Πενήντα ένα χρόνια. Μισός αιώνας κατοχής, βιασμού και λεηλασίας ενός ευρωπαϊκού εδάφους – και η Δύση παριστάνει ότι δεν βλέπει. Η Κύπρος, η ιερή νησίδα που ποτίστηκε με το αίμα του 1974, στέκει ακόμη διχοτομημένη· όχι από «διαφορές», αλλά από τουρκικά άρματα και εισβολείς που ποτέ δεν έφυγαν.
Κι όμως, όλοι θυμούνται την Παλαιστίνη. Μόνο την Παλαιστίνη. Για την Κύπρο, σιωπή· μια βολική λήθη που δεν ταράζει τις μπίζνες του ΝΑΤΟ, του πετρελαίου και των «διαλόγων καλής γειτονίας».
Οι αριθμοί είναι ανελέητοι. 36 % της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένει υπό κατοχή. Πάνω από 162 000 πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο. Χιλιάδες αγνοούμενοι. Εκατοντάδες ναοί κατεστραμμένοι, μετατράπηκαν σε στάβλους ή τεμένη. Από τη Μόρφου ως τη Σαλαμίνα, κάθε πέτρα ουρλιάζει πως η Ευρώπη έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά: δάκρυα για την Ουκρανία, σιωπή για την Κύπρο. Γιατί; Επειδή ο κατακτητής λέγεται «σύμμαχος Τουρκία».
Τα Ηνωμένα Έθνη εξέδωσαν πάνω από 70 ψηφίσματα που ζητούν την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων. Ούτε ένα δεν εφαρμόστηκε. Η Τουρκία γελάει και συνεχίζει. Εποικίζει το κατεχόμενο τμήμα με δεκάδες χιλιάδες Ανατολίτες, αλλοιώνει δημογραφικά το νησί, ξεθάβει αρχαιότητες για πώληση, βαφτίζει τα ελληνικά χωριά με τουρκικά ονόματα. Και οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες; Συνεχίζουν να πουλούν όπλα, να στήνουν “ενεργειακές συνεργασίες” και να υμνούν τη “σταθερότητα του Ερντογάν”.
Έτσι είναι η σταθερότητα στη γλώσσα των υποκριτών: σταθερή αδικία.
Πού είναι οι επαναστάτες των hashtags; Πού οι ακτιβιστές της μόδας; Όταν οι Τούρκοι στρατιώτες εκτελούσαν αιχμαλώτους στην Κερύνεια, δεν υπήρχε Instagram. Αν υπήρχε, θα το απαγόρευαν – για να μη χαλάσει η βιτρίνα της «προοδευτικής» Ευρώπης.
Σήμερα οι ίδιοι ευαίσθητοι βγάζουν κραυγές για τη Γάζα, αλλά δεν έγραψαν ούτε μία λέξη για τους τάφους των Κυπρίων που μένουν ανοιχτοί μισό αιώνα.
Δύο λαοί με πληγές – ναι. Αλλά ένας από αυτούς πληρώνει ακόμη τη σιωπή των άλλων.
Η Κύπρος δεν χρειάζεται λύπηση· χρειάζεται δικαιοσύνη. Και η Ελλάδα δεν έχει το δικαίωμα να ξεχνά. Οι συμφωνίες της Λωζάννης και των Παρισίων δίνουν – όχι αφαιρούν – το δικαίωμα της αυτοάμυνας απέναντι σε εισβολή. Το άρθρο 51 του ΟΗΕ το επιβεβαιώνει. Οι Τούρκοι δεν είναι «εγγυητές», είναι κατακτητές. Όποιος μιλά για «ρεαλισμό» όταν ένα ευρωπαϊκό κράτος παραμένει υπό κατοχή, απλώς χαϊδεύει τα αυτιά του Σουλτάνου.
Πενήντα ένα χρόνια μετά, η πράσινη γραμμή δεν χωρίζει απλώς εδάφη – χωρίζει συνειδήσεις. Από τη μια, όσοι πιστεύουν ακόμη στη Ρωμιοσύνη· από την άλλη, όσοι έμαθαν να σκύβουν μπροστά σε χαρτιά συμφωνιών που δεν τηρήθηκαν ποτέ.
Και κάθε φορά που ακούω τους «ειρηνοποιούς» να μιλούν για «ομοσπονδία», θυμάμαι ότι η ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη είναι απλώς άλλη λέξη για παράδοση.
Η Κύπρος δεν είναι “θέμα του ’74”. Είναι ο καθρέφτης μας. Αν δεχόμαστε να ξεχάσουμε τη Μόρφου, θα ξεχάσουμε και τη Χίο, και τη Ρόδο, και το Καστελλόριζο.
Γιατί όποιος ξεχνά τους νεκρούς του, ετοιμάζει τον τάφο των ζωντανών του.
