![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy0a2ILoBF0D3NWrci8e8nqq55rUi4d_JnMIs8aHb-H-nm7jHvKov-XIOI_Ax28QKuVKP0OOATzZ2bbjTaXZxUkFhwhWfraWGIS3m8hJuYVWtSUJPr942u890-C5TfmlFqEzpA3PGeoQ/s320/%25CF%2584%25CE%25B4%25CE%25B8.jpg)
Ο όσιος
Γρηγόριος ο Σιναϊτης συμβουλεύει αρχικώς η προσευχή να λέγεται με το στόμα και
τον νου και την καρδιά, να συμμετέχει το σώμα και να συντονίζεται η αναπνοή με
τους λόγους της προσευχής του Ιησού. Σε πιο προχωρημένο στάδιο η προσευχή
λέγεται πλέον μόνον με την νου, γίνεται νοερά, καρδιακή. Οι Κάλλιστος και
Ιγνάτιος Ξανθόπουλοι λενε ότι ο νους συγκεντρώνεται πιο εύκολα στην προσευχή
όταν έχει προηγηθεί πνευματική προεργασία που περιλαμβάνει την μνήμη του
θανάτου, την τελική κρίση, αλλά και τον πνευματικό στέφανο που εναπόκειται
στους πιστούς από τον Κύριο της δόξης. Έτσι σταδιακά η προσευχή του Ιησού
καθίσταται νοερά, καρδιακή, και κέντρο της καρδιάς γίνεται ο Ίδιος ο Χριστός.