Είναι πράγματι τραγικό
και να το σκέφτεται κανείς ακόμη. Θλίψις συνέχει το νου μου. Συνειδητοποιώ
ολοένα και περισσότερο την, σε απίστευτο βαθμό, αλλοίωση και ουσιαστικά μετάλλαξη
των ηθικών αξιών, της αλήθειας της Πίστης μου και εν τέλει, τη μετάλλαξη του
ιδίου του γλυκύτατου Χριστού μου, σε κάποιον άλλο χριστό, ο οποίος φυσικά δεν είναι η Αλήθεια, η Οδός και η
Ζωή, και επομένως δεν είναι ο Σωτήρας μας!
Με τη σύμφωνη γνώμη του κόσμου, την επικύρωση των παντογνωστών μέσων
ενημέρωσης, «το είπε η τηλεόραση…» λένε οι παλαιότεροι, αλλά και με τη δική μου
χαλαρότητα και τη δημιουργία μιας επίπλαστης γήινης, και επομένως, ψεύτικης
ευτυχίας, αστόχησα… βιώνω μια άλλη ζωή και όχι την Ζωή, περπατώ υπνωτισμένος σε
έναν άλλο δρόμο και όχι στην Οδό, το μυαλό μου τριβελίζουν ένας σωρός
«αλήθειες» χάνοντας τον προσανατολισμό μου από την Αλήθεια.
Από τους αδελφούς μου
ακούω θεωρίες, πολλές και διάφορες: «Δεν υπάρχει άλλη ζωή…, κανείς δε γύρισε από
τον τάφο για να μας πει τι είδε…, ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, μια φορά θα ζήσουμε…,
μην ακούς ανοησίες, διάβολος δεν υπάρχει, το μυαλό μας είναι ο διάβολος…, δεν
είναι απαραίτητη η νηστεία, εφευρέθηκε πολύ αργότερα…, δε χρειάζεται να
πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία, όταν νοιώθουμε την ανάγκη, ανάβουμε
κανένα κεράκι…, όλα καλά αλλά, δεν πιστεύω στην εξομολόγηση…, ε, μήπως και το
Ευαγγέλιο, άνθρωποι δεν το έγραψαν;…, δεν είναι προτιμότερο να πηγαίνουν οι
γυναίκες στην εκκλησία με παντελόνια, από το να μην πάνε καθόλου;…, δεν
χρειάζεται πολύ προσευχή, ένα «Πάτερ ημών…» ή ένας σταυρός πρωί και βράδυ
φτάνει, αλλιώς θα γινόμασταν καλόγεροι…, ασχολούμαι με γιόγκα κι έχω βρει την
ηρεμία μου…, στέλνω τα παιδιά μου να μάθουν πολεμικές τέχνες…, πιστεύω στην
μετεμψύχωση…, είμαι καλός άνθρωπος, ούτε σκότωσα, ούτε έκλεψα…, μεταλαμβάνω χωρίς
εξομολόγηση, μια δυο φορές το χρόνο…, πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη…,
συμβουλεύομαι πάντα το ωροσκόπιό μου…, όταν ανησυχώ για το μέλλον τρέχω στα
μέντιουμ…, που και που λέω και τον καφέ, έτσι για πλάκα…, καλού κακού βάζω κι
ένα ματόχαντρο, ή σκόρδα ή πέταλο, δίπλα στο σταυρό για να είμαι ήσυχος…, όλες
οι θρησκείες το ίδιο είναι…, θα μεγαλώσει το παιδί μου και θα αποφασίσει μόνο
του αν θα βαπτιστεί Χριστιανός…, πρώτα θα τακτοποιηθώ με δουλειά, σπίτι, έπιπλα
και μετά θα παντρευτώ…, οι προγαμιαίες σχέσεις δεν είναι πορνεία, αφού υπάρχει
αγάπη και θα παντρευτούμε…, το έμβρυο μέχρι τριών μηνών δεν είναι άνθρωπος (ή
δεν έχει ψυχή), μπορούμε να το «ρίξουμε»…, στα θέματα της Πίστεως προτιμώ να
έχω άγνοια…, δεν υπάρχει κόλαση και παράδεισος, όλα αυτά είναι εφευρέσεις των
παπάδων…, εδώ είναι και η κόλαση και ο παράδεισος…, όλοι, και οι ετερόδοξοι,
στον ίδιο Χριστό πιστεύουμε…, όλα στον κόσμο έγιναν τυχαία…, προτιμώ να συζώ,
άλλωστε ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα…, ε, εντάξει και αν δεν περνάς καλά, απλώς
θα χωρίσεις…, η μεταλαβιά συμβολίζει το σώμα και το αίμα του Χριστού…, βλασφημώ
από συνήθεια, όχι ότι το πιστεύω…, ο Χριστός δεν είναι ιστορικό πρόσωπο…, ο
Χριστός ήταν ένας προφήτης…, δεν πιστεύω στα θαύματα, όλα έχουν κάποια
επιστημονική εξήγηση ή είναι τυχαία γεγονότα ή είναι απάτες…, στην εκκλησία
πηγαίνουμε όπως θέλουμε, στεκόμαστε όπου θέλουμε και φεύγουμε όποτε θέλουμε…, δεν
είναι απαραίτητος ο πνευματικός για να μας καθοδηγεί. Γιατί μας έδωσε το μυαλό
ο Θεός;…, πιστεύω με τον τρόπο μου…», (ουφ, κουράστηκα), και άλλα πολλά. Ουσιαστικά, καθένας έχει
πλάσει τη δική του θρησκεία, έχοντας κέντρο-θεό τον εαυτό του.
Όλα αυτά όμως, τα
ερεθίσματα που δέχομαι, πολλαπλασιαζόμενα από την προπαγάνδα των περισσοτέρων μέσων
ενημέρωσης, που προβάλλουν όλα τα διεστραμμένα και σοδομικά πάθη ως φυσιολογικά,
και όσους δεν τα παραδέχονται τους φωτογραφίζουν ως οπισθοδρομικούς και
ρατσιστές, είναι φυσικό να με επηρεάζουν, αφού ούτε γνώση της Αγίας Γραφής έχω,
ούτε ορθόδοξα βιώματα. Επιπροσθέτως, και με τη συνηγορία της γλυκιάς
ψευδαίσθησης των παθών μου, με ταλανίζουν οι αμφιβολίες για τα θέματα της
Πίστεως και δημιουργείται στο μυαλό μου μια πίστη διαφορετική, μετέωρη, κακή,
τελείως αντίθετη από την Πίστη. Πώς να ξεκολλήσω λοιπόν, από τη γη; Πώς να
κοιτάξω στον Ουρανό; Πώς να ξεφύγω από το βούρκο, του οποίου τη δυσωδία
συνήθισα και δε θέλω να τη χάσω;
Είναι όντως, πολύ
λυπηρό, συνειδητοποιώντας την κατάστασή μου, να μην έχω τη δύναμη, όπως ο
άσωτος υιός, να επιστρέψω στον Πατέρα μου. Να με δένουν οι παγερές αλυσίδες των
παθών μου, σφιχτά, να μου δημιουργούν πόνους, ωστόσο να μη θέλω να ξεφύγω, να
ελευθερωθώ. Να φοβάμαι να πλησιάσω τον Θεό, να Τον γνωρίσω, να Τον πιστέψω, να
Του ζητήσω να με βοηθήσει να αποκόψω το ψυχοκτόνο κοσμικό φρόνημα και τα μισερά
μου πάθη.
Κύριέ μου, βοήθησέ με
να Σε γνωρίσω και να Σε αγαπήσω…
