Αν απαρνηθώ το Χριστό θα μείνω στη Σμύρνη, μα αυτό δεν γίνεται. Δεν απαρνιέμαι το Χριστό!

Στην εικόνα η όρθια γυναίκα είναι η προγιαγιά μου η Ευγενία, πέθανε το 2007.

Όταν έφυγαν από τη Σμύρνη ήταν 11 ετών. Η φωτογραφία είναι στα μέσα της δεκαετίας του 30, όταν προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν. 

Η γυναίκα που κάθεται κάτω είναι η προπρογιαγιά μου η Φωτεινή, η ηρωίδα αυτή την ημέρα της καταστροφής έχασε τον άντρα της (έμαθαν αργότερα ότι ένας τσέτης τον σκότωσε σε ένα πηγάδι κοντά στη περιοχή του Αγ. Γεωργίου του Κρομμυδόκαστρου) και έμεινε με τρεις κόρες και ένα γιο. Ήρθε στη Χίο, δούλευε στα κάρβουνα με τους άντρες, να ταΐσει τα μωρά της και τα μεγάλωσε. Τα έκανε άξιους ανθρώπους.

Την μέρα της καταστροφής η φίλη της Αϊσέ της είπε να την ντύσουν Τουρκάλα και εκείνη και τα μωρά και τον άντρα της και να μείνουν, για ένα διάστημα θα τους φυγάδευαν σε ένα χωριό. Η απάντηση ήταν ότι αν απαρνηθώ το Χριστό θα μείνω στη Σμύρνη, μα αυτό δεν γίνεται. Δεν απαρνιέμαι το Χριστό! Έχει ο Θεός ! Και ναι είχε ο Θεός έφτασε στη Χίο και εκείνη και τα μωρά. Ο Βαγγελιώς της δε τα κατάφερε.

Όταν έφυγε από τη Σμύρνη πήρε την εικόνα του Αγ. Γεωργίου, άλλωστε ήταν "γείτονάς" της, αφού έμεναν κοντά στον Άγιο Γεώργιο στα Γυαλιάδικα, μια αμιγώς ελληνική συνοικία.

 

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, έλα πάρε και τούτο
μικρό, μικρό σου το 'δωσα μεγάλο φέρε μου το
μεγάλο σαν ψηλό βουνό ίσιο σαν κυπαρίσσι
κι οι κλώνοι του ν' απλώνονται σ' Ανατολή και Δύση.
Έντονο στη μνήμη μου αυτό το τραγουδάκι!
Τι και δε θα έδινα να σε άκουγα μια φορά ακόμα; Να είχα χρόνο κι άλλο, να σε ρωτήσω πράγματα!

 

ΠΗΓΗ

proskynitis