Εἶναι παράξενο,
τό πῶς μπορεῖ νά φωτιστεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου· τό πῶς ἀνοίγουν οἱ ὀφθαλμοί τῆς
ψυχῆς καί, διαφαίνονται καθαρότερα κάποιες προβληματικές, ἁμαρτωλές
καταστάσεις. Σάν, ἕνα ἀόρατο χέρι, νά ξεκλειδώνει τή σκέψη, καί νά σοῦ
φανερώνεται ἡ λανθασμένη πτυχή τῆς πορείας πού ἀκολουθεῖς· νά κτίζει μέ ἄλλο ἕνα λιθαράκι τό οἰκοδόμημα τῆς μετανοίας.
«Τό μεγάλο
πρόβλημα εἶναι, ὅταν ἡ Ἁμαρτία εἶναι καρδιακή ἐπιθυμία, ὁπότε ὁ
διάβολος εἶναι Παρών, ἐνῶ ἡ Τήρηση τῶν Ἐντολῶν δέν εἶναι ἐπιθυμία ἀλλά
καθωσπρεπισμός, ἀπόφαση τοῦ ἐγκεφάλου γίνεται μόνο διότι πρέπει νά
γίνει τό καλό καί ὄχι διότι τό λαχταρούμε καί τό ποθοῦμε. Τότε, ἐνῶ οἱ
πράξεις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καλές, ἡ καρδία του πόρρω ἀπέχει, δέν
συμμετέχει ὡς ἐπιθυμία, ἀλλά μόνο ὁ ἐγκέφαλος πού ἀποφασίζει καλές πράξεις,
στίς ὁποίες ἡ καρδιά ἀπέχει καί εἶναι ἀποξενωμένη.
Δηλαδή ὁ
ἄνθρωπος τήν μέν ἁμαρτία τήν ἐπιθυμεῖ, τίς δέ Ἐντολές τοῦ Χριστοῦ πρέπει
νά τίς κάνει. Καρπός τῆς ἀποξένωσης τῆς ἐπιθυμίας καί τῆς Καρδίας ἀπό τίς
Ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμετανοησία. Λείπει δηλαδή ὁ πόθος τοῦ Χριστοῦ
στήν Πνευματική Ζωή πού γίνεται "καθωσπρεπιστικά".» [1]
Φοβερός ὁ λόγος·
φοβερότερη ἀκόμη εἶναι αὐτή ἡ κατάσταση πού περιγράφεται στόν λόγο αὐτόν: «ὁ
ἄνθρωπος τήν μέν ἁμαρτία τήν ἐπιθυμεῖ, τίς δέ Ἐντολές τοῦ Χριστοῦ πρέπει
νά τίς κάνει»· αὐτή εἶναι ἡ φράση κλειδί, τό "κλίκ" τοῦ νοός μου,
στήν ὁποία στάθηκα, ἐπεξεργάστηκα διανοητικά καί συνειδητοποίησα τήν μεγάλη
αὐτή πραγματικότητα!
Μέ ἄλλα λόγια, πάντα βάζουμε ἕνα «πρέπει», ὅταν
πρόκειται νά ἐκτελέσουμε ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν μετοχή μας στή μυστηριακή
ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά «πέφτουμε μέ τά μοῦτρα» ὅταν πρόκειται νά
ἁμαρτάνουμε.
Θεωροῦμε «ψυχρό
καθῆκον», ὅλα ὅσα ἀφοροῦν στήν πνευματική μας ζωή, κάτι, πού θά πράξουμε,
ὅταν ἑμεῖς τό νιώσουμε καί ἴσως ποτέ, διότι ὅλα ὅσα μᾶς στερεώνουν στήν πίστη,
κατά ἕνα «παράξενο» τρόπο, μᾶς ἀπωθοῦν, χωρίς νά ἀναρωτιόμαστε ἤ νά
ὑποψιαζόμαστε καί οὔτε θέλουμε νά μάθουμε τό γιατί.
Καί πάλι, κατά
ἕναν «παράξενο» τρόπο, δέν ἀναρωτιόμαστε ἤ ὑποψιαζόμαστε καί οὔτε θέλουμε
νά μάθουμε, τό γιατί προτιμοῦμε νά διαπράττουμε ὅλες αὐτές τίς πράξεις πού
ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι δηλαδή, ἁμαρτίες!
Προχωροῦμε ἀνυποψίαστοι στήν ζωή μας,
ἐνῶ ὁ διαχωριστικός τοῖχος τῆς ἀμετανοησίας μας ὀλοένα καί μεγαλώνει,
μέχρι νά μᾶς χωρίσει τελείως ἀπό τόν Θεό.
Καί θά ἔρθει ἡ
ὥρα τῆς ἀναχώρησής μας ἀπ' αὐτόν τόν μάταιο κόσμο, καί δέν θά ἔχουμε πάρει τήν
παραμικρή εἴδηση τοῦ τί θησαυρό εἴχαμε μπροστά στά μάτια μας καί τόν ἀγνοήσαμε.
Δέν θά
καταλάβουμε, πῶς ὅλα αὐτά, τά πολλά ἤ λίγα χρόνια ἐπίγειας ζωῆς, κατάφερε ὁ
διάβολος νά μᾶς κάνει τεχνηέντως «δικούς» του. Πῶς, διά μέσω τῆς
ἁμαρτωλῆς ζωῆς μας, ἄμβλυνε τή συνείδησή μας. Πῶς, μέ τίς μικρές δόσεις
ἀναισθητικοῦ, τοῦ «δέ βαριέσαι τό ἕνα», «τί πειράζει τό ἄλλο», «αὐτά εἶναι
λεπτομέρειες», «αὐτά εἶναι μικρά, τά μεγάλα νά κοιτᾶμε», νέκρωσε τή
συνείδησή μας καί μή ἔχοντας πνευματικές βάσεις, ἄγευστοι τελείως τῆς ἁγίας μας
Ὀρθοδοξίας, θά κατορθώσει νά γίνουμε σάν τά μοῦτρα του, ἀμετανόητοι, καί
τελικά, νά τοῦ κάνουμε παρέα στόν τόπο ποῦ ἐτοίμασε ὁ Κύριός μας γιά τόν ἴδιο
καί τούς «ἀγγέλους» του!
Μή γένοιτο
Κύριε!
Ὁ Κύριος μᾶς
ἀγαπᾶ καί μᾶς παιδαγωγεῖ, ἀλλά ἀπ' ὅτι φαίνεται, δέν εἴμαστε δεκτικοί τῆς
παιδαγωγήσεως αὐτῆς!
Μακάρι νά
συνέλθουμε ἐγκαίρως, νά ξυπνήσουμε ἀπό τόν λήθαργο τῆς ἁμαρτίας καί νά
μετανοήσουμε! Μακάρι, διά τῆς Μετανοίας νά ἀνοίξουμε τήν πύλη τοῦ οὐρανοῦ, νά
αὐξήσουμε τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας «πού συγχωρεῖ, καθαρίζει καί
ἐνώνει τόν ἄνθρωπο μαζί Του», καί νά κλείσουμε κατάμουτρα τήν θύρα στη
ἁμαρτία καί τήν Ἀμετανοησία, πού «αυξάνουν την παρουσία του διαβόλου».
Γένοιτο Κύριε!
Σημειώσεις:
[1] «Θέλω
νά κάνω τό καλό καί βλέπω μέσα μου πρόχειρο τό κακό», http://pothosmetanoias.blogspot.com/2020/02/blog-post_22.html
