π. Ηλίας Μάκος
Οι Έλληνες αγρότες (γεωργοί και κτηνοτρόφοι) -μιλάμε για τους πραγματικούς αγρότες που μοχθούν και κοπιάζουν και όχι τους «μαϊμού» αγρότες που, μάλιστα, απολαμβάνουν παχυλές επιδοτήσεις, ξεσηκώθηκαν- πλέον, δεν μπορούν να επιβιώσουν. Και αυτό δεν είναι ισχυρισμός, αλλά η ωμή πραγματικότητα.
Πέφτουν θύματα διαχρονικά του κράτους, των μεσαζόντων, των οικονομικών συμφερόντων άλλων χωρών που διακινούν τα δικά τους προϊόντα σε βάρος των ντόπιων, αλλά ενίοτε και των δικών τους επιλογών, όπως και των φυσικών φαινομένων, αλλά και των ασθενειών στα προϊόντα και στα ζώα τους.
Όμως ανεξάρτητα από τις αιτίες το γεγονός είναι ότι πλέον υποφέρουν κι έχουν φτάσει στην εξαθλίωση και δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Όλο και μειώνονται οι καλλιέργειες και οι κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις, όλο και ερημώνει η ύπαιθρος, αφού οι νέοι, μπροστά στις αδυσώπητες δυσκολίες και δυσχέρειες εγκαταλείπουν το αγροτικό επάγγελμα των γονέων και των παππούδων τους. Και είτε ξενιτεύονται είτε φυτοζωούν σε διάφορες μη μόνιμες δουλειές.
Και αυτό είναι τραγικό για τη χώρα. Η τραγικότητα προκύπτει από το γεγονός ότι η γεωργική ανάπτυξη έχει παύσει να θεωρείται, στην πράξη, μεγάλης σημασίας παράγοντας στην εθνική ευημερία.
Φαίνεται πως ξεχνάμε ότι ο αγροτικός τομέας δίνει τα αναγκαιότατα για την τροφή του ανθρώπου είδη και δεν τον ευνοούμε να «ορθοποδήσει» στη χώρα αυτή. Φαίνεται πως ξεχνάμε ότι τροφοδοτεί τους λοιπούς κλάδους της εθνικής οικονομίας (εμπόριο, βιομηχανία, μεταφορές κ.λπ.). Φαίνεται πως ξεχνάμε ότι δεσμεύει ανθρώπους σε μονίμους κατοίκους χωριών, όπου ζουν με απλότητα ηθών, φιλοπατρία και φιλογένεια. Φαίνεται πως ξεχνάμε ότι η γεωργία είναι η βάση της ζωής κάθε λαού. Τα οργανωμένα κράτη εφαρμόζουν ευρεία γεωργική πολιτική και παίρνουν πολλά μέτρα για την ευημερία της γεωργικής οικονομίας.
Ο αγρότης είναι σημαντικός παράγοντας κάθε χώρας, πολύ περισσότερο της δικής μας, που είναι κατ’ εξοχήν χώρα γεωργοκτηνοτροφική. Μόνος εναντίον όλων των στοιχείων της φύσης, με ήλιο ή με βροχή, με κρύο ή με αέρα, έκθετος και απροστάτευτος στις πεδιάδες ή τις πλαγιές, σαν τα προϊόντα του, δίνει καθημερινή μάχη, ούτε και να αρρωστήσει δεν του επιτρέπεται. Και αν έρθουν άσχημες χρονιές και υπάρχουν καταστροφές, αυτός πάλι, με στερήσεις του ιδίου και της οικογένειάς του, θα ξεκινήσει από την αρχή, με πείσμα και καρτερικότητα, με υπομονή και προσδοκία.
Μόνο που τώρα εξαντλήθηκε η υπομονή των αγροτών και εξέλιπε η προσδοκία. Φανταστείτε ποια θα είναι η όψη της υπαίθρου αν και οι λίγοι, συγκριτικά με προηγούμενες δεκαετίες, αγρότες που έχουν απομείνει την εγκαταλείψουν και αυτοί. Μια απέραντη χέρσα γη και αγριόχορτα παντού φυτρωμένα.
Η Πολιτεία, λοιπόν, καιρός είναι να στρέψει την προσοχή της από την πρωτεύουσα και τα αστικά κέντρα προς την επαρχία, να δώσει ζωή στη φθίνουσα αγροτική τάξη και να αναζωογονήσει το ελληνικό χωριό.
Αλλά κι εμείς να εκτιμάμε τη δουλειά αυτών των ανθρώπων και να τους βοηθάμε αγοράζοντας τα προϊόντα τους που πολλές φορές τα παραβλέπουμε για χάρη εισαγόμενων αμφίβολης ποιότητας. Έστω κι αν είναι λίγο ακριβότερα, όχι με ευθύνη των παραγωγών, που τα πουλούν πολύ φθηνά στους εμπόρους, οι οποίοι διαμορφώνουν την τελική τιμή στην αγορά. Όποιος υποστηρίζει τον αγρότη της χώρας του, υποστηρίζει την ίδια τη χώρα του.
