Τα Θεία Λόγια

ΚΥΡΙΑΚΗ B΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019
Ἀπόστολος: Ἑβρ. α΄ 10, β΄ 3
Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. β΄ 1 – 12
Ἦχος: β΄.- Ἑωθινόν: Ι΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

“Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως
ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι,
μή ποτε παραρρυῶμεν” (Ἑβρ. Β΄ 1)

Τὰ Θεῖα Λόγια

Ὅταν συνομιλοῦν οἱ ἄνθρωποι μεταξύ των, εἶναι, σχεδὸν ἀδύνατον, νὰ μὴ περιπέσουν εἰς κάποιαν ἁμαρτίαν. Εἴτε πολυλογίαν, εἴτε ἀργολογίαν, εἴτε κατάκρισιν, εἴτε ὑπερβολὴν καὶ ψεῦδος, εἴτε ἐγωϊσμὸν καὶ φιλαυτίαν, εἴτε … εἴτε … εἴτε …! Τὰ λόγια τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ προέρχονται ἀπὸ ἁμαρτωλὰς καρδίας καὶ στόματα, καὶ ἀπρεπῆ καὶ ἁμαρτωλὰ εἶναι, ἀλλὰ καὶ πνευματικὴν φθορὰν καὶ ζημίαν δημιουργοῦν εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀρέσκονται νὰ ἀκροῶνται τοὺς τοιούτους ἀνθρωπίνους λόγους.

Ἀντιθέτως, ὅμως, οἱ Θεῖοι Λόγοι, τὰ Λόγια ἐκεῖνα, δηλαδή, ποὺ ἐξεφράσθησαν ἀπὸ τὸ Πανάγιον στόμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐξ αὐτοῦ, τοῦ τῆς Ἁγίας ἡμῶν Μητρὸς Ἐκκλησίας, εἶναι τέλεια καὶ ἀλάνθαστα καὶ ὡς προερχόμενα ἐξ Αὐτοῦ Τούτου τοῦ Θεοῦ, εἶναι σωτήρια δι’ ἐκείνους ποὺ θὰ θελήσουν νὰ τὰ τηρήσουν καὶ νὰ τὰ ἐφαρμώσουν εἰς τὴν ζωήν των. Τὰ Θεῖα αὐτὰ λόγια, δὲν εἶναι λόγια σὰν ἐκεῖνα τὰ ἀνθρώπινα, ἀλλὰ εἶναι … ὁ Ἴδιος, “ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀθάνατος ὑπάρχων” (Λειτουργικὸς ὕμνος), ὡς ψάλλει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία κατὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν. Ὁ Θεῖος Λόγος, εἶναι ὁ ἴδιος ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον … ἤκουσεν ἡ φύσις καὶ ἀνεκαινίσθη καὶ ἐκτίσθη, ὅταν Οὗτος ἠκούσθη παρὰ τοῦ Δημιουργοῦ κατὰ τὰς ἕξ ἡμέρας τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, (“Αὐτὸς εἶπε, καὶ ἐγενήθησαν, Αὐτὸς ἐνετείλατο, καὶ ἐκτίσθησαν” (Ψαλμ. ΡΜΗ΄ 5).

Τέλος, ὁ Θεῖος Λόγος εἶναι Ἐκεῖνος ὁ θαυματουργός, ὁ ὁποῖος δύναται νὰ διατηρῇ εἰς τὴν ζωήν, κατὰ τὴν ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς τὸν “πειράζοντα”, “γέγραπται, οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ” (Ματθ. Δ΄ 4). Εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις δίδει θεραπείαν εἰς τοὺς ἀσθενεῖς, (καὶ πόσους τοιούτους δὲν ἐθεράπευσεν!) ἐκεῖνος ὅστις ἐκβάλλει δαιμόνια καὶ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δίδει τὴν ζωὴν ἀκόμη καὶ εἰς τοὺς … κεκοιμημένους! Εἶναι ὁ Λόγος ὁ ὁποῖος θὰ ὁμιλήσῃ κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Κρίσεως, καὶ τότε “ἀναστήσονται πάντες”, διὰ νὰ παραστῶσι πρὸ τοῦ Δικαιοκρίτου Κυρίου, διὰ νὰ λάβωσιν ἕκαστος, τὸν μισθὸν αὐτῶν!

“Οἱ ἀκούοντες καὶ φυλάσσοντες”

Ὅταν, κάποτε, ὁ Κύριος ὡμίλει πρὸς τοὺς μαθητάς Του καὶ πρὸς τὸν κόσμον, κάποια γυναῖκα, ἐνθουσιασμένη ἀπὸ τὴν γλυκύτητα τῶν Θεϊκῶν Λόγων, ἐφώναξε καὶ “εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας”. Ὁ Κύριος ὅμως, δὲν θέλγεται ἀπὸ τὸν κολακευτικὸ αὐτὸ λόγο, οὔτε ἐπαινεῖ τὴν γυναῖκα “γιὰ τὰ καλά της λόγια”. Θέλοντας νὰ δώσῃ τὴν πρα-γματικὴ ἀξία εἰς τὸν Θεῖον Λόγον, ἀπήντησε, “Αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν” (Λουκ. ΙΑ΄ 27-28). Δὲν ἔχει τόσον πολὺ σημασίαν ὁ Λόγος τοῦ Κυρίου, ὅσον, ἡ ἀποδοχὴ καὶ ἡ ἐφαρμογὴ ἐκ μέρους τῶν ἀκροατῶν. Παράλληλον, ἐπίσης, Λόγον, εἶχεν εἴπει ὁ Διδάσκαλος, εἰς τὴν Καπερναούμ, εἰς τὴν ἀποκαλουμένην “ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν” Του. Ἐκεῖ, καθορίζει ὁ Μοναδικὸς Οὗτος “Ραββί”, ὅτι αἱ ἐντολαί, – ἀκόμη καὶ αἱ ἐλάχισται – ἔχουν ἀξίαν τεραστίαν καὶ πρέπει νὰ τηροῦνται ἀλλὰ καὶ νὰ διδάσκωνται εἰς τοὺς ἄλλους. “Ὅς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν” (Ματθ. Ε΄ 19).

Τοῦτο ἀκριβῶς, τονίζει ἐν προκειμένῳ ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, πρὸς τοὺς Ἑβραίους. Τοὺς καθιστᾷ προσεκτικοὺς εἰς τὰ Θεῖα Λόγια, τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος τοὺς μεταφέρει. Τὸ δὲ “περισσοτέρως”, δείχνει, τὴν σοβαρότητα διὰ τῆς ὁποίας πρέπει νὰ προσέχωμεν τὰ Λόγια τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ἐπιπολαίως καὶ ἀπερισκέπτως˙ ὄχι συντόμως καὶ τυπικῶς˙ ὄχι ἐκ συνηθείας καὶ διὰ νὰ τὰ … διαβάσωμεν, ἁπλῶς, ἀλλὰ διὰ νὰ γίνουν οἱ Θεῖοι οὗτοι Λόγοι, σωτήριοι δι’ ἡμᾶς. “… μή ποτε παραρρυῶμεν”, δηλαδή, “μήπως καὶ παρασυρθῶμεν ἀπὸ ἄλλους κοσμικοὺς καὶ ἀπρεπεῖς λόγους”! Ἀλήθεια, πόσον ἀληθὴς εἶναι οὗτος ὁ Θεῖος Λόγος! Ποία εἶναι, ἆραγε, ἡ πρώτη αἰτία, ἥτις ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν ἀποστασιοποιεῖ καὶ τὸν ἐναντιώνει, πρὸς τὸν Θεόν; Ἀσφαλῶς εἶναι οἱ λόγοι ἐκεῖνοι οἱ κοσμικοὶ καὶ ἁμαρτωλοί, οἱ ὁποῖοι ἀκούονται ἀπὸ στόματα ἐχθρικὰ πρὸς τὴν Ἀλήθειαν, ὡς ἐκεῖνα τὰ δαιμονικὰ λόγια τὰ ὁποῖα ἐξεστόμισεν ὁ πειρασμὸς πρὸς τὴν Εὔαν, ἐκεῖ ἐντὸς τοῦ Παραδείσου. Πόσον, ἀλήθεια, τοιοῦτοι λόγοι, ἐκτρέπουσι τὸν λογισμὸν καὶ τὴν καρδίαν ἐκ τῆς ἀληθείας καὶ πόσον εὔκολον εἶναι διὰ τὸν εὔπτωτον καὶ φιλαμαρτήμονα ἄνθρωπον, νὰ πλανηθῇ καὶ νὰ ἐκτραπῇ τῆς ἀληθοῦς ὁδοῦ, ἥτις ἀπάγει εἰς τὴν Ζωήν!

Ἐὰν δέ, σκεφθῶμεν, ἀγαπητοί μου φίλοι ἀναγνῶσται, πόσοι ἀπωλέσθησαν καὶ ἐμίσησαν τὴν Ἀλήθειαν, ἐξ αἰτίας λόγων ἁμαρτωλῶν καὶ βλασφήμων, τότε θὰ κατανοήσωμεν, ἀφ’ ἑνὸς μέν, τὴν πνευματικὴν ἀσφάλειαν ποὺ μᾶς παρέχει ὁ Θεῖος Λόγος, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὸ κακὸν ἐκεῖνο τὸ αἰώνιον, τὸ ὁποῖον καιροφυλακτεῖ, διὰ νὰ μᾶς κατακρημνίσῃ εἰς τὴν ἄβυσσον τῆς ἀπωλείας. Ἐκεῖναι αἱ Ἅγιαι συμβουλαί, τὰς ὁποίας ἔδωσεν ὁ Κύριος εἰς τοὺς μαθητάς Του, ὀλίγον πρὸ τοῦ πάθους Του, εἶναι χαρακτηριστικαὶ διὰ τὸν κίνδυνον ποὺ κρύπτεται ὄπισθεν τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων καὶ φιλιῶν. Οἱ ἄνθρωποι καὶ δὴ οἱ κοσμικοί, ὡς κινούμενοι ὑπὸ τοῦ πονηροῦ, ἐν πολλοῖς, ἀποτρέπουν τὸν χριστιανὸν ἐκ τοῦ Θείου Λόγου. Ἡ κοσμικὴ νοοτροπία, εἶναι ἐχθρικὴ καὶ ἀντίθετος πρὸς τὰς Θείας συμβουλὰς καὶ ὑποδείξεις! Ἀπὸ τὴν Ἀρχιερατικὴν ἐκείνην προσευχήν, ἂς δώσωμεν τὴν δέουσαν προσοχήν, εἰς ἐκείνην τὴν ἔντονον διαβεβαίωσιν τοῦ Κυρίου, πρὸς τὸν Πατέρα˙ “Ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου, καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου” (Ἰωάν. ΙΖ΄ 14).

Προσοχή, ἑπομένως … !

Κατόπιν τῶν ὅσων ἐγράφησαν, ἕν συμπέρασμα συνάγεται˙ Προσοχὴ εἰς τὰ λόγια τὰ ὁποῖα, εἴτε ἀκούομεν, εἴτε λέγομεν. Προσοχή, διότι αἱ μεγάλαι πτώσεις, ἀλλὰ καὶ ἡ σωτηρία, διὰ τῶν λόγων ἐπέρχονται. Ἐὰν καλούμεθα νὰ ὁμιλήσωμεν, οἱ λόγοι ἡμῶν νὰ εἶναι πάντοτε … λόγια Θεοῦ. Ὡς ὁ Θεῖος Ἀπόστολος γράφει πρὸς τοὺς Κολασσαεῖς, “Ὁ λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος, εἰδέναι πῶς δεῖ ὑμᾶς ἑνὶ ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι” (Κολασ. Δ΄ 6). Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἀκούωμεν, …εἴθε ὁ Κύριος νὰ μᾶς δίδῃ τὴν εὐλογημένην ἐκείνην διάκρισιν ἀλλὰ καὶ ἑτοιμότητα, ὥστε νὰ διατηρῶμεν – κατὰ τὸ δυνατόν, – καθαρὰν τὴν καρδίαν ἡμῶν ἐκ τῶν ἀπρεπῶν καὶ ἀκαθάρτων ἐκείνων λόγων, οἵτινες δύνανται νὰ παρασύρωσιν ἡμᾶς, μακρὰν τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

http://orthodoxostypos.gr