Σηκώσαμε κεφάλι. Νομίσαμε πως γίναμε οι ίδιοι μας θεοί.
‘’Δε σε έχουμε ανάγκη εσένα’’, του
είπαμε. ‘’Φύγε από τη ζωή μας… Έχουμε γνώση. Έχουμε τέχνες. Έχουμε
επιστήμη… Τα βγάζουμε πέρα μόνοι μας…’’.
Και κάπως έτσι, κατέληξε ο σημερινός ο
άνθρωπος, ένα κουρέλι. Ένα φοβισμένο πλασματάκι. Έρμαιο στις επιταγές
του κάθε ‘’δυνατού’’, πιόνι σε ό,τι η κάθε νέα εποχή του επιβάλει…
Και αν δεν με πιστεύεις δες: (Σοφ. Σειράχ. 38. 1-15)
Αλλά αν ο άνθρωπος ξεχάσει το Θεό, όλη η σοφία του κόσμου τούτου, καταντά μια ανοησία...
Διάβασα κάπου το εξής…
‘’Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δε φοβόμασταν
τόσα πολλά πράγματα, παρά μόνο από τότε που σταματήσαμε να φοβόμαστε τον
ίδιο τον Θεό…’’.
Και άμα κοιτάξεις γύρω σου, θα δεις πως κάπως έτσι είναι.
Χριστός Ανέστη.
Πηγή
