Ὁ μεταστραφείς ἀπό τόν Προτεσταντισμό στήν Ὀρθοδοξία Ἀμερικανός Matthew Gallatin γράφει πολύ σωστά:
«Σέ μία γωνία τοῦ σαλονιοῦ μου, βρίσκεται μία μεγάλη βιβλιοθήκη. Μαζί μέ
τά βιβλία καί τά διακοσμητικά ἀντικείμενα, ἔχουμε ἐκεῖ καί τίς
οἰκογενειακές φωτογραφίες. Μία ἀπ’ αὐτές τίς φωτογραφίες εἶναι τοῦ
ἀγαπημένου ἀδελφοῦ μου, Barry, πού σκοτώθηκε σέ αὐτοκινητιστικό
δυστύχημα τό 1976, στήν ἡλικία τῶν 21 ἐτῶν.
Τό νά πῶ ἁπλά ὅτι τόν ἀγαποῦσα δέν σκιαγραφεῖ ἐπαρκῶς τά αἰσθήματά μου
γι’ αὐτόν. Ἔχουν περάσει 25 περίπου χρόνια ἀπ’ τό θάνατό του. Καί ὅμως,
ἀκόμη καί σήμερα, ξυπνῶ κάθε 27η Ἰουλίου (μέρα τῶν γενεθλίων του) μέ
δάκρυα στά μάτια καί μέ τή γλυκόπικρη ἀνάμνησί του στήν καρδιά μου.
Κανείς, λοιπόν, ἀπ’ τούς προτεστάντες φίλους μου δέν θά τό ἔβρισκε
ἀφύσικο ἄν, ἐνῶ καθόμουν μπροστά στή βιβλιοθήκη, ἔπαιρνα στά χέρια μου
τή φωτογραφία τοῦ ἀδελφοῦ μου καί τή φιλοῦσα. Γιατί, ὅμως, ὅταν πάω δύο
βήματα παραπέρα, στό εἰκονοστάσι, καί φιλήσω τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας
γίνομαι ξαφνικά εἰδωλολάτρης; Τί ἄλλαξε; Τί ἔχει ἡ Παναγία πού δέν
ἀξίζει τήν ἀνάλογη ἀγάπη καί τό σεβασμό τόν ὁποῖο δείχνω στόν
κεκοιμημένο ἀδελφό μου;…
Ποῦ βρίσκεται τό πρόβλημα τελικά; Ὅταν ἄρχισα νά ἐρευνῶ τό θέμα,
διαπίστωσα ἕνα παράδοξο στήν παλαιά προτεσταντική μου ἀντίληψι. Ἀπ’ τή
μία καταδίκαζα ὁποιονδήποτε τιμοῦσε τήν Παναγία καί τούς ἁγίους, ἐνῶ ἀπ’
τήν ἄλλη θεωροῦσα σωστό νά τιμῶ τούς προτεστάντες ἱεροκήρυκες καί
δασκάλους, ζῶντες ἤ κεκοιμημένους. Ἦταν ἀπόλυτα φυσιολογικό νά ἐγκωμιάζω
τούς ἀνθρώπους αὐτούς, νά παρακολουθῶ video καί διαφάνειες ἀπ’ τή ζωή
καί τίς πράξεις τους καί νά δακρύζω ὅταν κανείς τραγουδοῦσε τό τραγούδι
“Thank You for Giving to the Lord” [ὑπ.: Τίτλος δημοφιλοῦς
προτεσταντικοῦ τραγουδιοῦ πού σημαίνει “Σ’ εὐχαριστῶ πού μ’ ἔφερες κοντά
στό Θεό”. Τό τραγούδι αὐτό ἐκφράζει τήν εὐγνωμοσύνη κάθε προτεστάντη σ’
αὐτούς πού τόν ὁδήγησαν στήν πίστι]. Ἄν, ὅμως, ἔβλεπα κάποιον νά ὑμνῆ
καί νά τιμᾶ τή γυναῖκα πού ἔφερε στή μήτρα της τόν Σωτῆρα, αὐτό θά ἔθετε
ἀμέσως σέ ἀμφισβήτησι τό πόσο χριστιανός εἶναι!».
Ἀκόμα: «Ὅταν τούς ἀκούω νά μιλοῦν μέ τόση περιφρόνησι γιά τή Θεοτόκο,
λυπᾶμαι κι ἀναρωτιέμαι ἄν ποτέ ἔχουν σκεφθῆ ὅτι μιλοῦν ὑποτιμητικά γιά
τή μητέρα Αὐτοῦ πού ἔγραψε μέ τό δάκτυλό Του στίς πέτρινες πλάκες τό
“τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου”.
Τί μποροῦμε νά ὑποθέσουμε ὅτι αἰσθάνεται γιά τή μητέρα Του ὁ μόνος
Ἄνθρωπος πού μπορεῖ νά τηρήση τέλεια τήν ἐντολή αὐτή; Σκεφθεῖτε πόσο
ἐμεῖς, οἱ ἄθλιοι κι ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι, σεβόμασθε τίς δικές μας μητέρες
καί ὑπερασπιζόμασθε τήν τιμή τους. Πόσο λαμπρή θέσι πρέπει νά κατέχη,
λοιπόν, ἡ Παναγία στή γεμάτη ἀγάπη καί σεβασμό καρδιά τοῦ Υἱοῦ της!
Πόσο ἀπογοητευμένος θά εἶναι, λοιπόν, ὁ Σωτήρας μας, ὅταν ἀκούη
κάποιους, οἱ ὁποῖοι, μάλιστα, ἐπαγγέλλονται ὅτι Τόν ἀγαποῦν καί Τόν
ἀκολουθοῦν, νά θεωροῦν τή μητέρα Του ὡς “τίποτε τό ξεχωριστό”; Πόσο
λυπημένος θά εἶναι γι’ αὐτούς πού σέβονται ἰδιαιτέρως τούς ἱεροκήρυκες,
τούς προέδρους ἤ τούς προπονητές τοῦ ποδοσφαίρου, πού χλευάζουν, ὅμως,
αὐτούς οἱ ὁποῖοι τιμοῦν τή μητέρα Του ὅπως τήν τιμᾶ κι ὁ Ἴδιος; Πόσο
πονᾶ γιά ὅλους αὐτούς πού ὑποτιμοῦν τήν ἄσπιλη ἐκείνη γυναῖκα πού
ταπεινά ἄνοιξε τήν ἀγκαλιά της σ’ Αὐτόν, ὥστε νά μπορέση νά πλημμυρίση
μέ τή Χάρι Του ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα;».
Πηγή:
Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Ἡ Θεοτόκος
ἐκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2012
