Ο Γρηγόριος Μωυσέεβιτς Καλιμανόβιτς, Εβραίος, κουρέας στο επάγγελμα, υπέφερε χρόνια πολλά από καρκίνο στον οισοφάγο. Δοκίμασε πολλές θεραπείες, αλλά καμιά δεν τον ανακούφιζε. Το κακό όλο και μεγάλωνε. Το 1927 πήγε με την γυναίκα του στην Μόσχα, να τον δει ένας μεγάλος καθηγητής. Αυτός τον εξέτασε προσεκτικά και μετά είπε στην γυναίκα του:
— Το πολύ να ζήσει ο σύζυγός σας δύο εβδομάδες. Φάρμακο κανένα δεν ωφελεί. Πηγαίνετε στο σπίτι σας και υποταχτείτε στην μοίρα σας.
Έφυγαν από την κλινική και τράβηξαν για τον σταθμό του Γιαροσλάβ, να πάρουν τραίνο για το Βλαδίμηρ. Στην οδό Νικολάου (Νικόλσκι Προσπέκτ) βλέπει ο άρρωστος το παρεκκλήσι του αγίου Παντελεήμονος.
Και αρχίζει να φωνάζει:
— Εκεί θέλω να πάω!
— Είναι εκκλησία χριστιανική εκεί, δεν είναι της θρησκείας μας. Πάμε να φύγουμε!, του λέει η γυναίκα του:
— Εσύ πήγαινε! Εγώ θα πάω εκεί! επέμενε παραδόξως ο άρρωστος.
Μπήκε στο εκκλησάκι και στάθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Έπεσε στα γόνατα και άρχισε να παρακαλεί με δάκρυα στα μάτια τον Άγιο νοερά. Μετά σηκώθηκε, φίλησε την Εικόνα με πίστη και βλέποντας την γυναίκα του δίπλα του, της είπε:
— Ξέρεις; Τώρα είμαι εντελώς καλά. Δεν με πονάει τίποτε πια. Πάμε πάλι στην κλινική να με εξετάσουν.
Θέλοντας και μη η γυναίκα του τον ακλούθησε. Ο καθηγητής όμως, όταν του είπαν ότι ο Καλιμανόβιτς γύρισε και ζητάει επανεξέταση, θύμωσε άσχημα.
— Αφήστε με ήσυχο! Θα παίζουμε τώρα;
Ο άρρωστος τότε παρεκάλεσε έναν βοηθό του καθηγητή να του κάμει εξέταση. Ο βοηθός υποχώρησε από ευγένεια και τον εξέτασε. Τον βρήκε εντελώς υγιή και φυσικά το ανέφερε στον καθηγητή.
— Ή ο άρρωστος τρελάθηκε ή εσύ! Ή κι οι δύο σας!, είπε σαρκαστικά ο καθηγητής.
Ο βοηθός επέμεινε. Έτσι ο καθηγητής φανερά ενοχλημένος υποχώρησε, έκαμε την εξέταση αμέσως, «εκτός σειράς», και αφού τον εξέτασε, γεμάτος έκπληξη και απορία ομολόγησε:
— Ναι, πραγματικά! Ο άρρωστος αυτός έγινε ξαφνικά καλά. Τώρα είναι εντελώς καλά!...
Τό «πώς και γιατί» έγινε καλά ο Γρηγόριος Μωυσέεβιτς, το ήξερε μόνο ο ίδιος. Αυτός γνώριζε καλά ότι την θεραπεία του την όφειλε αποκλειστικά και μόνο στον Άγιο μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα.
Και γι᾽ αυτό, μόλις έφθασε στο χωριό του, πήγε αμέσως στον παπα-Πέτρο και του ζήτησε να βαπτιστεί. Το βάπτισμα έγινε πράγματι, χωρίς καμιά αργοπορία. Ήταν το έτος 1927. Μετά την Βάπτιση, ο Γρηγόριος έλαμπε ολόκληρος από χαρά και διακήρυττε ανοιχτά ότι ήταν πρόθυμος ακόμη και τη ζωή του να δώσει για τον Χριστό!
Από το Βιβλίο «ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ... ΕΣΥ;» του πατρός Στεφάνου Αναγνωστοπούλου. Εκδοτική Παραγωγή ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ ΑΒΕΕ www.eptalofos.gr
