Φαντασθήτε έναν κύκλο χαραγμένο με διαβήτη στη γη, που έχει ένα κέντρο. Κέντρο ονομάζεται το μέσο ακριβώς του κύκλου. Υποθέστε ότι αυτός ο κύκλος είναι όλος ο κόσμος και το κέντρο του κύκλου ο Θεός. Οι ευθείες γραμμές, που οδηγούν από την περιφέρεια στο κέντρο, υποθέστε ότι είναι οι δρόμοι, δηλαδή οι διάφοροι τρόποι ζωής των ανθρώπων. Όσο μπαίνουν οι άνθρωποι προς τα μέσα, ποθώντας να πλησιάσουν τον Θεόν, τόσο ευρίσκονται κοντά και στον Θεόν και μεταξύ τους. Και όσο πλησιάζουν τον Θεόν, πλησιάζουν και ο ένας τον άλλον. Και όσο πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, τόσο πλησιάζουν και τον Θεόν.
Φαντασθήτε τώρα όταν συμβαίνει το αντίστροφο: Όσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από τον Θεό και στρέφονται προς τα έξω, τόσο αποχωρίζονται και μεταξύ τους. Και όσο απομακρύνονται μεταξύ τους, τόσο απομακρύνονται και από τον Θεόν. Τέτοια είναι η φύση της Αγάπης. Όσο είμασθε έξω και δεν αγαπάμε τον Θεόν, τόσο έχουμε απόσταση και από τον πλησίον. Αν όμως αγαπήσουμε τον Θεό, όσο Τον πλησιάζουμε με την αγάπη μας, τόσο αυτή η αγάπη μάς ενώνει και με τον πλησίον, γιατί όσο ενώνεται κάποιος με τον Θεόν, τόσο ενώνεται και με τον πλησίον!!!
