Ὁ μοναχός μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ θορυβώδη μέσα διώχνει τὶς προϋποθέσεις τῆς προσευχῆς καὶ τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Γιʹ αὐτό, ὅσο γίνεται, νὰ μή χρησιμοποιῆ θορυβώδη μέσα. Αὐτὰ ποὺ θεωροῦν οἱ ἄνθρωποι σήμερα εὐκολίες, στὴν οὐσία δὲν τὸν ὠφελοῦν τὸν σκοπό του. Δὲν μπορεῖ νὰ βρῆ ὁ μοναχός μέσα σὲ μία τέτοια κατάσταση αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο ξεκίνησε.
Ἡ ἡσυχία εἶναι μεγάλη ὑπόθεση. Ἀκόμη καὶ νὰ μήν προσεύχεται κανείς, καὶ μόνο μὲ τὴν ἡσυχία προσεύχεται. Εἶναι μυστική προσευχή καὶ πολύ βοηθάει στὴν προσευχή σάν τὴν ἄδηλη ἀναπνοή στὸν ἄνθρωπο. Αὐτός ποὺ κάνει δουλειά πνευματική στὴν ἡσυχία βυθίζεται μετά στὴν εὐχή. Ξέρεις τί θὰ πῆ βυθίζεται; τὸ παιδάκι, ὅταν λουφάζη στὴν ἀγκαλιά τῆς μάνας, δὲν μιλάει. Εἶναι ἕνωση πλέον, ἐπικοινωνία. Γιʹ αὐτὸ πολύ βοηθάει τὸ Μοναστήρι νὰ εἶναι ἀπομακρυσμένο ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἀπὸ ἀρχαιολογικούς χώρους καὶ κοσμικούς θορύβους καὶ ἀπὸ τούς πολλούς ἀκόμη ἀνθρώπους.
Ἡ ἐξωτερική ἡσυχία, μακριά ἀπὸ τὸν κόσμο, μὲ τὴν διακριτική ἄσκηση καὶ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, πολύ γρήγορα φέρνει καὶ τὴν ἐσωτερική ἡσυχία –τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς – ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν πνευματική λεπτή ἐργασία. Τότε πιά ὁ ἄνθρωπος δὲν ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν ἐξωτερική ἀνησυχία, γιατί στὴν οὐσία μόνον τὸ σῶμα βρίσκεται στὴν γῆ, ἐνῶ ὁ νοῦς βρίσκεται στὸν Οὐρανό.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»
