Του Οσιολογ. Μοναχού π. Σεραφείμ Ζήση
Τό πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι βεβαίως ἡ συνολική ἀμετανοησία τοῦ Γένους μας, ἡ ἴδια ἀμετανοησία πού ἐπέφερε στούς Ρώσσους τήν κατάρρευση τοῦ 1917· καί ὅμως, ὁ Κλῆρος καί οἱ Μοναχοί ὄχι μόνον δέν ἐξαιρούμεθα, ἀλλά καί προηγούμεθα στίς εὐθῦνες· κατά τούς παλαιούς Ὁσίους τοῦ Γεροντικοῦ, «ὁ Θεός ἀνέχεται τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, ἀλλά ὄχι τίς ἁμαρτίες τῆς ἐρήμου»· καί οἱ Ἱερεῖς καλοῦνται σέ κάθε Θεία Λειτουργία νά ἐνθυμοῦνται τήν φοβερά εὐθύνη τους γιά τούς Πιστούς, ἀφοῦ τά δικά τους σφάλματα χαρακτηρίζονται στίς σχετικές εὐχές «ἁμαρτήματα», ἐνῷ ἐκεῖνα τοῦ λαοῦ ὀνομάζονται συγκριτικῶς «ἀγνοήματα».
Ἐν πρώτοις λοιπόν, ἀποκαλύφθηκε σέ ὅλη της τήν μεγαλοπρέπεια ἡ βαθειά ἀπιστία πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, ἐννοῶ κυρίως Ἐπισκόπων· ὅσο καί ἄν προσπαθοῦν νά τήν «καλύψουν» κάποιοι εὐσεβιστές Κληρικοί, φοβούμενοι τόν «σκανδαλισμό» τοῦ λαοῦ (περισσότερο φοβούμενοι, ὅμως, ὅτι ἀλλιῶς θά πρέπει νά κάνουν «κάτι» γι’ αὐτό), ὅμως πολλοί Ἐπίσκοποί μας μέ ὅλο τους τόν φανφαρονισμό, τήν τελετουργική μεγαλομανία, τά πτυχία, τίς θεολογικές «ἀκαδημίες» καί τό φιλανθρωπικό τους ἔργο, διεκήρυξαν ἐν ἄλλαις λέξεσιν, ὅτι πιστεύουν στή δύναμη τοῦ Θεοῦ πολύ λιγότερο ἀπό ὅσο ἡ τελευταία εὐλαβής γιαγιά τοῦ χωριοῦ, ἡ τελευταία «μπάμπουσκα», πού ἀκόμη διασῴζει, ὅπως στή σοβιετική Ρωσσία, τά σπέρματα τῆς Πίστεως καί εὐλαβείας ἐμφυτευμένα στίς ψυχές τῶν ἀπογόνων της, ὅταν οἱ ὑψηλοί Κληρικοί ὑποτάσσονται στά ἑκάστοτε «ἄθεα σοβιέτ», ἤ σταλινικά ἤ δυτικο-μασονικά.
