Ολοζώντανη μετάδοση κατεψυγμένου εορτασμού.
Όλοι είναι στην θέση τους. Αν μη τι άλλο, το τελετουργικό είναι όπως
πάντα άψογο. Οι ψαλτάδες, οι παπάδες, ο αρχιεπίσκοπος, το εκκλησίασμα,
καμιά 50αριά άνθρωποι αραιοί στον Καθεδρικό της Αθήνας.
Στο
ναό εισέρχεται σεμνή μαυροφορούσα, ως προσερχόμενη σε κηδεία και όχι σε
Ανάσταση, η προσφάτως αφορισμένη πολιτική προϊστάμενος και υπουργεύουσα
στα της θρησκείας. Φορά μάσκα λευκή για να κάνει κοντράστ και να
φαίνεται πιο έντονα πάνω στα μαύρα. Είναι πάντα συγκινητική η στιγμή που
οι πολιτικοί συναντιούνται με την ιεραρχία. Τόσο που αναγνωρίζει κανείς
ότι η πολιτική χαρακτηρίζει με απόλυτα και φυσικό τρόπο και τους δύο
χώρους. Μόνο η αμφίεση αλλάζει και τα μέσα. Ευλόγως της παραχωρείται η
τιμητική πρωτοκαθεδρία στα δεξιά του αρχιεπισκόπου.
Ένας προσεκτικός οφθαλμός θα παρατηρούσε ωστόσο, ότι η υπουργός είναι η
μόνη μέσα στην εκκλησία που φοράει μάσκα. Ούτε οι ψάλτες φορούν, ούτε οι
παπάδες, ούτε ο αρχιεπίσκοπος, ούτε καν ο συνοδός της ασφάλειας της,
ούτε το εκκλησίασμα! τι άραγε συμβαίνει; Τόσο πολύ φοβάται τον ιό η
σεμνή και μαυροφορούσα υπουργός μας, ή μήπως θέλει να μας πει κάτι άλλο;
Μήπως θέλει να μας υπενθυμίσει με αυτό τον τρόπο τον λόγο, χάριν του
οποίου η κυβέρνηση της σε συμφωνία με την ιεραρχία έκλεισαν τους ναούς
και στην ουσία απέκλεισαν την Ανάσταση από τον λαό; Σαν να θέλει να μας
υπερτονίσει "Δεν φταίμε εμείς, ο ιός μας ανάγκασε. Να, εγώ φοράω ακόμα
μάσκα" και ας είναι η μοναδική μέσα σε 100 άτομα (άντε και καναδυο
ακόμα). Αν είναι έτσι, τότε ισχύει αυτό που λένε για εκείνον που
αισθάνεται ένοχος. Ότι προσπαθώντας δηλαδή να κρύψει την ενοχή του στην
πραγματικότητα την φανερώνει ασυναίσθητα.
Πρέπει όμως να τηρηθούν τα προσχήματα και οι τέλειες δικαιολογίες πρέπει
να βασίζονται σε εύλογες αιτίες για να γίνονται αποδεκτές. Από την άλλη
πρέπει να τηρηθούν και τα πρωτόκολλα.
Ο Θεός να με συγχωρέσει που κολάζομαι, αλλά έτσι όπως το βλέπω εγώ
λείπει κάποιο βαθύ συναίσθημα. Μπορεί το θέατρο στην πολιτική να είναι
μια αναγκαία συνθήκη πειθούς και εξαπάτησης, αλλά το θέατρο στην
εκκλησία πρέπει να περιορίζεται μόνο στην επανάληψη των εξωτερικών τύπων
της λατρείας. Αν προσπαθήσει να υποκαταστήσει και την ουσία, τότε
καταλήγει στην τυπολατρεία.
