Ἕνας φίλος μου ὀνόματι Θεόδωρος, ἕνα Σάββατο, εἶχε καλέσει ἐμένα καί
τήν γυναίκα μου, στήν ὀνομαστική του ἑορτή. Ὅπως γνωρίζεται ἡ ἑορτή
πέφτει μέσα στήν Τεσσαρακοστή καί ἑμεῖς νηστεύαμε. Ὡστόσο ὁ Θεόδωρος
εἶχε ἀρνί γιά τό τραπέζι!
Τό σαλόνι γέμιζε ἀπό κόσμο, πού περίμενε νά
κατασπαράξει τό ἀρνί. Ἐγώ ὅταν εἶδα μέ τήν γυναίκα μου ὅτι ἔχει ἀρνί,
λέω στόν Θεόδωρο: Μέ συγχωρεῖς πάρα πολύ, ἀλλά ἐμεῖς θά φύγουμε.
Καί μέ
λέει ἐκεῖνος: Ποῦ θά φύγετε; Ἀφοῦ ἔχουμε τραπέζι! Ἀκριβῶς γι΄ αὐτό
τό τραπέζι θά φύγουμε, τοῦ εἶπα. Καλά ἄλλοι ἔρχονται γιά τό τραπέζι καί
ἐσεῖς φεύγετε; μέ ρώτησε.
Καί τοῦ ἐξήγησα:
Πῶς θά φᾶμε ἀγαπητέ ἀρνί,
ἀφοῦ εἶναι σαρακοστή; Δέν ὑπάρχουν τόσα ἄλλα ἀγαθά; Κάνε καλαμαράκια,
κάνε σουπιές, κάνε τέλος πάντων κάτι νηστήσιμο, ἦταν ἀνάγκη νά ψήσεις
ἀρνί; Δέν τό βλέπω σωστό. Τελικά γιά νά μήν φύγουμε, μᾶς ἔφτιαξαν
καλαμαράκια, μιά σαλάτα καί τηγανιτές πατάτες. Αὐτοί ἔφαγαν τό ἀρνί
καί... τούς ἔφαγε τό ἀρνί! Τούς ἔφαγε πραγματικά!
Στό μεταξύ οἱ ἄλλοι
καλεσμένοι ἄκουσαν τό τί ἔγινε μέ ἐμᾶς καί ἔγινε θέμα. Καί ἤρθανε τά
πράγματα ἔτσι, πού ἀναγκάστηκα νά ἀπολογηθῶ στούς καλεσμένους γιά τό τί
εἶναι νηστεία, γιατί γίνεται καί ποιά εἶναι ἡ σημασία τῆς σαρακοστῆς.
Τότε μιά φαρμακοποιός, πού ἦταν στήν παρέα, εἶπε: Οὐδέποτε θά μποροῦσα
νά φανταστῶ, ἕνας κύριος καθώς πρέπει (κανόνιζε ἀπό τήν γραβάτα καί ἀπό
τό κουστούμι πού φοροῦσα), ὅτι μπορεῖ νά σκέφτεται ἔτσι καί νά ξέρει
αὐτά τά πράγματα, γύρω ἀπό τήν περίπτωση αὐτήν. Εἶχε ἄγνοια ἡ
φαρμακοποιός καί πρώτη φορά ἄκουγε αὐτά τά πράγματα. Θέλω νά πῶ μέ αὐτό
τό παράδειγμα, ὅτι ὡς Χριστιανοί εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά δείξουμε τό
σωστό μέ τό παράδειγμά μας, ἄσχετα ἅμα δέν γινόμαστε ἀρεστοί στούς
ἄλλους καί μέ διάκριση νά διαφωτίσουμε τήν ἄγνοιά τους.
