Ἀπολυτίκιον (Ἦχος δ’)
Τῆς Θεοτόκου ἡ Πόλις, τῇ Θεοτόκῳ
προσφόρως, τὴν ἑαυτῆς ἀνατίθεται σύστασιν, ἐν αὐτῇ γὰρ ἐστήρικται
διαμένειν, καὶ δι᾽ αὐτῆς περισώζεται καὶ κραταιοῦται, βοῶσα πρὸς αὐτήν,
Χαῖρε ἡ ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς.
Τὸ 330 μ.χ. καὶ ἀφοῦ τελείωσε ὅλο το
τειχόκαστρο, τὰ σπίτια καὶ τὶς Ἱερὲς ἐκκλησίες ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος
ἀφιέρωσε τὴν Κωνσταντινούπολη στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Κατόπιν γιὰ νὰ
εὐχαριστήσει τὸν Θεό, γιὰ τὸ μεγαλοπρεπὲς αὐτὸ ἔργο, ἔκανε λιτανεία μὲ
τὸν τότε Πατριάρχη, ὅλο τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαό. Ὅταν ἀνέβηκαν στὸν Φόρο,
ἔστησαν ἐκεῖ οἱ πολίτες δικό του ἀνδριάντα, ποὺ μέσα στὸ κεφάλι τοῦ
ἔβαλαν τὰ καρφιὰ μὲ τὰ ὅποια κάρφωσαν τὸν Χριστό. Στὴ βάση τοῦ ἀνδριάντα
τοποθέτησαν τὰ δώδεκα καλάθια, ποὺ μέσα εἶχαν μαζέψει τὰ περισσεύματα
τῶν πέντε ἄρτων, ποὺ εὐλόγησε ὁ Χριστὸς καὶ πολλαπλασιάστηκαν. Ἀπὸ τότε
λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία, γιορτάζει κάθε χρόνο αὐτὴ τὴ γιορτὴ γιὰ ἀνάμνηση.
Ἡ συγκεκριμένη ἡμέρα τῆς τελέσεως τῶν ἐγκαινίων τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπιλέχθηκε σκόπιμα, γιατί συνέπιπτε μὲ τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Μωκίου, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ ὁ πολιοῦχος τοῦ Βυζαντίου.
Τὸ Γενέθλιόν της Πόλεως ἦταν μεγάλη
ἑορτὴ στὸ Βυζάντιο. Κάθε χρόνο στὶς 11 Μαΐου ὁ λαὸς τῆς
Κωνσταντινουπόλεως γιόρταζε καὶ χόρευε στὴν Μέση Ὁδὸ τὴν μεγαλύτερή
της Πόλεως
Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴν περιέφεραν τὸν
ἀνδριάντα τοῦ Μέγα Κωνσταντίνου καὶ οἱ ἄρχοντες ἦταν προσκεκλημένοι τοῦ
αὐτοκράτορα σὲ γεῦμα στὸ Ἱερὸ Παλάτιο.
Εἰς πολλὰ ἔτη Πόλη μας!!!
Κρίστους Δέους Νοστερ κουμ σερβετ ιμπεριουμ βεστρουμ περ μουλτοσαννος ετ βόνος
(=Christus Deus noster conservet imperium vestrum per multos annos et bonos)
(ερμηνεύεται «Χριστὸς ὁ Θεὸs ἠμῶν, φυλάξη τὴν βασιλείαν ὑμῶν ἐπὶ πολλοὶs ἔτεσι καὶ καλοῖς»)
Γενεθλίων σῶν δεῖ με τιμᾶν ἡμέραν,
Ἐν σοὶ Πόλις τυχόντα τῶν γενεθλίων.
