Η νηστεία είναι πράξη αγάπης προς το πρόσωπο της Παναγίας, ανάγκη για προσωπική θεραπεία και πόθο για Θεό.
Τα υπόλοιπα είναι εκτροχιασμοί και εκπτώσεις που δεν χρειάζεται καν
να τα αναλύσουμε. Στην άσκηση μπαίνει όλος ο άνθρωπος. Όταν μιλάμε για
νηστεία μιλάμε για γονάτισμα των αισθήσεων: Για πείνα, αγρυπνία,
προσευχή, για στέρηση των υλικών αγαθών προς τέρψη των ουρανίων
απολαύσεων. Η άσκηση είναι το εμβόλιο για να χτυπήσουμε την αρρώστια των
παθών. Η νηστεία ΟΛΩΝ των αισθήσεων είναι μεταμόρφωση του ανθρώπου σε
προτύπωση του Νυμφίου, σε ομοίωμα των Αγίων και των Αγγέλων. Νηστεύω
για να πω ΟΧΙ στα επίγεια και ΝΑΙ στα επουράνια. Η νηστεία είναι
ερωτικός πόθος για ουρανό. Άσκηση για να γίνω ουρανοπολίτης.
Πολλές φορές λένε οι άνθρωποι: Δεν κατακρίνω, οπότε δεν χρειάζεται να
νηστέψω. Ο αγώνας δεν μπαίνει σε καλούπια. Άλλο η αναλογία της ασκήσεως
εξαιτίας της ανθρώπινης αδυναμίας, ένα θέμα το οποίο θα εξετάσει ο
πνευματικός πατήρ και άλλο κάνω ό,τι με βολεύει και να μετατρέψω τη
νηστεία σε ένα θρησκευτικό καθήκον με δικαίωση του εγωϊσμού μου.
Κουβέντες του στυλ θα νηστέψω όπως θέλω, πιστεύω όπως θέλω, δεν
χρειάζεται εκείνο και το άλλο δείχνουν μια αγάπη σε πτώση. Η αγάπη προς
τον Θεό δεν μπαίνει σε μπουκάλια και βαθμολογίες ή αγαπάμε ή όχι, ή
θέλουμε να σωθούμε ή όχι.
Δεκαπέντε ημέρες σαν σκαλοπάτια να έρθω να παρακαλέσω τη μητέρα του
Θεού και δική μου. Παρακαλούμε την Παναγία διότι την έχουμε ανάγκη.
Χωρίς εκείνη δεν μπορούμε, είμαστε ορφανοί και απροστάτευτοι. Η μόνη που
μπορεί να παρακαλέσει τον Υιό της για τη δική μας σωτηρία. Η μόνη που
ως στοργική μητέρα αγκαλιάζει και θεραπεύει κάθε ανθρώπινο πόνο.
Παρακαλάμε για μετάνοια …..ούτε για υγείες και χρόνια ζωής, ούτε για
υλικά αγαθά, ούτε τίποτα. Θέλουμε σωτηρία και αυτό θα γίνει μόνο από
τον δρόμο της μετάνοιας. Το πώς θα γίνει θα το κρίνει ο Κύριος, με
υγεία, δοκιμασία, πόνο, σταυρό, ευλογία… Ό,τι θέλει αρκεί να σωθούμε…
Χρειαζόμαστε την Παναγία για να γίνει η αδυναμία μας δύναμη, για να γίνει το δάκρυ χαμόγελο. Για να γίνει η πτώση Ανάσταση.
Πάμε στον Ναό αυτές τις μέρες για να τη συναντήσουμε και να πέσουμε
στην αγκαλιά της. Να κλάψουμε, να ουρλιάξουμε, να της πούμε τα πάντα. Να
της δώσουμε την πληγωμένη μας καρδιά που την έχουμε πληγώσει με την
αμαρτία μας και αυτή ως μητέρα θα μας βοηθήσει.
Πάμε στον Ναό για να φωνάξουμε: “Μάνα πονάω, πονάει το παιδί σου , θέλω βοήθεια σε χρειάζομαι”...
Η Παναγία είναι το χρώμα του Ουρανού και του κόσμου... Μέσα από τη
σχέση μαζί της νιώθουμε περισσότερο παιδιά και αυτό μας βοηθάει πολύ
στην πνευματική μας ζωή…
Αυτό το όμορφο ένστικτο, όπως όταν ήμασταν παιδιά ...Όταν πέφταμε η πρώτη λέξη ήταν και το καλύτερο κάλεσμα…. “Μαμά!!!”
Τι όμορφος ψαλμός... Σαν ακτίνα του ήλιου στα σκοτεινά δωμάτια της καρδιάς μας.
«Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξει τας
πράξεις ενώπιόν των Αγγέλων, παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησον μοι εν
τάχοι».
