ΜΟΝΑΧΟΣ
ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ
Ἡ
νοερά ἤ μονολόγιστος ἤ καρδιακή ἤ νηπτική προσευχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», εἶναι ἡ κύρια ἐργασία,
καί πνευματική καί σωματική, τοῦ ἀληθινοῦ μοναχοῦ, μαζί μέ τήν ἀδιάκριτη ὑπακοή
στόν πνευματικό καί καθοδηγητή καί ἐξομολόγο πατέρα καί Γέροντά του ὁ καθένας˙
1)
«Ἡ ὑπακοή εἶναι ζωή καί ἡ ἀνυπακοή εἶναι
θάνατος, κόλαση.
2)
Ἡ ὑπακοή μόνη της σώζει τόν ἄνθρωπο, ὀρθόδοξο
μοναχό καί λαϊκό.
Ἡ νοερά προσευχή μόνη
της δέν σώζει˙ σέ κολάζει. Σέ ὁδηγεῖ στήν πλάνη, στόν διάβολο, στό ἐγωϊστικό
θέλημα καί φρόνημά σου, στήν αὐτοδικαίωση, αὐτονόμηση, αὐτοειδωλοποίηση, αὐτοθέωση,
αὐτοκτονία νέων, νεανίδων, ἀνδρῶν, γυναικῶν.
3)
Ὁ συνδυασμός ὑπακοῆς καί νοερᾶς
προσευχῆς ἁγιάζει, μεταμορφώνει καί θεώνει˙ θεό κατά χάριν κάνει τόν ὀρθόδοξο
χριστιανό, μοναχό καί κληρικό».
Μεταξύ ἄλλων, αὐτά μᾶς
εἶπε τόν Ἰούλιο τοῦ 1976 μ.Χ. στό ἡσυχαστικό κελλί του ὁ «ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος»
στά Κατουνάκια Ἁγίου Ὄρους, ὁ μακαριστός ἅγιος Γέροντας παπα-Ἐφραίμ ὁ
Κατουνακιώτης, ὁ ὁποῖος στό τέλος κατέληξε ὡς ἑξῆς˙
4)
«Ἡ ὑπακοή, ἡ παρθενία, ἡ ἀκτημοσύνη, ἡ
νοερά προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, ἡ κάθαρση τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος ἀπό
τά πάθη, τόν ἐγωϊσμό, τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί μετά ὁ φωτισμός τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος, πού ὁδηγεῖ στήν θεία ἔλλαμψη καί θέωση, ἄν ἀπομονωθοῦν ἀπό τήν
μυστηριακή, εὐχαριστιακή ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τότε ὁδηγοῦν στό σχῖσμα,
στήν αἵρεση, στήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Χριστό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους».
Πολλοί τονίζουν μόνο τήν
νοερά προσευχή, καί ἄλλοι μόνο τήν ζωή μέσα στά θεία Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τό σωστό εἶναι νά συνδυάζονται ἡ νοερά προσευχή, ἡ ὑπακοή καί ἡ μυστηριακή, εὐχαριστιακή
καί ἐκκλησιαστική ζωή καί πίστη ἁγία.
Ὁ Χριστός εἶναι ἡ
κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ, Χριστοῦ. «Ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς, σωθήσεται. Ὁ δέ
ἀπιστήσας, κατακριθήσεται»[1]. Θέλουμε
νά ποῦμε, ὅπως ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, ὅτι αὐτός, πού ἔχει ὀρθόδοξη ζωή καί
ὄχι ὀρθόδοξη πίστη, δέν σώζεται. Αὐτός, πού ἔχει ὀρθόδοξη πίστη καί ὄχι ὀρθόδοξη
ζωή, πάλι δέν σώζεται. Γιά νά σώσει ἕνας ἄνθρωπος, ἤ κληρικός ἤ μοναχός ἤ
λαϊκός, τό σῶμα του καί τήν ψυχή του, πρέπει νά βαπτισθεῖ ὀρθοδόξως καί ἀνατολικῶς,
καί μετά νά ἔχει καί ὀρθόδοξη πίστη καί ὀρθόδοξη ζωή ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει
καί θείᾳ Εὐχαριστίᾳ καί θείᾳ Κοινωνίᾳ, λέγουν οἱ ἅγιοί μας Συμεών ὁ νέος
Θεολόγος καί Γρηγόριος Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης καί Ἁγιορείτης. Αὐτά,
πού ἀναφέραμε ὡς τώρα, περιλαμβάνονται στά θεολογικά κείμενα-ἀποφάσεις, στόν Ἁγιορειτικό
Τόμο (1341 μ.Χ.) καί στήν Θ΄ (9η) Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς
Κωνσταντινουπόλεως (1341, 1347, 1351 μ.Χ.), πού ἀνεκηρύχθησαν ὡς ὀρθόδοξη,
καθολική, οἰκουμενική θεολογία, «κτῆμα ἐς
ἀεί» τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, ὀρθοδόξων
χριστιανῶν, ἰδίως τῶν μοναχῶν, καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὡς μοναστικοῦ κέντρου
παγκοσμίου, θεολογικοῦ, ἐκκλησιαστικοῦ, πνευματικοῦ, λειτουργιοποιημένου, ἀσκητικοῦ,
ἡσυχαστικοῦ καί κοινωνικοπολιτικοποιημένου τρόπου ὀρθοδόξου ζωῆς, σκέψεως,
φρονήματος καί κατευθύνσεως.
Ζητοῦμε συγγνώμην,
διότι ἀκόμη εἴμαστε ἀποτυχημένοι ἄνθρωποι, ἀποτυχημένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀποτυχημένοι
Ἁγιορεῖτες μοναχοί μεγαλόσχημοι, ἀποτυχημένοι Ἑλληνορθόδοξοι Κύπριοι, οἱ
χειρότεροι ἄνθρωποι καί χειρότεροι θεολόγοι, πού ἐμφανίσθηκαν ποτέ στήν ἱστορία
τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐλπίζουμε, ὅμως, πλήρως στήν ἄπειρη εὐσπλαγχνία καί τό
πανάγιο ἔλεος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, πού δημιούργησε τό Σύμπαν ἀπό ἀνεκλάλητη ἀγάπη
πρός τούς ἀνθρώπους, ὅτι θά «τείνει εὐήκοον
οὖς» (θά μᾶς ἀκούσει μέ καλή, ἀγαπητική διάθεση), καί θά βάλει ἐμᾶς, μετά
τήν Τελική Κρίση καί Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, στόν Παράδεισο τῆς θείας
τρυφῆς, τοῦ θείου ἔρωτος, τῆς θείας ἀπολαύσεως, τῆς θέας τοῦ Προσώπου τοῦ
Χριστοῦ. Ἀμήν. Γένοιτο.
[1] Μάρκ, 16, 16.
