Μαρτυρία για τον π. Ιωάννη Καλαΐδη
Σέρρες 11/7/2010
2ο Θαύμα
Οκτώβριος 2001
Για αρκετό καιρό με ταλαιπωρούσε
ένας φοβερός πόνος στον λαιμό. Τελευταία όμως έγιναν τα πράγματα πολύ άσχημα.
Περνούσα και μια πολύ μεγάλη δοκιμασία οικογενειακή, κι έτσι τηλεφώνησα στον π.
Ιωάννη, με παρηγόρησε και του είπα ότι το θέμα της υγείας μου επιδεινώθηκε. Δεν
μπορούσα, ούτε το σάλιο μου να καταπιώ και έπρεπε να επισκεφτώ κάποιον καθηγητή
ιατρό στη Θεσσαλονίκη. Με συμβούλευσε να μη φοβάμαι και πως όλα θα πάνε καλά.
Πήγα με τον αδελφό μου στη
Θεσσαλονίκη στον ιατρό που μου υπέδειξαν ως τον καλύτερο, με εξέτασε, κάναμε
και κάποιες εξετάσεις που ήθελε κι αφού έβγαλε το πόρισμα πήρε στην άκρη τον
αδελφό μου και του λέει… Καρκίνος του θυρεοειδούς με επέκταση. Έως αύριο το
πρωί πρέπει να εισαχθεί στο νοσοκομείο για χειρουργείο, γιατί ήδη το αφήσατε
πολύ.
Εμένα δεν μου τό ‘πε καθαρά, αλλά
το κατάλαβα. Του λέω: «Γιατρέ, εγώ αυτή τη στιγμή περνάω ένα πολύ μεγάλο
οικογενειακό πρόβλημα, σηκώνω άλλον σταυρό, δεν μπορώ να σηκώσω δύο μαζί».
Μου λέει επί λέξη: «Εάν αγαπάς τα
παιδιά σου, είσαι ακόμη νέα, είναι κρίμα. Αύριο το αργότερο πρέπει να γίνει
χειρουργείο».
Βγαίνω από το ιατρείο, τηλεφωνώ
τον παπα Γιάννη μας...
-Παππούλη μου, αυτό κι αυτό και
του εξηγώ τι συνέβη.
Ακόμη ακούω τα λόγια του στα
αυτιά μου.
«Όχι παιδί μου! Όχι παιδί μου,
είναι πολύ βαρύς ο σταυρός που σηκώνεις για να σηκώσεις κι άλλον, φύγε φύγε.
Δεν θα αφήσει ο Θεός, θα προσευχηθούμε και θα γίνεις καλά με χάπια.
Δεν το σκέφτηκα ούτε λεπτό. Λέω
του γιατρού φεύγω κι ας πεθάνω, μόνο δως μου κάποιο παυσίπονο να αντέξω τον
πόνο. Αυτός τά ‘χασε και μου πρότεινε τουλάχιστον να έπαιρνε εκείνη την ώρα
υλικό για βιοψία, γιατί όπως είπε ήταν σίγουρος ότι είχα καρκίνο.
Πήρε το υλικό και μου είπε
συγκεκριμένα: «Φύγε, αλλά σε τρεις ημέρες που θα βγουν τα αποτελέσματα θα
αναγκαστείς νά ‘ρθεις τροχαδών».
Φύγαμε, ήταν αργά το βράδυ, μού
‘δωσε και κορτιζόνη για να αντέξω τον πόνο και στη διαδρομή για Σέρρες τηλεφωνώ
ξανά στον παπα Γιάννη. Του είπα τα γεγονότα κι αυτός με εκείνη την παρηγορητική
φωνούλα του με φώναζε από τα βάθη της ψυχής... «Όχι παιδί μου, θα γίνεις καλά».
Σε τρεις ημέρες που τηλεφώνησα
για τα αποτελέσματα της βιοψίας ο γιατρός τα είχε χαμένα. Μου είπε πως πρώτη
φορά του συμβαίνει στην πολύχρονη καριέρα του κάτι παρόμοιο. Την πρώτη φορά
όλες οι εξετάσεις να δείχνουν επιθετικό καρκίνο και σε τρεις ημέρες να δείχνουν
μια οξεία θυρεοειδίτιδα, που ξεπεράστηκε με θεραπεία κορτιζόνης. Με χάπια, όπως
χαρακτηριστικά μου έλεγε ο Παππούλης: «Θα γίνεις καλά παιδί μου με χάπια».
Εκείνος ήξερε ότι θα γίνω καλά με τις προσευχές του.
Με αγαπούσε πάρα πολύ κι εγώ το
ίδιο. Για εμένα που το έζησα ήταν ακόμη ένα θαύμα, αποτέλεσμα των προσευχών
του Οσίου Πατρός Ιωάννου. Ο ίδιος από ταπείνωση δεν το παραδεχόταν ποτέ. Όταν
του έλεγα: «Πατερούλη μου, σ’ ευχαριστώ,
έγινε θαύμα, σ’ ευχαριστώ για τις
προσευχές σου... Αυτός με απαντούσε: «Όχι παιδί μου, εγώ δεν έκανα τίποτε, η
πίστις σου έκανε το θαύμα».
Ήταν πολύ ταπεινός ο Παππούλης
μας, δεν ήθελε να τον επαινεί κανείς. Αντιθέτως θεωρούσε τον εαυτό του ως τον
μεγαλύτερο αμαρτωλό. Εμείς όμως βλέπαμε στο πρόσωπό του την άκρα ταπείνωση.
