Γράφει ὁ κ. Κωνσταντίνος Βαθιώτης
Στὸ προηγούμενο μάθημα προπαγάνδας, τὸ 6ο κατὰ σειράν, ἀναφερθήκαμε στὸν κορωνοϊὸ ὡς «ὑγειονομικὸ μπαμπούλα», μέσῳ τοῦ ὁποίου ἐπιχειρήθηκε ἡ μαζικὴ χειραγώγηση τῶν πολιτῶν, ποὺ ἔπρεπε νὰ πειθαναγκασθοῦν νὰ ὑποβληθοῦν στὸν πειραματικὸ ἐμβολιασμό τους δεχόμενοι μία ἀγνώστου περιεχομένου βελόνα στὸ μπράτσο τους.
Πρὸ τῆς ἐμφανίσεως τοῦ κορωνοϊοῦ, ἕνας ἄλλος φοβερὸς καὶ τρομερὸς μπαμπούλας, ὁ ὁποῖος τροφοδότησε τὸν παγκόσμιο προπαγανδιστικὸ μηχανισμὸ ἦταν ἡ Ἂλ Κάιντα καθὼς καὶ οἱ λοιπὲς τρομοκρατικὲς ὀργανώσεις ποὺ μποροῦσαν νὰ θέσουν σὲ κίνδυνο «ὁπουδήποτε-ὁποτεδήποτε» τὴν ζωὴ ἢ τὴν ὑγεία «ὁποιουδήποτε» πολίτη. Γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τὸ παρατσούκλι «ἀόρατος ἐχθρὸς» ποὺ χρησιμοποιήθηκε γιὰ τὴν ἐκφοβιστικὴ περιγραφὴ τοῦ κορωνοϊοῦ εἶχε δοθεῖ ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἐλὶτ καὶ στὴν Ἂλ Κάιντα.
Ὅπως, λοιπόν, συμμορφώθηκε ἡ συμπαγὴς πλειοψηφία τῶν λαῶν στὰ δρακόντεια ὑγειονομικὰ μέτρα, προκειμένου νὰ θωρακισθεῖ (ὑποτίθεται) ἔναντι τῶν ἐπελάσεων τοῦ κορωνοϊοῦ, ἔτσι ἡ ἴδια πλειοψηφία εἶχε συμμορφωθεῖ 19 χρόνια νωρίτερα, στὰ δρακόντεια μέτρα ἀσφαλείας ποὺ εἶχαν θεσπισθεῖ γιὰ τὴν πρόληψη νέων τρομοκρατικῶν κτυπημάτων.
Τὸ παράδοξο εἶναι ὅτι, στὸ ὄνομα τῆς καταπολέμησης τῆς τρομοκρατίας, οἱ ἐθνικὲς κυβερνήσεις μετεβλήθησαν οἱ ἴδιες σὲ «τρόμο-κράτη», ποὺ ἐπισείοντας προπαγανδιστικὰ τὸν μπαμπούλα τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ», κατάφερναν νὰ ἀποσποῦν τὴν ἀνοχὴ τῶν λαῶν στὰ ὁλοένα καὶ πιὸ ἐλευθεροκτόνα μέτρα πρόληψης τῆς τρομοκρατίας.
ΠΙΝΑΞ ΑΝΟΧΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Ὡς γνωστόν, ἡ ἐπίθεση στοὺς «Δίδυμους Πύργους» ἦταν ἡ ἰδανικὴ εὐκαιρία γιὰ τοὺς παγκόσμιους ἀρχιτέκτονες τῆς παγκόσμιας ἀσφάλειας νὰ σερβίρουν στοὺς λαοὺς ὅ,τι πρὶν ἀπὸ λίγο θὰ θεωρεῖτο ἀδιανόητο. Στὴν φρικτὴ λίστα τῆς ἀπαράδεκτης ἀνοχῆς τῶν λαῶν συγκαταλέγονται:
Πρῶτον, ὁ ὑποχρεωτικὸς ἐμβολιασμὸς τῶν Ἀμερικανῶν στρατιωτῶν λόγω πιθανολογούμενου τρομοκρατικοῦ κτυπήματος μὲ χρήση ἄνθρακα.
Δεύτερον, τὰ προληπτικὰ βασανιστήρια στὰ ἀπάνθρωπα στρατόπεδα τοῦ Γκουαντάναμο καὶ τοῦ Ἀμποὺ Γκράιμπ (κάποιοι ἐμπνεύσθηκαν τὸν ἀνατριχιαστικὸ ὅρο «καλὰ» ἢ «προληπτικὰ βασανιστήρια»).
Τρίτον, ἡ μετατροπὴ κάθε πολίτη σὲ δυνητικὸ κίνδυνο, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες δραστηριότητες νὰ καταστοῦν ἀντικείμενο ἀστυνόμευσης. Μετὰ τὴν 11η Σεπτεμβρίου, ὅλοι γίναμε αἴφνης ὕποπτοι τρομοκράτες.
Σημειωτέον ὅτι, ἀμέσως μετὰ τὸ τέλος τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ὁ Ἀλμπὲρ Καμύ δημοσίευσε τὸ θεατρικὸ ἔργο «Κατάσταση Πολιορκίας» [1], τὸ ὁποῖο παρουσιάσθηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὸν θίασο «Μεντλὲν Ρενὼ – Ζὰν-Λουὶ Μπαρὼν» στὶς 27 Ὀκτωβρίου 1947.
Τὸ ἀλληγορικὸ αὐτὸ ἔργο, ἐξαιρετικὰ διδακτικὸ γιὰ τὴ δυστοπικὴ ἐποχὴ ποὺ ζήσαμε στὴν περίοδο τῆς «πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ», πραγματεύεται τὸ ξέσπασμα μιᾶς «φονικῆς πανούκλας» στὸ Κάδιξ τῆς Ἀνδαλουσίας. Ἕνα ἀπὸ τὰ ὑποχρεωτικὰ μέτρα ποὺ ἐπεβλήθη στοὺς πολίτες τοῦ Κάδιξ γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς ἐπιδημίας ἦταν ἀκριβῶς ἡ μετατροπὴ ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν πολιτῶν σὲ ὑπόπτους: «Ὅλοι ὕποπτοι, αὐτὸ εἶναι ἕνα καλὸ ξεκίνημα» [2] / «Πρέπει […] νὰ αἰσθανθεῖτε ἀπὸ μόνοι σας ὅτι εἶστε ἔνοχοι» [3].
Ἐκεῖνο ὅμως τὸ μέτρο ποὺ ἐφαρμόσθηκε στὸ θεατρικὸ ἔργο τοῦ Καμὺ καὶ τὸ ὁποῖο μᾶς ἀφήνει σήμερα μὲ τὸ στόμα ἀνοικτό, διότι μᾶς θυμίζει τὸ ἀντίστοιχο μέτρο ποὺ θέσπισαν τὰ κράτη-μέλη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ὅταν προχώρησε ἡ διαδικασία τοῦ μαζικοῦ ἐμβολιασμοῦ, εἶναι ἡ ἐπίδειξη πιστοποιητικῶν.
Ὅπως ἀναφέρεται στὴν «Κατάσταση Πολιορκίας»: «τὸ μεγάλο μέλημα τῆς κυβέρνησής μας εἶναι νὰ ἔχουν ὅλοι πιστοποιητικά. Μπορεῖ νὰ στερεῖται κάποιος ψωμὶ ἢ γυναίκα, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ στερηθεῖ μία βεβαίωση ποὺ πιστοποιεῖ κάτι» [4]. Μάλιστα, τὰ ἐν λόγω πιστοποιητικὰ ἦταν δύο εἰδῶν: ἀφ’ ἑνός πιστοποιητικὰ ὑγείας καὶ ἀφ’ ἑτέρου πιστοποιητικὰ ὕπαρξης (τὰ πρῶτα ἦταν προϋπόθεση τῶν δεύτερων [5])!
Ἔξοχο τὸ σχόλιο τοῦ Καμύ, ὁ ὁποῖος βάζει μία γυναίκα νὰ σχολιάσει τὴν καινοφανῆ ὁρολογία περὶ πιστοποιητικῶν: «Δὲν τὴν ἔχω ξανακούσει αὐτὴ τὴ γλώσσα. Ὁ διάβολος μιλάει ἔτσι καὶ κανεὶς δὲν τὸν καταλαβαίνει» [6].
Ἡ δρακόντεια ἐπιτήρηση ὅλων τῶν πολιτῶν μέσῳ τοῦ ψηφιακοῦ πιστοποιητικοῦ COVID-19 εἶναι ἕνα ἀκόμη στοιχεῖο ποὺ φέρνει πολὺ κοντὰ τὴν ἀντιτρομοκρατικὴ μὲ τὴν ἀντιπανδημικὴ νομοθεσία. Τὴν ἴδια διαπίστωση κάνει καὶ ὁ ἀνώνυμος συγγραφέας τοῦ «Μανιφέστου Συνωμοσίας» [7]:
«Ὁ καπιταλισμὸς τῆς ἐπιτήρησης χρονολογεῖται ἀπὸ τὴν τρομερὴ 11η Σεπτεμβρίου 2001, τὴν ἡμέρα ποὺ κτυπήθηκαν οἱ ΗΠΑ, οἱ ὁποῖες στὴ συνέχεια ἐξέπεσαν τῶν ὑψηλῶν, ἀποκλειστικῶς δημοκρατικῶν, προτύπων τοὺς συναινώντας στὴ μαζικὴ παρακολούθηση τῶν πολιτῶν. Στὴ συνέχεια ἔμελλε νὰ ἀνακαλύψουμε ἔκθαμβοι ὅτι ἡ μαζικὴ ἀστυνομικὴ παρακολούθηση συναντᾶ ὡς ἐκ θαύματος τὰ συμφέροντα τῶν GAFAM [Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft], ποὺ διψοῦν γιὰ σκληρὰ δεδομένα τῶν χρηστῶν τους, προκειμένου νὰ ἐκμεταλλευτοῦν οἰκονομικὰ τὸ “συμπεριφορικὸ πλεόνασμα”».
Τέταρτον, ἡ συρρίκνωση τῆς ἔννοιας τῆς ἰδιωτικότητας καί, εἰδικότερα, ἡ μαζικὴ παρακολούθηση διαδικτυακῶν καὶ τηλεφωνικῶν ἐπικοινωνιῶν τῶν χρηστῶν, συνήθως μὲ παράνομο ἢ ὁριακὰ σύννομο τρόπο.
Πέμπτον, ἡ συνεχὴς διεύρυνση ἑνὸς ὑπὸ ἐπιτήρηση δημόσιου χώρου. Κλασσικὸ παράδειγμα ἡ χρήση καμερῶν, πλέον μὲ ἀξιοποίηση τῆς Τεχνητῆς Νοημοσύνης γιὰ τὴν ἀναγνώριση τοῦ προσώπου.
Ἕκτον, ἡ βιομετρικὴ μέθοδος ταυτοποίησης τῶν πολιτῶν ὡς τὸ νέο φετὶχ τῆς ἀσφάλειας σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἡ ὁποία ἐπεκτάθηκε στὸ σύνολο τῶν πολιτῶν μέσῳ τῶν βιομετρικῶν διαβατηρίων καὶ ταυτοτήτων.
Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ 11η Σεπτεμβρίου ἄναψε τὸ πράσινο φῶς γιὰ τὴν μαζικότερη ἐπιχείρηση συλλογῆς, ἀποθήκευσης καὶ διαχείρισης στοιχείων καὶ πληροφοριῶν στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.
Μετὰ τὸ 2001, ὁ σταυρὸς τοῦ ποινικολόγου ἢ τοῦ διεθνολόγου ἦταν νὰ βρεῖ τὴν κατάλληλη ἰσορροπία ἀνάμεσα στὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐλευθερία, ἔχοντας πάντοτε κατὰ νοῦν ὅτι αὐτὲς οἱ δύο ἀντικρουόμενες ἔννοιες διαπλάθονταν σὲ ἕνα περίεργο πολεμικὸ φόντο. Παρότι, δηλαδή, ἡ λέξη «πόλεμος» χρησιμοποιεῖτο μὲ τὴν μεταφορικὴ καὶ ὄχι μὲ τὴν κυριολεκτικὴ σημασία τῆς λέξης, οἱ ἐπιπτώσεις του ἦταν ἐξίσου, ἂν ὄχι περισσότερο, δυσμενεῖς γιὰ τὸν πολίτη.
Μετὰ τὸ 2020, ὅμως, ἡ ζυγαριὰ ἔγειρε μονόπλευρα ὑπὲρ τῆς ἀσφάλειας. Πέντε χρόνια μετὰ τὴν κήρυξη τῆς πανδημίας ἔχουμε ἐμπεδώσει ἄριστα τὸ αὐταρχικὸ δόγμα τῆς μηδενικῆς ἀνοχῆς σὲ ὅλα τὰ πεδία τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητας: Μηδενικὰ κρούσματα, μηδενικοὶ ρύποι, μηδενικὰ τρομοκρατικὰ κτυπήματα, μηδενικὰ ἀτυχήματα, ἀλλὰ καὶ μηδενικὴ φοροδιαφυγή.
ΠΟΙΝΙΚΟΝ ΔΙΚΑΙΟΝ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ
Ὅσοι, σὲ ἐπιστημονικὸ ἐπίπεδο, δὲν εἶναι ἐξοικειωμένοι μὲ τὸ Ποινικὸ Δίκαιο, τὶς δυσμενεῖς ἐπιπτώσεις τοῦ ὁποίου, ὅμως, κάποια στιγμὴ εἶναι πολὺ πιθανὸ ὅτι θὰ ὑποστοῦν, θὰ ἦταν ὠφέλιμο νὰ γνωρίζουν ὅτι ἡ 11η Σεπτεμβρίου ἀποτέλεσε ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἐξάπλωση μίας πολὺ ἐπικίνδυνης θεωρίας, μέσῳ τῆς ὁποίας ἐπιχειρήθηκε νὰ ἐξηγηθεῖ ἕνας ποταμὸς νομοθετικῶν μεταρρυθμίσεων, ποὺ παρέσυρε στὸ διάβα του τοὺς παραδοσιακοὺς πυλῶνες τῆς ποινικῆς δογματικῆς, ἐγκαινιάζοντας ἕνα «νέο παράδειγμα» ἀντεγκληματικῆς πολιτικῆς.
Ἡ θεωρία αὐτὴ ὀνομάσθηκε «Ποινικὸ Δίκαιο τοῦ Ἐχθροῦ» (Feindstrafrecht / criminal law of the enemy / diritto penale del nemico / droit penal de l’ennemi / derecho penal del enemigo) καὶ πατέρας της θεωρεῖται ὁ Γκύντερ Γιάκομπς (Gunther Jakobs), ὁμότιμος Καθηγητὴς Ποινικοῦ Δικαίου καὶ Φιλοσοφίας τοῦ Δικαίου στὴ Νομικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βόννης [8].
Τὸ κύριο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα αὐτοῦ τοῦ «νέου παραδείγματος» εἶναι ἡ στροφή του πρὸς τὴν ἐπίτευξη τῆς (ὑδροκέφαλης ἔναντι τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας) ἀσφάλειας τῶν λαῶν, μὲ δραστικὴ καὶ δραματικὴ ὑποχώρηση τῆς ἐγγυητικῆς λειτουργίας τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου, τὸ ὁποῖο πρέπει ὄχι μόνο νὰ προστατεύει τὰ ἀπειλούμενα ἔννομα ἀγαθά, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐγγυᾶται τὴν ἐξασφάλιση τοῦ ἀτόμου ἀπὸ τὴν αὐθαίρετη καὶ καταπιεστικὴ χρήση τῆς ποινικῆς ἐξουσίας.
Αὐτὸ τὸ ἐμφορούμενο ἀπὸ τὴ λογικὴ τῆς μηδενικῆς ἀνοχῆς «μοντέρνο» Ποινικὸ Δίκαιο ἀνήγαγε τὸν τρομοκράτη σὲ ἰδεότυπο τοῦ ἐχθροῦ, ἐναντίον τοῦ ὁποίου ὁ νομοθέτης διεξάγει ἕνα «ὁλοκληρωτικὸ πόλεμο». Σὲ ἀντίθεση μὲ ἕνα κοινὸ πολίτη ποὺ ὡς «ἐγκληματίας καθημερινοῦ τύπου» ἐκτροχιάζεται κάποιες φορὲς ἀπὸ τὶς ράγες τῆς νομιμότητας, ὁ τρομοκράτης ἐνεργεῖ σὰν σατανᾶς (δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τὸ θρησκευτικὸ παρωνύμιο τοῦ σατανᾶ εἶναι «ἀόρατος ἐχθρὸς») ἢ σὰν ἄγριο ζῶο, ἔναντι τοῦ ὁποίου πρέπει νὰ διασφαλισθοῦν ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι.
Ἕνας τέτοιος «ἐχθρὸς» ὑποστηρίζεται ὅτι ἀποτάσσεται ἐνεργὰ τὴν πολιτικὴ ὑπόσταση τῆς συντεταγμένης κοινότητας, ἐπιθυμεῖ νὰ ἀλλάξει μὲ βίαιο τρόπο τὸ πολίτευμα τοῦ κράτους καὶ ἀρνεῖται ἐκ βάθρων τὴν ἰδέα μίας ἐλεύθερης καὶ δικαιοκρατικὰ δομημένης κοινότητας ποὺ στηρίζεται στὰ ἀτομικὰ δικαιώματα καὶ τὴν δημοκρατία.
Ἀλλὰ ποιὰ δημοκρατία; Τὴν δημοκρατία τοῦ δυτικοῦ καπιταλισμοῦ, ποὺ ἐκγυμνάζει τοὺς πολίτες νὰ γίνονται πελάτες καὶ νὰ ἀντικαθιστοῦν τὴν Ἁγία Τριάδα μὲ τὴν ἀλλοτριωτικὴ δυάδα τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας;
Ἐξόχως διαφωτιστικὴ σχετικὰ μὲ τὸ προσφιλὲς στὴν παγκόσμια ἐλὶτ προπαγανδιστικὸ τέχνασμα τῆς «ἐχθροποίησης», πού, στὸ ὄνομα τῆς ἀσφάλειας, ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ ἀπροκάλυπτες παραβιάσεις τῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν σὲ ἐπίπεδο Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ ἐν γένει Διεθνοῦς Δικαίου, εἶναι ἡ ἀκόλουθη ἐπισήμανση: [9]
«Ἡ κατάδειξη ἑνὸς ἐχθροῦ, ἑνὸς κινδύνου, εἶναι μία ἀπὸ τὶς κλασσικότερες μεθόδους χειραγώγησης καὶ παραβίασης τῆς δημοκρατίας. Στὴν ἔσχατη μορφή της, ζήσαμε τὴ μέθοδο αὐτὴ μετὰ τὴν 11/9, ὅπου εἴδαμε μία ἀπίστευτη προπαγάνδα περὶ τρομοκρατίας νὰ ἐξαπλώνεται σὲ ὅλο τὸν πλανήτη. Μὲ τὴ δικαιολογία τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ-τρομοκράτη, οἱ ΗΠΑ καὶ οἱ σύμμαχοί τους ἐπέβαλαν ἕνα ἄνευ προηγουμένου κλῖμα τρόμου. Στὴ συνέχεια, ἔχοντας δημιουργήσει τὴν ἀνάλογη ψυχολογία στὸν κόσμο, ἐπέβαλαν μία ἀόρατη, “βελούδινη” δικτατορία στὶς χῶρες τῆς Δύσης, μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ πολέμου κατὰ τῆς τρομοκρατίας. Ἀπὸ τότε ἑκατομμύρια πολίτες βιώνουν τὴ σταδιακὴ περιστολὴ τῶν ἐλευθεριῶν καὶ τῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων τους, σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις σὲ σημεῖο ἐξευτελισμοῦ. Τηλεφωνήματα, emails καὶ προσωπικὰ δεδομένα παρακολουθοῦνται ἀμείωτα μέσῳ δορυφορικῶν συστημάτων, ἐνῶ γιὰ νὰ ταξιδέψεις μὲ ἀεροπλάνο πρέπει σχεδὸν νὰ γδυθεῖς».
Ἀλήθεια, ποιὸς πολίτης δὲν ἔχει νιώσει νὰ ἐξευτελίζεται, ὅταν ὑποβάλλεται σὲ ἐξονυχιστικὸ ἔλεγχο στὴν πύλη τοῦ ἀεροδρομίου, ὅπου μπορεῖ νὰ τοῦ ζητήσουν νὰ βγάλει μέχρι καὶ τὰ παπούτσια του;
Ὡς ἐξήγηση αὐτοῦ τοῦ ντροπιαστικοῦ φαινομένου ἀναφέρεται ἀπὸ κάποιους τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ 2001 «ὁ Ρίτσαρντ Ρήντ, ἕνας Βρετανὸς τζιχαντιστής, μέλος πιθανῶς τῆς Ἂλ-Κάιντα, ἐπιχείρησε νὰ πυροδοτήσει ἐκρηκτικὴ ὕλη ποὺ εἶχε κρύψει στὸ παπούτσι του στὴ διάρκεια μίας πτήσης ἀπὸ τὸ Παρίσι στὸ Μαϊάμι» [10].
ΠΡΟΒΛΗΜΑ – ΑΝΤΙΔΡΑΣΙΣ – ΛΥΣΙΣ
Πόσο βολικοὶ οἱ τρομοκράτες γιὰ ἕνα παγκόσμιο σύστημα ποὺ ἐργάζεται πυρετωδῶς γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση μίας παγκόσμιας κυβέρνησης, ἡ ὁποία, φυσικά, δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ, ἂν δὲν ἐπιτηρεῖ ὅποιο δίποδο καὶ τετράποδο πλάσμα κυκλοφορεῖ ἐπὶ τῆς γῆς! Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴν «κλωτσήσουν» οἱ λαοὶ στὴν ἐπιχείρηση τῆς παγκόσμιας ἐπιτήρησης, ἡ δαιμόνια ὑπερεθνικὴ ἐλὶτ χρειάζεται τὶς ἰδανικὲς ἀφορμές.
Τὸ προπαγανδιστικὸ κόλπο εἶναι δοκιμασμένο καὶ λέγεται «πρόβλημα – ἀντίδραση – λύση». Ἡ τρομοκρατία, ὅπως καὶ ἡ πανδημία, ἦταν ἀναμφισβήτητα δύο διαδοχικὰ προβλήματα παγκόσμιας ἀσφάλειας, ποὺ ἔμοιαζαν μὲ μάννα ἐξ οὐρανοῦ γιὰ τὴν ἀδιαμαρτύρητη ὑλοποίηση τοῦ καθεστῶτος καθολικῆς ἐπιτήρησης τῶν λαῶν:
Μὲ τὴν πτώση τῶν «Δίδυμων Πύργων», ἡ ἀνθρωπότητα εἰσῆλθε καὶ ἐπισήμως στὴν πίστα τῆς τεχνολογικῆς τυραννίας ποὺ ψαλίδισε τὶς θεμελιώδεις ἐλευθερίες τοῦ πολίτη καὶ προσέβαλε τὴν ἀξία του ὡς ἀνθρώπου.
Μὲ τὸ ξέσπασμα τῆς «πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ», ἡ ἀνθρωπότητα εἰσῆλθε σὲ μία ἀναβαθμισμένη πίστα τεχνολογικῆς τυραννίας, ποὺ κατήργησε τὸν πυρήνα τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας, ἀφοῦ ἡ ἄρνηση ψηφιακῆς πιστοποίησης σήμαινε τὸν κοινωνικὸ-οἰκονομικὸ ἀποκλεισμὸ κάθε «ἀρνητή».
Ἔτσι, εὐλόγως καθιερώθηκε ὁ ὅρος «ὑγειονομικὴ δικτατορία», ἡ ἐπιβολὴ τῆς ὁποίας κατέστη δυνατὴ χάρη στὰ τεχνολογικὰ ἐργαλεῖα τῆς ἠλεκτρονικῆς ἐπιτήρησης. Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρῖσμα, ἡ παγκόσμια δικτατορία δὲν ἦταν μόνο ὑγειονομική, ἀλλὰ καὶ ἠλεκτρονική. Ἐν ἔτει 2025, ἡ «δικτατορία» εἶναι μόνο «ἠλεκτρονική», ἀλλὰ δὲν ἀποκλείεται νὰ γίνει καὶ πάλι δισυπόστατη, δηλ. καὶ «ὑγειονομική», σὲ περίπτωση ποὺ «ἔλθει» ἤ, ὀρθότερα, «φέρουν» μία νέα πανδημία!
Κωνσταντῖνος Ἰ. Βαθιώτης
Σημειώσεις:
[1] Μτφ.: Γ. Θηβαῖος, ἐκδ. Ἡριδανός, Ἀθήνα 2020. [2] Καμύ, ὅ.π., σελ. 54. [3] Καμύ, ὅ.π., σελ. 63. [4] Καμύ, ὅ.π., σελ. 56. [5] Καμύ, ὅ.π., σελ. 60. [6] Καμύ, ὅ.π., σελ. 71. [7] Ἀνωνύμου, Μανιφέστο Συνωμοσίας, μτφ.: Μ. Ξανθός, Οἱ ἐκδόσεις τῶν συναδέλφων, Ἀθήνα 2022, σελ. 152. [8] Ἐπ’ αὐτοῦ βλ. ἀναλυτικὰ Βαθιώτη, Τραγικὰ διλήμματα στὴν ἐποχὴ τοῦ “πολέμου κατὰ τῆς τρομοκρατίας”. Ἀπὸ τὴ σανίδα τοῦ Καρνεάδη στὸ “Ποινικὸ Δίκαιο τοῦ Ἐχθροῦ”, ἐκδ. Νομικὴ βιβλιοθήκη, Ἀθήνα 2010, σελ. 193 ἑπ.· τοῦ ἰδίου, Ἀπὸ τὴν τρομοκρατία στὴν πανδημία. Ὑποχρεωτικὲς ἰατρικὲς πράξεις στὸν πόλεμο κατὰ τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ, ἐκδ. Ἀλφειός, Τρίτη ἐπικαιροποιημένη ἔκδοση, Ἀθήνα 2023, σελ. 481 ἑπ. [9] Γεωργία Παναγιωτίδου, Ἡ Ἀνατολὴ τῆς Νέας Φασιστικῆς Εὐρώπης, εἰς: Τὸ σκοτεινὸ θέατρο. Οἱ Ἀόρατες Μεθοδεύσεις τῶν Ἰσχυρῶν γιὰ τὸ Νέο Κόσμο ποὺ Ἔρχεται καὶ ἡ Μοίρα τῆς Ἑλλάδας, ἐκδ. Ἀρχέτυπο, Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 158. [10] Λώ, Τρομοκρατία. Μία παγκόσμια ἱστορία, μτφ.: Φ. Δήτσας, ΠΕΚ, Ἡράκλειο 2020, σελ. 445.
