Να κοινωνούν τα παιδιά, και οι γονείς να μένουν ακίνητοι με σταυρωμένα τα χέρια.
Είναι μια στιγμή πόνου με ερωτηματικά. Να κοινωνούν τα παιδιά και οι
γονείς να μένουν ακοινώνητοι. Τα παιδιά στο Φως και οι γονείς στο
σκοτάδι…
Η πιο τραγική στιγμή για έναν κληρικό είναι να έχει βαπτίσει ένα
παιδί και να μην το βλέπει μετά ποτέ στην Εκκλησία. Να έχεις πιάσει το
συγκλονιστικό δημιούργημα του Θεού στα χέρια σου και να το υψώνεις στο
όνομα της Αγίας Τριάδος και να μην το βλέπεις ποτέ ξανά. Και να
αναρωτιέσαι γιατί, με έναν εσωτερικό λυγμό.
Μπορεί το παιδάκι να ζει, αλλά νιώθεις σαν παπάς ότι είναι νεκρό.
Νιώθεις ένα πένθος περίεργο που ξέρεις ότι μόνο η προσευχή μπορεί να
αγγίζει λιγάκι την καρδιά του. Γιατί χωρίς τον Χριστό όλα είναι νεκρά.
«Γονείς» που βαπτίζουν το παιδί τους για το όνομα, κάτι που έτσι κι
αλλιώς δεν ισχύει, και δεν ενδιαφέρονται για την πνευματική προκοπή και
τη σωτηρία των παιδιών τους. Πιάνα, μπαλέτα, γαλλικά, χαρτιά στον τοίχο,
αλλά για Βασιλεία των Ουρανών και σωτηρία της ψυχής ούτε λόγος.
Φέρνουμε ένα παιδί στον κόσμο και το βλέπουμε σαν αντικείμενο . . . Του
δίνουμε κυριολεκτικά σανό αντί να του δώσουμε τον Άρτο της ζωής. Κάποιοι
γονείς τρελαίνονται αν το παιδί σταματήσει τα αγγλικά, ή το μπάσκετ
αλλά όταν σταματήσει να κοινωνάει ή να πηγαίνει στο πετραχείλι τότε δεν
τρέχει και τίποτα, μάλιστα δίνουν και την εξής φοβερή απάντηση «Τώρα
μεγάλωσε πια! Δεν χρειάζονται οι Εκκλησίες!». Όταν όμως πάθει το παιδί
κάτι, η πρώτη λέξη που βγαίνει από το στόμα είναι: «Παναγία μου! Το
παιδί μου!». Ό,τι μας συμφέρει….
Τις περισσότερες φορές οι γονείς δεν σηκώνουν κουβέντα για την
Εκκλησία: «Φτάνει! Δεν χρειάζεται και πολύ εκκλησία! Σιγά μην μου
μαυροφορέσεις το παιδί!». Με τους πατεράδες τα πράγματα είναι χειρότερα:
"Άσε με παιδί μου με τις νηστείες, αυτά να τα κανονίζεις με τη μάνα
σου". Οι περισσότεροι πατεράδες νομίζουν ότι η Εκκλησία είναι για τις
γυναίκες και για τις γιαγιάδες και ότι η αμαρτία είναι μαγκιά. Πολλοί
πατεράδες οδηγούν τα παιδιά στους με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια:
"Να είσαι άντρας! Να μην σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου", "Να πηγαίνεις με
πολλές γυναίκες για να τιμάς τον πατέρα σου"...και μετά λέμε που έχουμε
φτάσει ως κοινωνία....Μην ξεχνάμε ότι ο βιαστής και ο ναρκομανής
δημιουργείται στα 5 και όχι στα 25, όταν κάποιοι γονείς διέλυσαν την
ψυχή τους.
Θέλεις να διαλύσεις ένα παιδί; Απλά πες του ότι τα πάντα είναι ο
κόσμος και όχι ο Χριστός και του έχεις δώσει οδοδείκτη για τον γκρεμό
της απώλειας.
Άλλες φορές φέρνουν οι γονείς το παιδί στην Εκκλησία και αυτό μέχρι
τα 7-8 χρόνια το πολύ, μετά εξαφανίζονται. Έρχεται ο γονιός κοινωνάει το
παιδί και αυτός απέχει. Λες και ο Χριστός δεν σταυρώθηκε και αναστήθηκε
για όλο τον κόσμο αλλά μόνο για τα παιδιά. Οι γονείς νομίζουν ότι η
Θεία Κοινωνία είναι για να έχει ο Θεούλης καλά τα παιδιά μας. Οι ίδιοι
κοινωνούν σπάνια και αν κοινωνήσουν θα έρθουν ανεξομολόγητοι το Πάσχα ή
τα Χριστούγεννα έτσι για το καλό.
Μια τρομερή σκηνή: Να κοινωνάει το παιδί τον Χριστό και οι γονείς
στο πίσω μέρος μένουν ακίνητοι και αδιάφοροι. Να βλέπεις να επιστρέφει
το παιδί στην αγκαλιά του πατέρα και να τον ρωτάει «Μπαμπά εσύ γιατί δεν
κοινωνάς, ο Χριστός δεν ήρθε και για σένα;».
Τρομερό θαύμα, να μιλάει ο Χριστός στον πατέρα με το στόμα του παιδιού του.
Ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε ότι η Εκκλησία δεν είναι ένα μέρος που
κάνω μια συναλλαγή με ένα υπερφυσικό ον για να με έχει καλά στην εδώ
ζωή.
Μια τέτοια αντίληψη, όταν το παιδί πάει στην εφηβεία, θα την πετάξει και καλά θα κάνει.
Η ζωή με τον Χριστό είναι μια βιωματική σχέση που αν το παιδί δεν την
δει στους γονείς, η εκκλησία θα είναι στα μάτια του ένας μεσαιωνικός
χώρος με λατρευτικές πράξεις ενός όντος που δεν έχει σχέση με την
παρούσα ζωή.
Να πούμε την αλήθεια στα παιδιά μας για τον Χριστό και την εκκλησία,
όχι μόνο λεκτικά. Οφείλουμε πρακτικά να είμαστε κοινωνοί αυτής της
αλήθειας και να την ομολογούμε.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι οι γονείς θα δώσουν φρικτό
λόγο για τα παιδιά τους. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά…Ξεχνάμε ότι
σκοπός της τεκνογονίας είναι τα παιδιά αυτά να γίνουν Άγιοι και όχι απλά
για να «προχωρήσει» το επώνυμο της οικογένειας μου στο μέλλον.
Αγαπητοί γονείς, γονατίστε μαζί με τα παιδιά σας, μιλήστε στα παιδιά
για τη Βασιλεία των Ουρανών και τη σωτηρία της ψυχής. Αφήστε τα κοσμικά
άχυρα, αυτά θα γίνουν κάρβουνο. Παρακαλέστε τον Χριστό και την Παναγία
για την ψυχή και τη σωτηρία των παιδιών σας.
Πόθος δεν είναι να δείτε τα παιδιά σας σε κάποιο κοσμικό θρόνο στην
κοινωνία για να καμαρώνετε αλλά να γίνουν αστέρια της Βασιλείας των
Ουρανών στην αιωνιότητα….
Αυτό παρακαλάει ο γονιός που ξέρει τι του γίνεται….
Ρωτούν πολλές φορές οι γονείς: "Γιατί πάτερ τα παιδιά μικρά ερχόντουσαν στην Εκκλησία αλλά τώρα δεν θέλουν να έρθουν;". . .
Η απάντηση είναι πολύ απλή: Διότι τα παιδιά ερχόντουσαν στην
εκκλησία σαν άτομα και όχι σαν πρόσωπα σε σχέση με το πρόσωπο του
Κυρίου. Και όταν ερχόντουσαν στην εκκλησία για να τους δείξουμε τον
Χριστό πολλές φορές στο σπίτι βίωναν τον αντίχριστο, οπότε είχαμε έναν
κλονισμό και μια εικόνα ψεύτικη και υποκριτική που το παιδί την πετάει
γιατί δεν αντέχει την ψευτιά και την υποκρισία. Να γονατίσουμε για όλα
τα παιδιά και για όλον τον κόσμο, να γονατίσουμε με προσευχή και
ταπείνωση ώστε να γίνει η κραυγή αγωνίας μας κάλεσμα Παραδείσου σε κάθε
καρδιά.
π. Σπυρίδων Σκουτής 
