Είναι πλαδαρή η ζωή μας οι, δεν βιάζεται η ζωή μας, δεν αγωνιζόμεθα
έναντι των αισθήσεών μας που είναι φορείς και καταστρέφουν την ψυχή μας.
Δεν προσέχουμε την γλώσσα μας, δεν προσέχουμε τα μάτια μας, τα αυτιά
μας, την αφή μας. Βομολοχούμε πολλάκις και αστειαζόμεθα πολλάκις, αλλά
και βλασφημούμε ακόμη, καταρώμεθα.
Είναι δυνατόν να λέγεται ποτέ αυτός
Χριστιανός, και είναι δυνατόν να συγκαταριθμηθή στην εκλεκτή ποίμνη του
Κυρίου, εφ' όσον αυτός ο άνθρωπος δεν είναι έτοιμος ανά πάσαν στιγμήν
για να φύγη; Θα ετοιμαστώ. Εγώ πιστεύω. Θα έχης τον χρόνο να
ετοιμαστής; Είθε να σου προσθέσει τον χρόνον, αλλά μήπως εξαντληθεί το
όριον, μήπως μέχρι τώρα ο χρόνος που προσθέτει δεν είναι στην
μακροθυμία του και στην χρηστότητά του; Τον εδικαιούσο τον χρόνο μέχρι
σήμερα. Μήπως η χρηστότητά Του και η μακροθυμία Του δεν σου τα
προσέθεσε; Ποιος είσαι εσύ και ποιος είμαι εγώ, που θα με περιμένη, και
Αυτός είναι υποχρεωμένος να με περιμένη να κάνω εγώ τη ζωή μου με τον
τρόπο μου; Ποιος είσαι εσύ, ποιος είμαι εγώ; Δεν το έχουμε λάβει σοβαρώς
υπόψι. Για πηγαίνετε στα κοιμητήρια να δείτε πόσα αρνιά είναι εκεί. Για
διαβάστε εφημερίδες να δείτε, πόσα ατυχήματα, πόσα συμβάντα
καθημερινώς στέλνουν τους ανθρώπους στην άλλη ζωή απροετοίμαστους...
