Σκεπτόμουν
ότι καλό θα ήταν να προσέξουμε μερικές χαρακτηριστικές αρετές. Δηλαδή
σκεπτόμουν να έχουμε, π.χ., την αρετή της ταπεινώσεως. Να μας δώσει ο
Θεός σαν ένα αγαθό την αρετή της ταπεινώσεως, να μας δώσει την αγάπη
προς όλους, να μας δώσει τη χαρά. Έτσι σκεπτόμουν.
Νομίζω,
είναι πολύ ωραίο. Ένας χριστιανός πάντοτε να είναι χαρούμενος, να είναι
ταπεινός και να έχει αγάπη. Έχω την ταπεινή γνώμη ότι όταν υπάρχουν
αυτά, ο διάβολος δεν μπορεί να πλησιάσει. Θα φέρει τους πειρασμούς του,
αλλά δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή. Να προσέξουμε κι αυτό το θέμα της
χαράς. Δεν επιτρέπεται ο χριστιανός να είναι λυπημένος. Άλλο αν έχει
λύπη μετανοίας· αλλά εκείνη ακριβώς είναι που φέρνει τη χαρά την
αληθινή. Γι’ αυτό οι Πατέρες κάνουν λόγο για το χαροποιό πένθος, για τη
χαρμολύπη.
Να
προσέξουμε λοιπόν. Ο χριστιανός να έχει πάντοτε χαρά. Νομίζω, έχουμε
πει κι άλλη φορά, αυτό που έλεγε ο άγιος Αντώνιος στους μοναχούς του:
«Να μην είστε σκυθρωποί, γιατί ο διάβολος εύκολα πλησιάζει αυτόν που
είναι σκυθρωπός και τον κάνει ύστερα ό,τι θέλει». Ενώ η χαρά, η αληθινή
χαρά, τον διώχνει μακριά. Δηλαδή ο διάβολος επειδή δεν ξέρει τι είναι
χαρά, επειδή δεν την έχει γευθεί, μισεί πάρα πολύ αυτόν που χαίρει κατά
Θεόν και συγχρόνως καίεται απ’ αυτή τη χαρά. Όπως επίσης ο διάβολος δεν
μπορεί να ταπεινωθεί και μισεί αυτόν που έχει την ταπείνωση αλλά και
καίεται από την ταπείνωση. Επίσης ο διάβολος δεν μπορεί ν’ αγαπά. Δεν
έχει αγάπη και καίεται απ’ αυτόν που έχει την αγάπη. Θα προσπαθήσει να
τον πλήξει, αλλά δεν θα μπορέσει.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 89
