«…Πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια στὴν ἱστοσελίδα
ΕΟΔ δημοσιεύτηκε τὸ ἄρθρο «Ἀλλαγὴ φύλου ἢ πολιτιστικοῦ κώδικα; Πῶς
ἀγοράζετε ἡ Ὀρθοδοξία στὴν Ἑλλάδα», ὅπου ἀναφερόταν πὼς σὲ μία χώρα ποὺ
ὀνομάζεται Ὀρθόδοξη, τὸ κοινοβούλιο (ἀποτελούμενο κυρίως ἀπὸ ἄτομα ποὺ
ὀνομάζονται ἐπίσης Ὀρθόδοξοι) ψήφισε νόμο γιὰ τὴν ἀλλαγὴ φύλου ἀπὸ τὴν
ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν. Καὶ αὐτό, παρὰ τὴν ἄμεση ἀπαγόρευση τῶν Ἁγίων
Γραφῶν, ὄχι μόνο νὰ ἀλλάζεις τὸ φῦλο ἀλλὰ καὶ νὰ φορᾶς ροῦχα
διαφορετικοῦ φύλου: «Ἡ γυναίκα δὲν πρέπει νὰ φοράει τὰ ροῦχα τοῦ ἄντρα,
οὔτε ὁ ἄντρας τὰ ροῦχα τῆς γυναίκας. Ὅποιος κάνει αὐτὰ τὰ πράγματα, τὸν
ἀποστρέφεται ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς σας» (Δευτερονόμιο 22, 5). Ἐνῶ τὸ 2015 τὸ
ἑλληνικὸ κοινοβούλιο νομιμοποίησε τὰ λεγόμενα συμβόλαια συμβίωσης
ὁμοφυλοφίλων. Τὸ ἄρθρο ἀναλύει πῶς οἱ δυτικὲς χῶρες, ὁδηγώντας τὴν
Ἑλλάδα σὲ τρελλὰ χρέη, τὴν ἀναγκάζουν νὰ λαμβάνει ἀποφάσεις ποὺ εἶναι
ἄμεσα ἀντίθετες μὲ τὴν ἴδια τὴν οὐσία τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία εἶναι
ἡ Ὀρθοδοξία (σύμφωνα μὲ αὐτούς).
Σήμερα εἴδαμε τὴ συνέχεια αὐτῆς τῆς
ἱστορίας. Τοὺς Ἕλληνες ἀνάγκασαν νὰ λάβουν μία ἀπόφαση ποὺ ἔρχεται
ἀντίθετη, ὅπως εἰπώθηκε προηγουμένως, καὶ μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, καὶ
μὲ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ τὴν κοινὴ λογική. Ἂν κάποιος δὲν
θυμᾶται, στὴν Ἑλλάδα ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐντοιχισμένη στὸ σύστημα τῶν
κρατικῶν ὀργάνων καὶ ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς παίρνουν μισθοὺς ἀπὸ
τὸν προϋπολογισμὸ τοῦ κράτους…
…ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδας
σημαίνει ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐγκατέλειψαν τὴν ἀλήθεια γιὰ χάρη τῆς πολιτικῆς.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὴν ἐξουσία μποροῦν νὰ τοὺς
ἀναγκάσουν νὰ λάβουν τὶς ἀποφάσεις ποὺ τοὺς ὠφελοῦν. Οἱ Ἕλληνες ἔδειξαν
τὴν ἀδυναμία τους. Εἶναι πολὺ λυπηρό, τουλάχιστον. Ὅλοι κάπως συνήθισαν
μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Φανάρι ἐκτελεῖ τὴ βούληση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν,
χωρὶς νὰ λαμβάνει ὑπόψη του κάτι ἰδιαίτερο. Μετὰ ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ
Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρα σὲ συνέντευξη στὸ περιοδικὸ
Evening Independent, ποὺ εἰπώθηκαν λίγο μετὰ τὴν ἐκλογή του: «Θὰ προωθῶ
πάντα τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὰ ἀμερικανικὰ συμφέροντα, θὰ ζήσω μὲ ἀμερικανικὰ
ἰδεώδη καὶ θὰ τὰ κηρύσσω. Δὲ θὰ ξεχάσω ποτὲ αὐτὴ τὴ τρανὴ χώρα», δὲν
ἐκπλήσσεται κανεὶς μὲ τίποτα πιά. Ἀλλὰ ὅλοι θεωροῦσαν τὴν Ἑλληνικὴ
Ἐκκλησία ἕνα εἶδος πυλώνα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλὰ ἡ πραγματικότητα εἶναι
διαφορετική.
Τί ἕπεται;
Ὅπως ἔχει ἀναφερθεῖ, τὸ σχίσμα στὴν
Ὀρθοδοξία ἔγινε καὶ στὸ ἑξῆς μόνο θὰ βαθαίνει. Δὲν χρειάζεται νὰ
μαντέψουμε ποῖες ἄλλες Τοπικὲς Ἐκκλησίες θὰ ὑποστηρίξουν τὸ Φανάρι. Ἂς
ἀναφέρουμε μόνο ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο: «Ἐκ τούτου πολλοὶ
ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ’ αὐτοῦ
περιεπάτουν. εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα· μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε
ὑπάγειν;» (Ἰω. 6, 66-67).
Ἀλλὰ ἕνα πρᾶγμα εἶναι ἤδη ἀπολύτως σαφὲς
– οἱ ἐκκλησίες θὰ χωρίζονται σύμφωνα μὲ τὸ κριτήριο τῆς στάσης τους
πρὸς τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης. Κάποιες θὰ ἀναγνωρίσουν τὴν
ἐξουσία τοῦ Πάπα ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ἄλλοι θὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν
ἀρχὴ τῆς καθολικότητας. Ἡ ἀπάντηση στὴν ἐρώτηση: ἀπὸ ποία πλευρὰ εἶναι ἡ
ἀλήθεια, θὰ πρέπει νὰ ἀναζητηθεῖ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς
Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».
Ἐκεῖνοι ποὺ σήμερα ἀναγνωρίζουν τὶς
ἄδικες ἀποφάσεις τοῦ Φαναρίου γιὰ τὴν Οὐκρανία, αὔριο θὰ ἀναγκαστοῦν νὰ
ἀναγνωρίσουν ἄλλες, καθόλου λιγότερο ἄνομες ἀποφάσεις. Πιθανότατα θὰ
εἶναι ἀποφάσεις σχετικὰ μὲ τὴν προσέγγιση, μέχρι τὴν πλήρη ἑνότητα μὲ
τὴν «Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία». Αὐτὸ ἔχει ἤδη ἀνακοινωθεῖ ἀπὸ τὸν
Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τὸν Πάπα Φραγκίσκο…
