[…] Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους
κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για
να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η
δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός
από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των
κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας.
Οι κεκοιμημένοι νιώθουν
χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δεν είμαστε
σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς
μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους
κάναμε!», λένε και στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση,
ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός
κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήση.
Αυτό δηλαδή που θα δώση χαρά στους κεκοιμημένους είναι να αγωνισθούμε
να ευαρεστήσουμε στον Θεό με την ζωή μας, ώστε να τους συναντήσουμε
στον Παράδεισο και να ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή. Επομένως,
αξίζει τον κόπο να χτυπήσουμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να γίνη καινός
και να μη βλάπτη πια ούτε τον εαυτό του, ούτε τους άλλους ανθρώπους,
αλλά να βοηθάη και τον εαυτό του και τους άλλους, είτε ζώντες είναι είτε
κεκοιμημένοι. […]
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
