Ιδού και πάλι είμεθα μαζί. Ο Χριστός μας, που ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων και τις εμφορεί με την αγάπη Του, πάντα θα είναι σταθερό και υγιές. Εκείνο που πρέπει να μας συγκλονίζει και να μας κρατά σοβαρούς και θετικούς είναι να να ποθήσουμε να σωθούμε. Όλα τα άλλα, τα ανθρώπινα, τα γήινα, τα προσωρινά, όντως είναι εφήμερα.
Όλα είναι σαν ένα χάρτινο σπίτι που πέφτει με τον παραμικρό άνεμο. Στην προσευχή μας να αιτούμεθα να παρακαλούμε με πολλή ζέση και θέρμη να μας δώσει ο Θεός χάρη, ευλογία, να ποθήσουμε να σωθούμε. Εάν δεν έχουμε πόθο σωτηρίας, δεν μπορούμε να βιαστούμε πάνω στον σκληρό αγώνα της τελειώσεως κατά Χριστόν. Βέβαια, ποιος μπορεί να καυχηθεί ότι είναι τελειωμένος εν Χριστώ; Δηλαδή ότι έχει νικήσει τα πάθη και τις αδυναμίες του και τώρα χαίρει στην απάθεια; Όχι. Είμεθα όλοι ψυχικά φτωχοί άνθρωποι και περισσότερον όλων εγώ. Να παρακαλούμε την Παναγία μας να μας δώσει χάρη, ώστε κάθε στιγμή, όχι κάθε μέρα, αλλά κάθε στιγμή να είμεθα νηφάλιοι, να είμεθα προσεκτικοί, να είμεθα ξύπνιοι άνθρωποι έναντι της αντιμετώπισης του μεγάλου εχθρού που έχουμε. Και ιδιαίτερα έχουμε τρεις εχθρούς. Ο μεγάλος είναι ο πονηρός. Και εν συνεχεία και δύο άλλοι, οι οποίοι είναι η σάρκα μας, ο εαυτός μας και ο κόσμος. Πολεμούμεθα από τον εαυτό μας, από τον κόσμο και από το διάβολο. Είναι οι τρεις μεγάλοι εχθροί που καλούμεθα να χτυπήσουμε. Δεν πρέπει να λησμονούμε καθόλου τη σωτηρία της ψυχής μας. Γιατί; Διότι ανθρωπίνως, όταν κλείσουμε τα μάτια τα σωματικά, αμέσως ανοίγονται τα μάτια της ψυχής. Αυτό που δεν βλέπουμε τόσα χρόνια είναι εις θέση να το δούμε μέσα σε ελάχιστες στιγμές και τότε θα δούμε ότι ο κόσμος μας περιέπαιξε. Τότε, θα δούμε ότι πόσο μας κατάφερε ο κόσμος να τον προσέξουμε και να μην προσέξουμε τον άλλο κόσμο. Έχουμε δύο κόσμους, τον παρόντα και τον αιώνιο. Εκείνος που είναι πάνω στον ουρανό, πνευματικά, όχι σωματικά και υλικά πράγματα. Εκείνος ο κόσμος που κάπως σε μια οπτασία του ο Μέγας Παύλος της Εκκλησίας μας, είπε ότι αυτόν τον κόσμο, αυτόν τον παράδεισο, δεν τον είδε μάτι ανθρώπου. Αυτί ανθρώπου δεν ήκουσε τας μελωδίας των αγγέλων και η καρδιά επίσης του ανθρώπου δεν γεύτηκε ποτέ μια τέτοια γλυκύτητα του παραδείσου. Γι' αυτό είπε εν συνεχεία ότι δεν είναι άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς τη μέλλουσαν δόξα που θα αποκαλυφθεί εις τα παιδιά του Θεού.
Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
