Στο Αμβούργο υπάρχει ένας τάφος μιας άπιστης πριγκήπισσας, που όσο ζούσε εχλεύαζε τον Θεόν και την ανάστασιν των νεκρών. Το πείσμα της την ακολούθησε μέχρι του τάφου. Στην διαθήκη της έλεγε να φτιάξουν το μνήμα της μέσα σε γρανίτη και το στόμιό του να το κλείσουν με βράχους, τσιμέντο και σίδερα. Στην επιτάφιο πλάκα να γράψουν:
«Όσοι αιώνες κι αν περάσουν ο τάφος δεν θ’ ανοίξη…».
Ένας μικροσκοπικός όμως σπόρος σφηνώθηκε σε μια χαραματιά του βράχου και αργότερα βλάστησε, έγινε ένα πελώριο δένδρο και με τις ρίζες του έσχισε τα βράχια, χλευάζοντας την ανθρώπινη μωρία….
(από το
βιβλίο Ψιχία από της τραπέζης, Κωνσταντίνου Κούρκουλα)
