Ἕνας νεαρὸς κύριος συναντᾶ ἕναν ἡλικιωμένο...
-Μὲ θυμάστε;
-Ὄχι.
-Ὑπῆρξα μαθητής σας.
-Τί κάνεις; Μὲ τί ἀσχολεῖσαι;
-Ἔγινα κι ἐγὼ καθηγητής.
-Κρίνεις ὅτι εἶσαι καλὸς στὴ δουλειά σου;
Περίεργος ὁ ἡλικιωμένος κύριος, ρωτᾶ νὰ μάθει τί τοῦ ἔμεινε στὸ μυαλὸ
καὶ τὸν ἐνέπνευσε σὲ τέτοιο βαθμὸ ὥστε νὰ θέλει νὰ γίνει κι ὁ ἴδιος
καθηγητής. Καὶ ὁ νεαρός τοῦ διηγεῖται τὴν ἀκόλουθη ἱστορία...
-Κάποια μέρα ἕνας συμμαθητής μου – ποὺ ἦταν καὶ φίλος μου – ἦλθε στὴν
τάξη καὶ μοῦ ἔδειξε ἕνα πανέμορφο καινούργιο ρολόι ποὺ εἶχε στὴν τσέπη
του. Δὲν ἄντεξα στὸν πειρασμὸ καὶ κάποια στιγμὴ τοῦ τὸ ἔκλεψα. Σὲ λίγο,
ἀντιλήφθηκε ὅτι τὸ ρολόι ἔλειπε ἀπὸ τὴν τσέπη του καὶ ἀμέσως ἐνημέρωσε
τὸν καθηγητὴ πού μᾶς δίδασκε ἐκείνη τὴν στιγμὴ στὴν τάξη, ποὺ ἤσασταν
ἐσεῖς. Ἐσεῖς, λοιπόν, ἀπευθυνθήκατε στὴν τάξη καὶ εἴπατε:...
- Τὸ ρολόι κάποιου συμμαθητῆ σας ἐκλάπη κατὰ τὴν
διάρκεια τοῦ τρέχοντος μαθήματος. Ὅποιος τὸ ἔκλεψε, παρακαλῶ νὰ τὸ
ἐπιστρέψει ἀμέσως.
-Ντράπηκα τόσο πολὺ τὴν ταπείνωση μπροστὰ στοὺς συμμαθητές μου, ποὺ δὲν
τόλμησα νὰ ἀποκαλυφθῶ. Ἔπειτα ἐσεῖς κλείσατε τὴν πόρτα, μᾶς εἴπατε ὅλους
νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι καὶ ὅτι θὰ ψάχνατε τὶς τσέπες ὅλων μας μέχρι νὰ τὸ
βρεῖτε. Ἀλλὰ θέσατε καὶ μία προϋπόθεση. Ὅτι ἔπρεπε νὰ ἔχουμε ὅλοι μᾶς τὰ
μάτια μας κλειστὰ γιὰ νὰ μὴν δοῦμε τὸν ἔνοχο. Ἔτσι καὶ συνέβη. Ὅταν
φτάσατε σὲ μένα, τὸ βρήκατε στὴν τσέπη μου καὶ τὸ πήρατε. Ὅμως
συνεχίσατε τὸ ψάξιμο στὶς τσέπες ὅλων καὶ ὅταν τελειώσατε, μᾶς εἴπατε
«Καὶ τώρα, μπορεῖτε νὰ ἀνοίξετε τὰ μάτια σας ὅλοι. Τὸ ρολόι βρέθηκε!»
Δὲν ἀναφέρατε ποτὲ τὸ ὄνομά μου στὴν τάξη καὶ οὔτε μοῦ σχολιάσατε ποτὲ
τὸ περιστατικὸ σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο. Περίμενα νὰ μὲ ἐπιπλήξετε καὶ νὰ
μοῦ κάνετε κατήχηση, ἀλλὰ τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν συνέβη. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα
σώσατε τὴν ἀξιοπρέπειά μου γιὰ πάντα. Ἐκείνη ἦταν ἡ πιὸ ντροπιαστικὴ
μέρα τῆς ζωῆς μου ὅλης καὶ μοῦ δώσατε μὲ τὸν τρόπο σας ἕνα ἠχηρὸ μάθημα.
Θυμηθήκατε τώρα τὸ περιστατικὸ κ. Καθηγητά;
-Ναί, ἀκούγοντας σέ, τὰ θυμήθηκα ὅλα. Ἀλλὰ ὑπάρχει κάτι ποὺ δὲν θυμᾶμαι
καὶ αὐτὸ εἶσαι ἐσύ, γιατί κι ἐγὼ εἶχα τὰ μάτια μου κλειστὰ ὅταν σας
ἔψαχνα ὅλους!
