Ο άνθρωπος έχει τον ιατρό του, έχει τον κρεοπώλη του, έχει τον ράφτη
του, έχει τον μπακάλη και τον μανάβη του... και τι δεν έχει για τη σάρκα
του... Για την αθάνατη ψυχή του όμως δεν έχει πνευματικό.
Πού πας άνθρωπε; Δεν φοβάσαι τον θάνατο, δεν φοβάσαι την κόλαση, δεν
φοβάσαι τον Θεό; Τίποτα δεν φοβάσαι και δεν έχεις πνευματικό;
Καλά ποιος είναι ο προορισμός του ανθρώπου; Να τραφούν τα σκουλήκια όταν πεθάνει; Ή ήρθε στη γη, για να φάει τις μπάμιες και τα φασολάκια; Είμαστε αστείοι να το πιστεύουμε αυτό...
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη από Πνευματικό!
Και μία αμαρτία να έχουμε διαπράξει στη ζωή μας, πρέπει να έχουμε
Πνευματικό, για να την εξομολογηθούμε. Εξάλλου ο διάβολος πόσες αμαρτίες
έκανε και έπεσε από τον ουρανό; Ο Αδάμ και η Εύα πόσες αμαρτίες έκαναν
και υπέστησαν έξωση από τον Παράδεισο;
