ὁ Θεός, ἡ ἀκόρεστη δίψα τῆς ψυχῆς μας.Ὅλα ὅσα κάνουμε στόν πνευματικό μας ἀγώνα, δηλαδή τό νά νηστεύουμε, νά παραμένουμε ταπεινοί, νά ὑποφέρουμε σιωπηλά, νά προσευχόμαστε ἀδιάλειπτα δέν εἶναι αὐτοσκοπός, ἀλλά εἶναι τό μέσον, ὁ τρόπος, νά ἐπιτύχουμε τόν στόχο μας, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἀπό αὐτή τήν ἄποψη δέν θέλουμε παρηγοριά ἀπό τούς ἀνθρώπους. Τίποτε δέν μπορεῖ νά θεραπεύσει τόν ἀνείπωτο πόθο τῆς καρδιᾶς μας. Εἴμαστε κυριολεκτικά διψασμένοι γιά τόν Θεό. «Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός» (Ψαλμ. 41,1).
Με την ευλογία του Γέροντος Δωροθέου
