- Θα πάω το Πάσχα να μεταλάβω για το καλό: Η Θεία
Κοινωνία δεν είναι κάποιο έθιμο, αλλά ένα πραγματικό γεγονός, είναι ο
ίδιος ο Χριστός προσωπικά, το Σώμα και το Αίμα του. Οπότε οφείλουμε να
μεταλαμβάνουμε με κάποια προετοιμασία τα άχραντα μυστήρια, δηλαδή
κατόπιν ευλογίας από τον πνευματικό μας, αλλιώς η Θεία Κοινωνία «άνθραξ
γαρ έστί τους άναξίους φλέγων».
- Θα νηστέψω κάποιες μέρες, όσες μπορώ και θα πάω να μεταλάβω:
Δεν νηστεύουμε όπως και όποτε θέλουμε, αλλά σύμφωνα με τις συμβουλές
του πνευματικού-εξομολόγου μας. Από την άλλη, για τη μετοχή στη Θεία
μετάληψη δεν αρκεί η νηστεία από την τροφή αλλά χρειάζεται νηστεία όλων
των αισθήσεων και σκληρός πνευματικός αγώνας, ώστε να ενωθούμε με τον
Χριστό
- Μεταλαμβάνω Χριστούγεννα, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο:
Ο Χριστός δεν είναι μόνο για τρεις φορές τον χρόνο. Η σχέση με τον
Χριστό είναι ένα βιωματικό γεγονός που δεν μπαίνει σε καλούπια και
ημερομηνίες. Κάθε Κυριακή ο Χριστός γίνεται θυσία σε κάθε Θεία
Λειτουργία και προσφέρεται σε όλους. Οπότε οφείλουμε να προσερχόμαστε
συχνά στα Άχραντα μυστήρια, πάντα με την εντολή του πνευματικού μας.
- Είναι μεγάλη ευλογία να μεταλάβεις Πάσχα, Χριστούγεννα και Δεκαπενταύγουστο:
Η Θεία Κοινωνία οποιασδήποτε Κυριακής η ημέρας του έτους δε διαφέρει
από τις μεγάλες εορτές. Σε κάθε Θεία Λειτουργία έχουμε Χριστούγεννα,
Ανάσταση, Σταύρωση, Ανάληψη. Η Θεία Κοινωνία είναι η ίδια σε κάθε Θεία
Λειτουργία. Δε διαφέρει σε «ποσότητα ευλογίας» από τις μεγάλες εορτές.
- Θα εξομολογηθώ τη Μεγάλη Εβδομάδα και θα μεταλάβω:
Καταρχήν δε γνωρίζουμε αν θα μας το επιτρέψει αυτό ο πνευματικός. Δεν
πάμε στην εξομολόγηση με το αίσθημα της αυτοδικαίως. Από την άλλη δε
μας ωφελεί να πάμε τελευταία στιγμή να εξομολογηθούμε. Η Μεγάλη
Τεσσαρακοστή έχει διάρκεια 40 ήμερων. Οφείλουμε λοιπόν να ετοιμαστούμε
από την αρχή να πάρουμε τον κανόνα μας από τον πνευματικό ώστε να
βαδίσουμε με αίσθημα αγάπης και θυσίας στο Άγιο Σαρανταήμερο και να
πορευθούμε μαζί με τον Χριστό στον δρόμο του Γολγοθά με αποκορύφωμα την
Ανάσταση. Δεν είναι σωστό να περιμένουμε την τελευταία στιγμή και από
την άλλη να ταλαιπωρούμε τους πνευματικούς που στις περιόδους μεγάλων
εορτών είναι αρκετά φορτισμένοι.
- Δε χρειάζεται εξομολόγηση θα τα πω στην Εικόνα ή στην προσευχή μου και αρκεί:
Άλλη μια πλάνη! Δεν είναι δυνατόν να λεγόμαστε Χριστιανοί ’Ορθόδοξοι
και να αρνούμαστε κάποιο άπό τα Μυστήρια της ’Εκκλησίας, διότι τότε
ανοίγουμε την κερκόπορτα της αίρεσης. Ιδρυτής του Μυστηρίου είναι ο
Κύριος ήμών ’Ιησούς Χριστός, όταν μετά την Ανάστασή Του χορηγεί στους
Μαθητές Του την έξουσία της συγχωρήσεως των άμαρτιών με τους λόγους:
«Λάβετε Πνεύμα 'Αγιον, αν τινών άφήτε τας άμαρτίας, άφίενται αυτοίς, αν
τινών κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιωαν. κΐωαν', 22).
Και με απλά λόγια: Σ' όποιους ανθρώπους συγχωρείτε εσείς τις αμαρτίες
τους, θα είναι συγχωρημένες και άπό τον Θεό Πατέρα. Σ' όποιους όμως τις
κρατάτε άλυτες και ασυγχώρητες - διότι δεν ήρθαν να σας ζητήσουν
συγχώρηση και συγνώμη - θα μείνουν αιώνια ασυγχώρητες.
7. Είναι ευλογία η Θεία Μετάληψη!
Πολλοί θεωρούν ότι θα πάνε να μεταλάβουν το Πάσχα για το καλό της
χρονιάς, να πάνε καλά οι δουλειές, να μην αρρωστήσουν κλπ ενώ αν συμβεί
το αντίθετο από τις κοσμικές επιθυμίες τους, στρέφονται πολλές φορές
ενάντια του Χρίστου.
- Ήρθαν τα παιδιά μου από τις σπουδές για να περάσουμε το Πάσχα στο χωριό και θα μεταλάβουν:
Αν τα παιδιά δεν έχουν εξομολογηθεί καλύτερα να μη μεταλάβουν.
Περισσότερο θα τους βλάψει η Θεία Κοινωνία παρά θα τους ωφελήσει. Το
θέμα δεν είναι να εξομολογηθούν μια φορά και να κοινωνήσουν ή να
κοινωνούν κάθε Πάσχα με μια υποτυπώδη εξομολόγηση (φυσικά αυτό θα το
κρίνει ο πνευματικός), αλλά να γίνει ό Χριστός η ίδια η ζωή τους και όχι
ένα μέρος της ζωής τους η απλά μια εθιμική συνήθεια όπως κακώς την
ονομάζουν.
- Δε χρειάζεται η Θεία Κοινωνία, εκκλησιάζομαι πολλά χρόνια, είμαι ψάλτης και επίτροπος ή έχω κάνει δωρεές και Αγιογραφίες στην Eκκλησία:
Ο ’Εκκλησιασμός δε σώζει. Είναι το βήμα στη σχέση όχι όμως η σχέση
και η ένωση. Πολλές φορές θεωρούν πολλοί ότι με τις δωρεές που έχουν
κάνει, τα ’Εκκλησιαστικά αξιώματα που κατείχαν π.χ (ψάλτης, επίτροπος)
είναι ικανά από μόνα τους για τη σωτηρία τους, αυτό όμως είναι μεγάλη
δεξιά πλάνη. Χωρίς εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία και αγώνα εν Χριστώ ο
άνθρωπος δε σώζεται.
- Όχι αποχή από την εξομολόγηση με την δικαιολογία ότι «αφού θα ξαναπέσω τι να πάω;».
Όπως κανείς δε λέει: «Αφού θα ξαναπεινάσω, γιατί να φάω;» η «αφού θα
ξαναλερωθώ γιατί να πλυθώ;», « έτσι κανείς δεν πρέπει να αναβάλλει την
εξομολόγηση με την σκέψη: «Αφού θα ξαναπέσω γιατί να πάω να
εξομολογηθώ;». «Γιατί να πάω στον Γιατρό αφού μπορεί να αρρωστήσω και
πάλι;». Κάποτε ρώτησαν τον π. Παΐσιο: «Γέροντα, μερικοί από φιλότιμο δεν
πάνε να εξομολογηθούν. «Αφού μπορεί να ξανακάνω το ίδιο σφάλμα, λένε,
για ποιο λόγο να πάω να το εξομολογηθώ; Για να κοροϊδεύω τον παπά;».
Εκείνος τότε απάντησε:
Αυτό δεν είναι σωστό! Είναι σαν να λέει ένας στρατιώτης, όταν
τραυματίζεται: «Αφού ό πόλεμος δεν τελείωσε και μπορεί πάλι να
τραυματισθώ, γιατί να δέσω το τραύμα μου;». Αλλά, αν δεν το δέσει, θα
πάθει αιμορραγία και θα πεθάνει. Μπορεί από φιλότιμο να μην πηγαίνουν να
εξομολογηθούν, τελικά όμως αχρηστεύονται. Ο διάβολος, βλέπεις,
εκμεταλλεύεται και τα χαρίσματα (π.χ. το φιλότιμο). Αν δεν καθαρίζουμε
με την εξομολόγηση την ψυχή μας, όταν πέφτουμε και λερωνόμαστε,
σκεπτόμενοι ότι πάλι θα πέσουμε και θα λερωθούμε, προσθέτουμε λάσπες
πάνω στις παλιές λάσπες και είναι δύσκολο μετά να καθαρίσουν».
Τι μας λέει ο Άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός για τη Θεία Κοινωνία και την Εξομολόγηση:
Ο ανεξομολόγητος άνθρωπος είναι όμοιος με έναν αβάπτιστον και είναι
αδύνατον να σωθεί. Και άνισως ένας όπου απέθανεν εάν μεν και επρόφθασεν
και έξωμολογήθη, και ας μη κοινώνησεν, είναι ελπίδα εις αύτόν. ’Εάν δε
και δεν έξωμολογήθη, ας κοινωνήσει όσες φορές θέλει, τίποτες δεν
ώφελεΐται, μάλιστα βλάπτεται, επειδή και κοινωνεϊ άνάξια και άλοίμονον
εις αύτόν. Πρώτον πρέπει να γίνεται η έξομολόγησις, έπειτα η Αγία
Κοινωνία. Πρώτον να πλύνωμεν καινά καθαρίσωμεν το άγγεΐον και ύστερα να
βάλω μεν το πολύτιμον πράγμα μέσα.
Δεν νοείται Ορθόδοξος Χριστιανός χωρίς πνευματικό-εξομολόγο και
πνευματική ζωή και άσκηση, διότι η πίστη τότε μετατρέπεται σε φαντασία
και ειδωλολατρεία χωρίς σχέση και περιεχόμενο.
π. Σπυρίδων Σκουτής 
