Στην άκρη μιας λίμνης είχαν κατεβεί μερικά περιστέρια. Λίγο πιο πέρα, αναπηδούσαν έξω από το νερό παίζοντας ένα-δυο βατράχια… Κάποιο παιδάκι έριξε κατά κει μια πέτρα. Τότε, τα μεν περιστέρια πέταξαν και υψώθηκαν στον ουρανό, οι δε βάτραχοι βούτηξαν στο νερό και δεν ξαναφάνηκαν.
Τον μικρό αυτό μύθο τον αναφέρει κάπου ο Μ. Βασίλειος και λέει κατόπιν: «Μια συκοφαντία -σαν μια πέτρα πέφτει- μπορεί να έχει δυο αποτελέσματα: Αν είμαστε ένοχοι, θα βουλιάξουμε εξαιτίας της, όπως βούτηξαν οι βάτραχοι σ’ εκείνο το τέλμα. Αν, όμως, είμαστε καθαροί, θα γίνει αφορμή να βρεθούμε πιο ψηλά, όπως τα περιστέρια».
