ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ρωμ.
ε΄ 1 - 10
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ:
Ματθαίου στ' 22 – 33
Δύο σημαντικά
μηνύματα μας προσφέρει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί.
Το πρώτο: η συνέπεια στη ζωή μας. Αν είσαι χριστιανός πρέπει στην πράξη, να
ζεις ως χριστιανός.
Κανένας δεν
μπορεί να έχει δυο αφεντικά και να υπηρετεί και τα δυο, το ίδιο καλά. Και στη συγκεκριμένη
περίπτωση: «Θεῷ δουλεύειν ἤ μαμωνᾷ». Ή είσαι πιστός χριστιανός ή όχι. Αν
είμαστε προσκολλημένοι στον πλούτο και τα υλικά αγαθά, έχοντας τα, ως πρώτη
προτεραιότητα στη ζωή μας, σημαίνει ότι απομακρυνόμαστε από τον Θεό.
Περιορίζεται το ενδιαφέρον μας για την τήρηση των εντολών του Θεού.
Ασχολούμαστε αποκλειστικά με την φροντίδα της καλύτερης καθημερινής μας ζωής.
Επιζητούμε να αποκτούμε πλούτο, αξιώματα και θέσεις. Ιδιαίτερα μάς απασχολεί σε
χρόνο, χρήμα αλλά και κόπο η εμφάνισή μας. Επιζητούμε πιεστικά κάποτε, την
εκτίμηση του κόσμου, και επαναλαμβάνω, διαθέτοντας για όλα αυτά εκτός από τον
πολύτιμο μας χρόνο και άφθονο χρήμα. Και το κακό είναι ότι ποτέ δεν
ικανοποιούμαστε με ο,τιδήποτε και οσαδήποτε, αν αποκτήσουμε. Πάντα νιώθουμε,
ότι κάτι μας λείπει. Κάτι που κάποιος άλλος το έχει. Συνεπώς δύσκολο να μας
μείνει χρόνος, να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, την ψυχή μας. Κι αυτό, γιατί
όλες μας οι φροντίδες, είναι τόσο χρονοβόρες και βασανιστικές, που δεν μας
αφήνουν περιθώρια για ενδιαφέροντα και θέματα πνευματικά.
Ζητούμε και
έχουμε, αγαπητοί μου, περισσότερα από όσα έχουμε ανάγκη, ενώ ανησυχούμε, αν δεν
τα αποκτήσουμε. Πολλές φορές οι σκέψεις μας, η συνεχής φροντίδα μας, μας
βασανίζουν. Τα σχέδιά μας, φαίνονται άπιαστα. Ξεχνούμε τον εαυτό μας. Ξεχνούμε
ακόμη και τις υποχρεώσεις μας στην οικογένειά μας, για την οποία ισχυριζόμαστε
ότι αγωνιζόμαστε. Αλλά ξεχνούμε και τους άλλους γύρω μας. Των οποίων την
παρουσία και τις ανάγκες, αγνοούμε. Είμαστε παράλογα και απόλυτα προσκολλημένοι,
στις σχεδιαζόμενες κατακτήσεις μας. Και όμως λέμε ότι είμαστε χριστιανοί.
Ερχόμαστε στην εκκλησία, ανάβουμε το κερί μας, κάνουμε τον σταυρό μας. Και
μένουμε ήσυχοι με τη συνείδησή μας, ότι με τα τυπικά αυτά, είμαστε εντάξει.
Δυστυχώς μας λείπει η ουσία, αγαπητοί μου. Η συνέπεια στη ζωή μας. Δεν είναι
αρκετό το κερί, ο σταυρός και ο σε αραιά διαστήματα, εκκλησιασμός μας. Η
προσκόλληση στα υλικά αγαθά, είναι υπερβολή. Φυσικά, στο αναγκαίο μέτρο, δεν
πρέπει να τα αρνούμαστε, γιατί είμαστε άνθρωποι. Τα έχουμε ανάγκη για την επιβίωσή
μας. Αλλά σαν υποχρέωση, για την επιβίωσή μας. Δεν πρέπει να γίνουν ο
αποκλειστικός σκοπός της ζωής μας.
Ο άνθρωπος δεν
είναι μόνο σάρκα. Είναι και πνεύμα. Έχουμε αθάνατη ψυχή, την οποία πρέπει να
επιμελούμεθα. Κι έπειτα, σ’ αυτόν τον κόσμο, είμαστε προσωρινοί, επισκέπτες. Η
ψυχή, όμως, θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Γι’ αυτήν, λοιπόν, είναι ανάγκη να
φροντίσουμε, με τις οδηγίες, που ο θείος λόγος, μάς έχει δώσει. Η τήρηση των
εντολών του Θεού, στον οποίο και μόνον υπακούουμε είναι απαραίτητη για να είμαστε
πραγματικοί χριστιανοί, με συνέπεια στη ζωή μας.
Και σε απόλυτη
σχέση με το προηγούμενο, ένα δεύτερο μήνυμα:
Για να φανερώσει
την πραγματική ανθρώπινη αδυναμία μας, και την ανόητη φροντίδα μας, για
πράγματα άπιαστα, λέγει ο Κύριος: Ποιος από εσάς όσο κι αν φροντίσει, μπορεί να
αυξήσει το ανάστημά του, κατά έναν πήχυ ακόμη; Σαφής και πραγματική η αδυναμία
μας για πολλά, που θέλουμε να πετύχουμε, κι ακόμη μεγαλύτερη, για να αποφύγουμε
φυσικά φαινόμενα, θεομηνιές. Ωστόσο θα ήταν παράλογο, να αδιαφορούμε τελείως
για τις καθημερινές υλικές μας ανάγκες. Είναι υποχρέωσή μας να διατηρούμε τη
ζωή μας, την υγεία μας. Για τον εαυτό μας, για την οικογένειά μας, για όλους
εκείνους για τους οποίους έχουμε υποχρέωση, δεσμευόμαστε. Αλλά η υποχρέωσή μας,
να καλύψουμε τις υλικές μας ανάγκες, δεν θα μετατραπεί σε βασανιστική φροντίδα,
που θα μας απασχολεί νυχθημερόν. Με πρόγραμμα, να αφήσουμε χώρο και χρόνο για
μελέτη, για μόρφωση και απόκτηση γνώσεων, για την ικανοποίηση των πνευματικών
μας αναγκών. Θα εντάξουμε στα σχέδιά μας την επιτυχία, την συνολική πνευματική
μας ανάπτυξη. Να προσφέρουμε παράλληλα τις γνώσεις και ικανότητές μας και στους
γύρω μας, την κοινωνία που ζούμε. Αλλά πάντοτε έχοντας υπόψη μας, ότι μόνοι
μας, πολύ λίγα μπορούμε να πετύχουμε. Τονίζεται στην περικοπή που ακούσαμε: «τά
πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, οὐ σπείρουσιν οὐδέ θερίζουσιν….. καί ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος
τρέφει αὐτά» και «καταμάθετε τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει, οὐ κοπιᾷ οὐδέ
νήθει». Λέγει ο Κύριος: βλέπετε τα πτηνά που δεν σπείρουν, δεν θερίζουν και
όμως ο Θεός τα τρέφει. Και τα κρίνα που φυτρώνουν στα χωράφια, μεγαλώνουν χωρίς
να κοπιάζουν ή να γνέθουν.
Αν, λοιπόν, ο
Θεός φροντίζει για πτηνά και φυτά, είναι δυνατόν να παραλείψει, τη φροντίδα για
την κορωνίδα της δημιουργίας, τον άνθρωπο; Εμπιστοσύνη, λοιπόν, αγαπητοί μου,
στον Θεό, που αγαπά και φροντίζει για τα δημιουργήματά Του. Οι δυσκολίες της
ζωής, είναι πολλές, καθημερινές, σοβαρές και απροσδόκητες. Πολεμικές
συγκρούσεις και εχθρικές επιβουλές. Σε Κείνον, θα στραφούμε! Πρόσφατα,
δεχτήκαμε και μια πρωτόγνωρη θανατηφόρο επιδρομή, μια παγκόσμια ανελέητη
επιδημία. Φάνηκε η παντελής αδυναμία μας, σ’ αυτόν τον επικίνδυνο, αόρατο και
ύπουλο εχθρό. Μετέβαλε άρδην τον τρόπο της ζωής, τις συνήθειές μας, τα σχέδια
και τα προγράμματά μας. Και τα αθώα θύματα, πάμπολλα. Πιστεύετε ότι είναι
δυνατόν, ο Θεός να εγκαταλείψει το πλάσμα Του; Γι᾽αυτό θα συνεχίσουμε να
αγωνιζόμαστε, να ζούμε. Δε θα σταματήσουμε να φροντίσουμε για όλα. Πάντοτε όμως
με πίστη και εμπιστοσύνη και θερμή προσευχή στον Κύριο. Και με τη βοήθεια και
προστασία Του, θα γίνει το θέλημά Του. Και η κατάληξη που ακούσαμε στο τέλος
της σημερινής περικοπής, σαν συμπέρασμα που προβάλλει σαν ο στόχος: «Ζητεῖτε δέ
πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καἰ τἠν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καἰ πάντα ταῦτα
προστεθήσεται ὑμῖν.» Πρώτα-πρώτα στοχεύουμε να πετύχουμε την κληρονομία της
βασιλείας του Θεού, κι έπειτα όλα αυτά θα ακολουθήσουν, θα τα έχουμε. Ας μην
αδημονούμε, λοιπόν. Να μην ανησυχούμε! Έχουμε δίπλα μας τον Κύριο και Θεό μας.
Τι ζητά από εμάς; Να ακολουθούμε τις οδηγίες Του, με συνέπεια, στη ζωή μας.
Κατά απόλυτη προτεραιότητα: Να τηρούμε τις εντολές Του! Και τέλος: «γενηθήτω τό
θέλημά Του!»
Δ.Γ.Σ.
