Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη απολογητικής
μας είναι να απολογούμαστε εμείς ως ορθόδοξοι για τα σφάλματα και τα
εγκλήματα του καθολικισμού.
Εμείς είμαστε ορθόδοξοι και η Ορθοδοξία δεν βαρύνεται με σταυροφορίες,
αποικιοκρατίες, κάψιμο μαγισσών, λίστες με απαγορευμένα βιβλία,
συγχωροχάρτια κλπ.
Αν στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξαν κατά καιρούς παρεκκλίσεις φορέων,
αυτές ήταν προσωπικά και μεμονωμένα σφάλματα ανθρώπων και όχι αλλοιώσεις
στο δόγμα και θεσμικές εκτροπές.
Στον παπισμό όμως το ολοκληρωτικό, κατακτητικό και νομικό πνεύμα βγαίνει μέσα από τα σπλάγχνα του παπικού πρωτείου και αλαθήτου και από τη θεωρία των δύο ξιφών και τον καισαροπαπισμό. Το Βατικανό είναι κράτος, έχει Τράπεζα και διπλωμάτες, έχει συμφέροντα κλπ. Ο πάπας είναι και αρχηγός κράτους. Ασκεί ως θρησκευτική προσωπικότητα και κοινότητα πολιτική.
Ασφαλώς σε καμμιά περίπτωση δεν φταίει το Ευαγγέλιο για τα δικά μας λάθη.
Η βασική διαφορά είναι ότι στην παπική αίρεση έχουμε θεσμοθετημένη αιρετική παραχάραξη του θείου λόγου, βάσει της οποίας οι ολοκληρωτικές πρακτικές γίνονται εφαρμόσιμες.
Είναι όμως επίσης μέγιστο ατόπημα να επικαλούμαστε εμείς οι ορθόδοξοι τα λάθη των αιρετικών για να δικαιολογήσουμε και αμνηστεύσουμε τα εγκλήματα των αλλοθρήσκων.
Περίεργο πράγμα!!! Ποιος μας έβαλε δικηγόρο του Ισλάμ; Κι είναι επιχείρημα αυτό υπέρ τίνος;
Δηλαδή επειδή έκαναν οι αιρετικοί μέσα στην πλάνη τους υπερβολές, δικαιούται σήμερα και εχθές και αύριο το Ισλάμ να σφάζει και εμείς να εθελοτυφλούμε λές και είμαστε ένοχοι οι ορθόδοξοι, τα θύματα δηλαδή, διότι έφταιξαν κάποιοι άλλοι δήθεν χριστιανοί; Αυτό είναι σοφιστεία. Είναι πλάνη του λογικού σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φανούμε ανεκτικοί και ανοιχτόμυαλοι, τη στιγμή που το Ισλάμ είναι μια οργανωμένη θεοκρατική τρομοκρατία που μέσα στα σπλάγχνα της διδασκαλίας του έχει επενδύσει στο φόνο.
Το Ισλάμ είναι ανθρωποκτόνο. Εκτός από το Κοράνιο που αναφέρει 140 φορές για τον ιερό πόλεμο σε βάρος των απίστων (=αλλοπίστων), η μακροχρόνια τακτική και παράδοσή του έχουν πλέον παγιώσει μια δαιμονική απειλή για την ανθρωπότητα και έχουν δημιουργήσει το ήθος της σπάθης. Κανόνας είναι το αίμα. Εξαίρεση μια ενδεχόμενη προσωπική δικαιοσύνη. Σε μας όμως νόμος είναι η Αγάπη και προσωπική αλλοίωση το μίσος.
Μα είναι δυνατόν να λέγονται από ορθόδοξα χείλη δικαιολογίες για τις ισλαμικές πρακτικές τη στιγμή που περάσαμε 400 χρόνια δουλείας, έχουμε 2000 νεομάρτυρες, 11 Πατριάρχες κρεμασμένους, 100 επισκόπους σφαγμένους, 6000 κληρικούς κατακρεουργημένους και νησιωτική και ηπειρωτική Ελλάδα (Μεσολόγγι και Χίος, Μ. Ασία και Πόλη, Κύπρος και Ανατολή …) έχουν κολυμπήσει στο αίμα;
Αφέλεια είναι τέτοιες τοποθετήσεις; Βλακεία; Σκοπιμότητα; Αντί να υπάρξει μια διεθνής καταδίκη της τρομοκρατίας και ισλαμικής βίας, να βρίσκουν σήμερα οι τζιχαντιστές απρόσκλητους και απροσδόκητους συνηγόρους για να συνεχίζουν την κόλαση του αίματος;
Δύο χριστιανοί επίσκοποι από τη Συρία παραμένουν ακόμη αγνοούμενοι, αιχμάλωτοι, ζούν ή πεθαίνουν, δεν ξέρουμε, στα χέρια του ισλαμικού κράτους και τολμούν μερικοί δικοί μας μεγαλόσχημοι από τις πολυθρόνες τους να κολακεύουν εμμέσως τους σφαγείς και να ρίχνουν νερό στο μύλο της ισλαμοποίησης της Ευρώπης.
Ευχόμαστε να μη ξυπνήσουν ένα πρωί και δούν έξω από την πόρτα τους τη σπάθα του Προφήτη. Τότε το μυαλό θα πάει στη θέση του, βεβαίως, αλλά θα είναι πολύ αργά.
