολογούνται
με τις δύο Διαθήκες ενώπιον της Εκκλησίας και όλου του Κόσμου!
Όπως ακριβώς θα γίνει στη Μέλλουσα Κρίση!
Έτσι μας αποκαλύπτουν ότι το Μυστικό του αγιασμού είναι η
συνεχής επιμελημένη Μετάνοια!
Διότι η Εξομολόγηση και η Θεία Κοινωνία γίνονται τακτικά, η
Μετάνοια όμως ως μυστική καρδιακή εξομολόγηση στον Χριστό που είναι παρών στις
συνειδήσεις μας είναι επιμελημένη, δηλαδή γίνεται όχι αυθόρμητα αλλά με προσοχή
και φροντίδα και είναι συνεχής.
Αυτή η Ζωή της Τήρησης των Εντολών δηλαδή της φύλαξης τους
στην καρδιά μας, ως θησαυρού και της Μετανοίας που ακολουθεί, είναι ακριβώς η
Ζωή της Ημέρας της Πεντηκοστής στην Ορθόδοξη Εκκλησία που συνεχίζεται
αδιάλειπτα από τους Αγίους Αποστόλους μέχρι σήμερα.
Ακολουθούν οι δύο Διαθήκες:
Η Διαθήκη του Οσίου Παΐσίου του Αγιορείτη
«Του λόγου μου ο Μοναχός Παΐσιος, όπως εξέτασα τον εαυτόν
μου, ίδα ότι όλες της εντολές του Κυρίου της παρέβην, όλες της αμαρτίες της έχω
κάνη. Δεν έχει σημασία εάν, ορισμένες έχουν γίνη σε μικρότερο βαθμό, διότι δεν
έχω καθόλου ελαφριντικά, επειδή με έχει εβεργετίση πολύ ο Κύριος.
Εύχεσθε να με ελεήση ο Χριστός. Συνχωρέστε με, και
συνχωρημένοι να είναι όσοι νομίζουν ότι με λύπησαν.
Ευχαριστώ πολύ, και πάλη εύχεσθε.
Μοναχός Παΐσιος».
Αυτό το ιδιόγραφο κείμενο του Γέροντα βρέθηκε αυτοτελές στο
κελλί του «Παναγούδα», μετά την κοίμησή του. Δημοσιεύεται στο βιβλίο του
μακαριστού ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Άγιον Όρος
2004, σ. 716-717.
ΔΙΑΘΗΚΗ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
«Ἀγαπητὰ πνευματικά μου παιδιά,
Τώρα ποὺ ἀκόμη ἔχω τὰ φρένας μου σώας θέλω νὰ σᾶς πῶ μερικὲς
συμβουλές. Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ὅλο στὶς ἁμαρτίες ἤμουνα. Καὶ ὅταν μὲ ἔστελνε ἡ
μητέρα μου νὰ φυλάω τὰ ζῶα στὸ βουνό, γιατί ὁ πατέρας μου, ἐπειδὴ ἤμασταν πτωχοὶ
εἶχε πάει στὴν Ἀμερική, γιὰ νὰ ἐργαστεῖ στὴ διώρυγα τοῦ Παναμᾶ γιὰ ἐμᾶς τὰ
παιδιά του, ἐκεῖ ποὺ ἔβοσκα τὰ ζῶα, συλλαβιστὰ διάβαζα τὸ βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου
τοῦ Καλυβίτου καὶ πάρα πολὺ ἀγάπησα τὸν Ἅγιο Ἰωάννη καὶ ἔκανα πάρα πολλὲς
προσευχὲς σὰν μικρὸ παιδὶ ποὺ ἤμουν 12 – 15 χρονῶν, δὲν θυμᾶμαι ἀκριβῶς καλά,
καὶ θέλοντας νὰ τὸν μιμηθῶ μὲ πολὺ ἀγώνα ἔφυγα ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου κρυφὰ καὶ ἦλθα
στὰ Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ὑποτάχτηκα σὲ δύο γέροντες αὐταδέλφους,
Παντελεήμονα καὶ Ἰωαννίκιο. Μοῦ ἔτυχε νὰ εἶναι πολὺ εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετοι καὶ
τοὺς ἀγάπησα πάρα πολὺ καὶ γι’ αὐτό, μὲ τὴν εὐχή τους, τοὺς ἔκανα ἄκρα ὑπακοή.
Αὐτὸ μὲ βοήθησε πάρα πολύ, αἰσθάνθηκα καὶ μεγάλη ἀγάπη καὶ
πρὸς τὸν Θεό, καὶ πέρασα πάρα πολὺ καλά. Ἀλλά, κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, γιὰ τὶς ἁμαρτίες
μου, ἀρρώστησα πολὺ καὶ οἱ Γέροντές μου μοῦ εἶπαν νὰ πάω στοὺς γονεῖς μου στὸ
χωριό μου εἰς τὸν ἅγιο Ἰωάννη Εὐβοίας.
Καὶ ἐνῶ ἀπὸ μικρὸ παιδὶ εἶχα κάνει πολλὲς ἁμαρτίες, ὅταν
ξαναπῆγα στὸν κόσμο, συνέχισα τὶς ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες μέχρι σήμερα ἔγιναν πάρα
πολλές.
Ὁ κόσμος ὅμως μὲ πῆρε ἀπὸ καλὸ καὶ ὅλοι φωνάζουνε ὅτι εἶμαι ἅγιος.
Ἐγὼ ὅμως αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος τοῦ κόσμου.
Ὅσα ἐνθυμόμουνα βεβαίως τὰ ἐξομολογήθηκα, ἀλλὰ γνωρίζω ὅτι
γιὰ αὐτὰ ποὺ ἐξομολογήθηκα μὲ συγχώρησε ὁ Θεός, ἀλλὰ ὅμως τώρα ἔχω ἕνα
συναίσθημα ὅτι καὶ τὰ πνευματικά μου ἁμαρτήματα εἶναι πάρα πολλὰ καὶ παρακαλῶ ὅσοι
μὲ ἔχετε γνωρίσει νὰ κάνετε προσευχὴ γιὰ μένα, διότι καὶ ἐγώ, ὅταν ζοῦσα, πολὺ
ταπεινὰ ἔκανα προσευχὴ γιὰ σᾶς, ἀλλὰ ὅμως τώρα ποὺ θὰ πάω γιὰ τὸν οὐρανὸ ἔχω τὸ
συναίσθημα ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μοῦ πεῖ: Τί θέλεις ἐσὺ ἐδῶ; Ἐγὼ ἕνα ἔχω νὰ τοῦ πῶ.
Δὲν εἶμαι ἄξιος, Κύριε, γιὰ ἐδῶ, ἀλλὰ ὅτι θέλει ἡ ἀγάπη σου ἂς
κάμει γιὰ μένα. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα δὲν ξέρω τί θὰ γίνει.
Ἐπιθυμῶ ὅμως νὰ ἐνεργήσει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ πάντα εὔχομαι
τὰ πνευματικά μου παιδιὰ νὰ ἀγαπήσουν τὸν Θεό, ποὺ εἶναι τὸ πᾶν, γιὰ νὰ μᾶς ἀξιώσει
νὰ μποῦμε στὴν ἐπίγειο ἄκτιστο ἐκκλησία Του. Γιατὶ ἀπὸ ἐδῶ πρέπει νὰ ἀρχίσουμε.
Ἐγὼ πάντα εἶχα τὴν προσπάθεια νὰ προσεύχομαι καὶ νὰ διαβάζω
τοὺς Ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας καὶ εὔχομαι
καὶ ἐσεῖς νὰ κάνετε τὸ ἴδιο. Ἐγὼ προσπάθησα μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν πλησιάσω
τὸ Θεὸ καὶ εὔχομαι καὶ σεῖς νὰ κάνετε τὸ ἴδιο.
Παρακαλῶ ὅλους σας νὰ μὲ συγχωρέσετε γιὰ ὅ,τι σᾶς
στεναχώρησα.
Ἱερομόναχος Πορφύριος
Ἐν Καυσοκαλυβίοις τῇ 4/7 Ἰουνίου 1991».
——————————————
Οι Άγιοι έχουν την ίδια συνείδηση, διότι με την διαρκή
Μετάνοια έχουν Μυστικο Ιατρό και Διδάσκαλο το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα!
