Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1030(2)
Κυριακὴ μετὰ Χρ. Γέννησιν (Ματθ. 2,13-23)
28 Δεκεμβρίου 2025 (2003)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Εορδαιας π. Αὐγουστίνου
«Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων…» (Ματθ. 2,13)
Θὰ προσπαθήσω, ἀδελφοί μου, νὰ πῶ ἁπλᾶ λόγια. Γιατὶ θέλω ὅλοι νὰ καταλαβαίνουν τὸ κήρυγμα.
Τί μᾶς διδάσκουν; Πολλὰ πράγματα.
⃝ Πρῶτα –
πρῶτα πρέπει νὰ ξέρουμε, ὅτι οἱ μάγοι αὐτοὶ δὲν ἔχουν καμμιά σχέσι μὲ
τοὺς σημερινοὺς μάγους. Δυστυχῶς σήμερα ὑπάρχουν μάγοι καὶ μάγισσες σ᾿
ὅλο τὸν κόσμο καὶ στὴν πατρίδα μας· ἡ μαγεία κάνει θραῦσι σὲ πόλεις καὶ
χωριά. Λένε μερικὰ λόγια «θεοτικά»· ἀλλ᾿ ἐνῷ στὰ χείλη ἔχουν αὐτά, στὴν
καρδιὰ ἔχουν τὸ διάβολο. Εἶνε ὄργανα τοῦ διαβόλου, σκοτεινὰ πρόσωπα, καὶ
πλανοῦν τοὺς ἀνθρώπους. Ἔχουν μεγάλη πέρασι· θησαυρίζουν.
Ἡ μαγεία κάνει τὶς ψυχὲς νὰ φοβοῦνται. Πολλὲς φορὲς μᾶς ἔρχονται
ἄνθρωποι τρέμοντας. –Τί ἔχεις; λέω. –Φοβᾶμαι, ὅτι θὰ μᾶς συμβῇ κακὸ
στὸ σπίτι. –Γιατί; –Νά, χθὲς τὸ πρωὶ σηκωθήκαμε καὶ βρήκαμε στὴν αὐλὴ
κέρατα, κόκκαλα, μαλλιά, κουμπιά, βελόνες, χαρτιά. Μάγια μᾶς κάνανε.
Λέω· –Πιστεύεις στὸ Χριστό; –Πιστεύω. –Ἔ, ἀφοῦ πιστεύεις, ποιός εἶνε
πιὸ δυνατός, ὁ διάβολος ἢ ὁ Χριστός; Λέει· –Ὁ Χριστός. –Ἔ, ἅμα πιστεύῃς
καὶ ἔχῃς τὸ Χριστὸ μαζί σου, μὴ φοβᾶσαι τίποτα. Ὅλοι οἱ διάβολοι, ὅλοι
οἱ μάγοι νὰ πέσουνε, δὲν μποροῦν νὰ σοῦ κάνουν τίποτε ἀπολύτως.
⃝ Ἀφοῦ οἱ μάγοι δὲν εἶχαν σχέσι μὲ τὴ σατανικὴ μαγεία, τί ἦταν λοιπόν;
Ἦταν σοφοὶ ἐπιστήμονες ἀστρονόμοι, ἄνθρωποι ποὺ ζοῦσαν μὲ φόβο Θεοῦ καὶ
μελετοῦσαν βιβλία. Τὴ νύχτα ἀγρυπνοῦσαν κάνοντας παρατηρήσεις στὸν
οὐρανό. Ὤ ὁ οὐρανός, τί μεγάλο θαῦμα! Ἑκατομμύρια ἀστέρια. Τὰ ἔβλεπαν
καὶ θαύμαζαν τὸ Δημιουργό. Καὶ μιὰ βραδιά, παρατηρώντας, εἶδαν ἕνα
ἐξαιρετικὰ λαμπρὸ ἀστέρι· διέφερε ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἄλλα στὴ λάμψι, στὶς
κινήσεις, στὴν ὅλη ἐμφάνισι. Συμφώνησαν ὅλοι· Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι
γεννήθηκε ὁ ἀναμενόμενος βασιλεύς!
Δηλαδή, τὸ Χριστὸ δὲν τὸν πίστεψαν μόνο ψαρᾶδες καὶ βοσκοί· τὸν πίστεψαν
καὶ σοφοὶ ἐπιστήμονες. Πράγματι καὶ τότε καὶ σήμερα, παντοῦ στὸν κόσμο,
ἄνθρωποι ποὺ ξέρουν γράμματα καὶ καλλιεργοῦν τὶς ἐπιστῆμες, καθηγηταὶ
σπουδαῖοι (ἀστρονόμοι, ἱστορικοί, γιατροί, φυσικοὶ κ.ἄ.) πιστεύουν στὸ
Χριστό, ὅπως πίστευαν οἱ μάγοι. Στὴ Μύκονο, ἕνα νησὶ τουριστικό, μιὰ
Κυριακὴ ὅταν χτύπησε ἡ καμπάνα, κανείς ἀπὸ τοὺς ἄλλους τουρίστες δὲν
πῆγε· προτίμησαν τὸ μπάνιο. Ἕνας μόνο πῆγε. Ποιός ἦταν; Ἕνας ἀπὸ τοὺς
πιὸ μεγάλους ἐπιστήμονες· ὁ Μπράουν, αὐτὸς ποὺ ἀνακάλυψε τὸν πύραυλο ποὺ
πετοῦνε τώρα στὰ ἄστρα. Αὐτός, μολονότι ἑτερόδοξος, πῆγε ὣς τὴν
ἐκκλησία. Κ᾿ ἐδῶ κάτι φοιτητάκια, ποὺ πῆγαν σὲ σχολὲς μὰ δὲν ἔμαθαν
τίποτα –σὲ λίγο τὰ διπλώματα στὴν Ἑλλάδα δὲν θά ᾿χουν καμμιά ἀξία, κάτι
δασκαλάκια, κάτι καθηγηταὶ ποὺ δὲν ξέρουν οὔτε τὸ ἄλφα τῆς ἐπιστήμης,
σοῦ λένε· Δὲν πιστεύουμε. Ἐνῷ ἕνας ἐπιστήμονας διεθνοῦς φήμης, ὅπως
αὐτός, ἔδειξε πίστι.
⃝ Μᾶς διδάσκουν λοιπὸν οἱ μάγοι, πρῶτον ὅτι δὲν ἔχουν καμμιά σχέσι μὲ τὴ
σημερινὴ μαγεία, δεύτερον ὅτι καὶ οἱ ἐπιστήμονες πιστεύουν καὶ
ὁμολογοῦν τὸ Χριστό. Τί ἄλλο; Ἦταν μακρινὴ ἡ πατρίδα τους. Ἡ ἀπόστασι
ἀπὸ τὴν Περσία μέχρι τὴ Βηθλεὲμ εἶνε 2.000 περίπου χιλιόμετρα.
Χρειάζονταν μῆνες, χρόνια γιὰ νὰ φτάσουν. Ἀφοῦ λοιπὸν εἶδαν τὸ λαμπρὸ
ἀστέρι, φόρτωσαν τὶς καμῆλες τους μὲ πολύτιμα δῶρα, ἀνέβηκαν σ᾿ αὐτὲς
καὶ ξεκίνησαν. Μακρινὸ τὸ ταξίδι. Πέρασαν βουνά, λαγκάδια, ποτάμια,
γεφύρια… Κινδύνεψαν ἀπὸ θεριά, ἀπὸ λῃστάς, ἀπὸ καιρικὲς συνθῆκες. Ἀλλὰ
παρηγοριά τους ἦταν τὸ ἀστέρι, ποὺ σὰ νὰ τοὺς φώναζε· Συνεχίστε,
βαδίστε, μὴν κουραστῆτε!… Καὶ νά, ὕστερα ἀπὸ τόσο δρόμο φτάνουν καὶ
προσκυνοῦν στὸ σπίτι τὸ Χριστό. Δόξασαν τὸ Θεὸ ποὺ τοὺς ἀξίωσε, καὶ
κατόπιν ἔφυγαν γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὴ χώρα τους.
Θὰ πῇ τώρα κάποιος· Ἄχ νά ᾿μουν κ᾿ ἐγὼ τότε ἐκεῖ μαζὶ μὲ τοὺς μάγους, νὰ
μπῶ στὸ σπήλαιο νὰ προσκυνήσω τὸ Χριστό!… Δὲν εἶνε ὅμως ἀνάγκη.
Γιατί; Διότι ἐδῶ εἶνε ἡ Βηθλεέμ (κάθε ἐκκλησία εἶνε σπήλαιο τῆς
Βηθλεέμ)· ἐδῶ εἶνε ὁ Χριστός! Τὸ πιστεύεις; Τότε ἔλα στὴν ἐκκλησία. Πόσα
βήματα εἶνε; Οἱ μάγοι ξεκίνησαν ἀπὸ τόσο μακριά· ἐδῶ ποιός πατάει;
Κοιμοῦνται! Ἂν ἀρρωστήσουμε, τρέχουμε στὸ γιατρό, ὅσο μακριὰ κι ἂν εἶνε,
καὶ ξοδεύουμε ὅλη τὴν περιουσία μας, γιὰ νὰ γίνουμε καλά. Δηλαδὴ τὸ
σῶμα, τὸ τομάρι μας, ἔχει μεγαλύτερη ἀξία. Μὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε μόνο
σῶμα· εἶνε καὶ ψυχή. Χτυπάει λοιπὸν ἡ καμπάνα; ἔλα στὴν ἐκκλησία νὰ
λατρεύσῃς τὸ Θεό. Εἰ δ᾿ ἄλλως, οἱ μάγοι θὰ εἶνε κατήγοροί μας ἐν ἡμέρᾳ
κρίσεως· διότι ἐκεῖνοι βάδισαν χιλιόμετρα, κ᾿ ἐμεῖς οὔτε λίγα μέτρα γιὰ
τὸ Χριστό.
⃝ Οἱ μάγοι εἶνε τέλος ἀξιομίμητοι, γιατὶ δὲν πῆγαν στὸ Χριστὸ μὲ ἄδεια
χέρια. Ἔφεραν μαζί τους δῶρα πολύτιμα, μεγάλης ἀξίας· χρυσό, λιβάνι,
σμύρνα. Τὸ χρυσάφι (ποὺ εἶνε ὁ βασιλιᾶς τῶν μετάλλων), διότι ὁ Χριστὸς
εἶνε ὁ βασιλεὺς τοῦ κόσμου. Τὸ λιβάνι (ἔνδειξι λατρείας), διότι εἶνε
Θεὸς καὶ τοῦ πρέπει λατρεία. Καὶ τὴ σμύρνα (ποὺ ἄλειφαν τοὺς νεκρούς),
διότι καὶ ὁ Χριστὸς θὰ ὑπέμενε θάνατο, καὶ κατὰ τὴν ταφὴ τὸν ἄλειψαν μὲ
σμύρνα. Κ᾿ ἐμεῖς λοιπὸν πρέπει νὰ προσφέρουμε δῶρα στὸ Χριστό. Τί δῶρα
ἆραγε τοῦ ἀρέσουν;
Οἱ μάγοι, κατὰ τὴν παράδοσι, ἦταν τρεῖς. Λέει ὅμως μιὰ ἱστορία, ὅτι
ὑπῆρχε κ᾿ ἕνας τέταρτος μάγος. Αὐτὸς ἔχασε τὸ δρόμο, περιπλανήθηκε καὶ
ἄργησε νὰ φτάσῃ στὰ Ἰεροσόλυμα. Εἶχε πάρει μαζί του τρία πολύτιμα
πετράδια γιὰ τὸ Χριστό. Ἀλλὰ καθὼς περπατοῦσε, βλέπει στὸ δρόμο
κάποιον νὰ λυγίζῃ καὶ νὰ πέφτῃ κάτω· ἦταν ἐξαντλημένος ἀπὸ ἀρρώστια καὶ
κινδύνευε νὰ πεθάνῃ. Τὸν σπλαχνίστηκε, βγάζει καὶ τοῦ δίνει τὸ ἕνα
πετράδι. Πάρ᾿ το, λέει, γιὰ τὸ γιατρό, νὰ γίνῃς καλά. Παρακάτω βλέπει
κάτι κακούργους, ποὺ εἶχαν πιάσει ἕνα παιδάκι κ᾿ ἦταν ἕτοιμοι νὰ τὸ
σφάξουν. Τοὺς προλαβαίνει καὶ τοὺς δίνει τὸ ἄλλο πετράδι, καὶ γλύτωσε
τὸ παιδί. Κάπου ἀλλοῦ τέλος εἶδε μιὰ δυστυχισμένη κοπέλλα, ποὺ τὴν
εἶχαν ἁρπάξει καὶ τὴ ἔσερναν παλιάνθρωποι νὰ τὴν ἀτιμάσουν. Ἐπεμβαίνει
κ᾿ ἐδῶ, τοὺς δίνει τὸ τελευταῖο πετράδι, καὶ σῴζει τὴν κόρη ἀπὸ τὰ νύχια
τους. Ἔτσι ἄργησε. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια περιπλάνησι ἐπὶ τέλους
ἔφτασε. Πότε ἔφτασε; Τὴ Μεγάλη Παρασκευή, τὴν ὥρα ποὺ σταύρωναν τὸ
Χριστό. –Ὦ Χριστέ, λέει, δὲν πρόλαβα νὰ σὲ προσκυνήσω βρέφος. Τώρα πιὰ
σὲ βλέπω πάνω στὸ σταυρό! Σοῦ ἔφερνα καὶ δῶρα, ἀλλὰ δυστυχῶς στὸ δρόμο
ἀναγκάστηκα καὶ τὰ ἔδωσα, γιατὶ ἦταν μεγάλη ἀνάγκη. Χριστέ, συχώρεσέ με…
Τότε ἀκούει τὸ Χριστὸ νὰ τοῦ λέῃ· –Παιδί μου, μὴ λυπᾶσαι. Τὸ πετράδι
ποὺ ἔδωσες γιὰ νὰ γιατρευτῇ ὁ ἄρρωστος, τὸ πετράδι ποὺ ἔδωσες γιὰ νὰ
σωθῇ τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴ σφαγή, καὶ τὸ πετράδι ποὺ ἔδωσες γιὰ νὰ γλυτώσῃ ἡ
κοπέλλα τὴν ἀτίμωσι, εἶνε σὰ νὰ τὰ ἔδωσες σ᾿ ἐμένα. Νά ᾿σαι εὐλογημένος!
Γιατὶ ὅ,τι κάνετε σ᾽ ἕνα φτωχό, εἶνε σὰν τὸ κάνετε σ᾿ ἐμένα (πρβλ.
Ματθ. 25,40).
* * *
Αὐτὰ εἶνε τὰ διδάγματα τῶν μάγων. Ἂς ἑτοιμάσουμε λοιπὸν κ᾿ ἐμεῖς τὰ
δῶρα μας. Τί δῶρα; Δὲν ἔχει ἀνάγκη ὁ Θεός. Καὶ τὸ χρυσάφι δικό του
εἶνε, καὶ τὸ ἀσήμι καὶ τὰ δέντρα καὶ τὰ ζῷα καὶ τὰ ποτάμια καὶ τὰ
ἀστέρια καὶ ὁ ἥλιος, ὅλα εἶνε δικά του. Ὅλο τὸ σύμπαν εἶνε δικό του.
Κάποιο ἄλλο δῶρο θέλει. Τί ζητάει; Κάτι ἀνώτερο. Τὸν ἀκοῦτε τί λέει;
Παιδί μου, «δῶσε μου τὴν καρδιά σου» (Παροιμ. 23,26).
Ἐσύ, ποῦ ἔχεις δώσει τὴν καρδιά σου; Δὲ λέω· ν᾿ ἀγαπᾷς τὸ παιδί σου, τὸν
ἄντρα σου, τὴ γυναῖκα σου, τὸ φίλο σου…· ἀλλὰ παραπάνω ἀπ᾿ ὅλους καὶ
ἀπ᾿ ὅλα νὰ ἔχῃς τὸ Χριστό.
Σὲ μιὰ περιοδεία, ποὺ ἔκανα ὡς ἱεροκήρυκας, συνήντησα κάποτε ἕνα
χαριτωμένο παιδάκι. Τὸ ρώτησα· –Ἀγαπᾷς τὴ γιαγιά; –Ναί. –Πόσο τὴν
ἀγαπᾷς; –Τόσο, κ᾿ ἔδειξε μὲ τὰ δάχτυλα. –Τὸν πατέρα καὶ τὴ μητέρα;
–Τόοσο, κ᾿ ἔδειξε μὲ τὰ χέρια. –Τὸ Χριστό; –Τόοοσο πολύ! κι ἄνοιξε
διάπλατα τὴν ἀγκαλιά του…
Τὸ ἀθῷο παιδάκι! Ἐμεῖς τὸ Χριστό; Ψέματα λέμε ὅτι τὸν ἀγαποῦμε. Ὅποιος
τὸν ἀγαπάει, ἐφαρμόζει τὶς ἐντολές του. Ἂς προσπαθήσουμε λοιπὸν νὰ τοῦ
δώσουμε τὴν καρδιά μας. Νὰ τὴν πλύνῃ, νὰ τὴν καθαρίσῃ, νὰ γίνουμε
πραγματικοὶ Χριστιανοί. Καὶ μαζὶ μὲ τοὺς μάγους, μὲ τοὺς βοσκοὺς καὶ
τοὺς ἀγγέλους νὰ ὑμνοῦμε καὶ νὰ δοξάζουμε Πατέρα, Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα
εἰς αἰῶνα αἰῶνος· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγ. Νικολάου Παπαγιάννη – Φλωρίνης 29-12-1985 πρωὶ) Περὶ τῶν μάγων ― ἀρχεῖο Ἀνδρονίκης Π. Καπλάνογλου ……
«Κυριακὴ» 10302/2025 (2003) Περὶ τῶν μάγων (Ματθ. 2,13)
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Παπαγιάννη – Φλωρίνης τὴν 29-12-1985. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 29-12-2003, ἐπανέκδοσις 1-11-2025.
