«Ἡ κ. Δέσποινα Κουτσογιάννη διηγήθηκε τά ἑξῆς: Ὁ κ. Κώστας, ὁ ἄνδρας
της, μαζί μέ τόν Ἅγ. Παΐσιο ξεκίνησαν ἀπ᾽ τό μοναστήρι τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου
τοῦ Προδρόμου, στή Μεταμόρφωσι Χαλκιδικῆς, νά πᾶνε στήν Κομοτηνή μέ τό
αὐτοκίνητο τοῦ κ. Κώστα. Μετά ἀπό τριάντα χιλιόμετρα πιό κάτω, στά Νέα
Μουδανιά, ὁ Γέροντας εἶπε στόν κ. Κώστα νά στρίψη ἀπό ἀλλοῦ.
—Ξέρω, ξέρω… ἦρθε μήνυμα ἀπ᾽ τήν Παναγία… ἕνα ἀνδρόγυνο χωρίζει αὐτή τή στιγμή καί πρέπει νά πᾶμε νά τούς βοηθήσουμε.
—Γέροντα, πῶς νά πᾶμε σπίτι τους;… δέν ξέρω τό δρόμο…
—Τρᾶβα, εὐλογημένε… ξέρει ἡ Παναγία, εἶπε μέ ἔμφασι ὁ Γέροντας.
Στόν ὑπόλοιπο δρόμο τοῦ ἔλεγε ποῦ νά στρίψη μέχρι πού ἔφτασαν σέ μία
κωμόπολι καί ὁ Γέροντας τόν ὁδήγησε σ᾽ ἕνα δρόμο καί τόν σταμάτησε
μπροστά σ᾽ ἕνα σπίτι.
Οἱ φωνές ἀκούγονταν δυνατές. Χτύπησαν τήν πόρτα καί βρῆκαν τό ἀνδρόγυνο
νά χωρίζη τά πράγματά τους σέ στοῖβες. Δηλαδή ἑτοιμάζονταν νά πάρουν τά
πράγματα καί νά φύγουν, νά χωρίσουν…
Μόλις εἶδαν τό Γέροντα, σταμάτησαν οἱ φωνές. Λέει ὁ Γέροντας πρῶτα στήν πεθερά πού ἦταν παροῦσα:
—Ἐσύ φύγε τώρα, γιατί φταῖς καί ἐσύ πού ἔφτασαν μέχρι ἐδῶ… Ὑπάκουσε ἡ καημένη καί ἔφυγε.
Μετά τούς πῆρε ἀπ᾽ τό χέρι, μπῆκαν σ᾽ ἕνα δωμάτιο καί μίλησαν ἀρκετή
ὥρα… τούς συμφιλίωσε. Βγῆκαν ἀπ᾽ τό δωμάτιο μονοιασμένοι. “Τούς ἀφήσαμε
μονοιασμένους καί συνεχίσαμε τό δρόμο γιά τήν Κομοτηνή”, εἶχε διηγηθεῖ ὁ
κ. Κώστας».
