ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε».
Πίστις: γεῦσις ἀθανασίας, δύναμις ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ὁδός τῆς υἱοθεσίας, ἀρετή πού καταλύει τήν φθορά· φάρμακο γιά ὅλες τίς ἀσθένειες ψυχῶν καί σωμάτων.
Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, ἁγία γερόντισσα, εἶναι ἡ Πέτρα ὅπου στηρίζεται ὁλόκληρη ἡ πνευματική οἰκοδομή· ὁ ἀκρογωνιαῖος λῖθος καθ’ ὅτι ἀνοίγει ὀφθαλμούς καί οἱ ἀκτῖνες τοῦ φωτός φωτίζουν τήν ψυχή ἀπαλάσσοντάς την ἀπό τήν μυωπία τῆς πλάνης. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέει: «παγκλήρως ἡμᾶς πάλιν ἀνόρθωσε».Ἐκεῖ λοιπόν στούς Πατέρες θά βρεῖς χριστιανέ, ὅτι καί ἡ Πίστις διαφέρει ἀπό τήν Ἐπιστήμη καί ἡ κοσμική γνώση ἀπό τήν πίστη μ’ ἕνα διαφορετικό τρόπο. Ἐκεῖ θά βρεῖς ὅτι τό γνωριστό τοῦ Θεοῦ εἶναι ὑπόθεσις Ὀρθοδόξου πίστεως, χάριτος καί βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἀναπτύσσεται στίς πιστές καρδιές πού μέ ἔργα ἀγαθά ἀποδεικνύουν τήν πίστη ὡς ἀληθινή θεωρία Θεοῦ, τήν ὁποία μακαρίζει ὁ Κύριος Ἰησοῦς στά Εὐαγγέλια.
Συνεπῶς ἡ Ὀρθόδοξος πίστις εἶναι τό ὄχημα τῆς Εὐαγγελικῆς δυνάμεως, ὅραση τῆς καρδιᾶς μας, πάνω ἀπ’ ὅλες τίς αἰσθήσεις καί ὅλες τίς νοήσεις ἀφοῦ ὑπερβαίνει ὅλες τίς νοερές δυνάμεις τῆς ψυχῆς μας. Μάρτυρες ἀληθείας, ἡ αἱμορροοῦσα καί ὁ Ἰάειρος σήμερα πού ὑπήκουσαν μέ πίστη, ἐλπίδα καί ἀγάπη στόν λόγο τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος. «Θάρσει θύγατερ», στήν αἱμοροοῦσα. «Μή φοβοῦ· μόνον πίστευε,…» στόν Ἰάειρο.
Πῶς λοιπόν μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά πορευθοῦν μέ τόν Θεάνθρωπο Χριστό; Μόνον, ἐφ’ ὅσον εἶναι «ἐῤῥιζωμένοι καί ἐπικοδομούμενοι ἐν αὐτῷ».[1] Ριζώνουμε στόν Χριστό μέ τά ἱερά μυστήρια καί τίς ἅγιες ὀρθόδοξες ἀρετές, κυρίως δέ μέ τήν πίστη· προσθέτοντας στήν πίστη τήν ἀρετή, στήν ἀρετή τήν γνώση, στήν γνώση τήν εὐσέβεια, στήν εὐσέβεια τήν φιλαφελφεία, στήν φιλαδελφεία τήν ἀγάπη[2]. Αὐτή ἡ σταθερότητα τῆς πίστεως ἐπιτυγχάνεται ὅταν γεμίσουμε μέ τό πνεῦμά της τήν καρδιά μας, τή διάνοιά μας, τή συνείδησή μας.
Θεωροῦμε ἀδελφοί, ὅτι σ’ αὐτήν τήν πνευματική κατάσταση, ὁλόκληρο τό θεμέλιο τοῦ εἶναι μας βρίσκεται ἐν Χριστῷ καί ἡ ζωή μας εἶναι ἐκ τοῦ Χριστοῦ. Τότε οἱ πνευματικοί ἀγῶνες καί οἱ κόποι προκαλοῦν εὐφροσύνη στή ψυχή, ἀφοῦ βέβαια προηγηθεῖ εἰρήνευση τῶν παθῶν. Εἶναι δέ αἰτία πνευματικῆς εὐφροσύνης· ἐνῶ στούς ἐμπαθεῖς πού περιγελοῦν καί ἀμφιβάλλουν, ὅπως συνέβη σήμερα στό σπίτι τοῦ Ἰαείρου, σ’ ἐκείνους εἶναι αἰτία στεναγμῶν καί ὀδύνης. «Αὐτός δέ ἐκβαλών ἔξω πάντας… ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου».
Ἀποδεικνύεται ἔτσι χριστιανοί μου, ὅτι ἡ πίστις στόν Χριστό προξενεῖ ἀνάπαυση, σωματική εὐφροσύνη καί στήν ψυχή ἀναστάσιμη χαρά καί αἰτία γιά τήν ὁριστική νίκη τῶν χριστιανῶν ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας, τοῦ διαβόλου καί τελικά τοῦ θανάτου.
Ἐν τούτοις, ἄν ἐπιθυμεῖς ἀδελφέ νά φθάσεις τά ἀκραῖα ὅρια τῆς ἀρετῆς καί νά βρεῖς τόν δρόμο πού φέρνει στόν Θεό χωρίς νά πλανηθεῖς, μή δώσεις ὕπνο στά μάτια σου, οὔτε νυσταγμό στά βλέφαρά σου, οὔτε ἀνάπαυση στούς κροτάφους σου[3], μέχρις ὅτου μέ πολλούς κόπους καί δάκρυα βρεῖς τόπο ἀπαθείας γιά τήν ψυχή σου καί εἰσέλθεις στόν ἅγιο ναό τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ· στῶν ἀθεάτων τά κάλλη(π. Σαράντης Σαράντος).
Ἡ Ἐνυπόστατη Σοφία τοῦ Πατρός, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι θά δώσει οὐράνια δῶρα, ὥστε μέ σύνεση νά ἀτενίσεις τούς ἔσχατους σκοπούς τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, καί τούς διαλογισμούς τῶν ἀνθρώπων ὅτι εἶναι μάταιοι. Συνεπῶς ἡ ψυχή πού ξεφορτώθηκε μιά γιά πάντα τήν πονηρία καί τό ἀλλόκοτο φρόνημα τῆς κάκιστης ἀλαζονίας καί ἀπέκτησε τόν πλοῦτο τῆς ἁπλῆς καί ἄκακης καρδιᾶς, διά τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀπό τήν ἐπίσκεψη σ’ αὐτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εὐθύς πλησιάζει τόν Θεό καί τόν ἑαυτό της (βλέπε Ἅγιο Πρρφύριο, Ἅγιο Παΐσιο, Ἅγιο Ἰάκωβο Τσαλίκη).
Τότε καί μόνο τότε, ὅσα βλέπει καί ἀκούει ἀπό τήν Χάριν τά θεωρεῖ ἀξιόπιστα και ἀληθινά χωρίς δισταγμό, γιατί ξεπέρασε τά τρομερά βάραθρα τῆς ἀπιστίας καί κινεῖται πάνω ἀπό τόν Ἅδη τοῦ φθόνου καί τῆς πλάνης.
Μαθαίνουμε λοιπόν σήμερα, ἁγία γερόντισσα, ὅτι: ἀπ’ ὅλες τίς ἀρετές πρώτη εἶναι ἡ πίστη πού εἶναι ῥιζωμένη βαθιά· ὅταν δηλαδή δέν ἀμφιβάλλει διόλου ἡ ψυχή ἀλλά διώχνει ἐντελῶς τήν φιλαυτία.
Γιατί αὐτή εἶναι τό ἐμπόδιο τῆς προκοπῆς τῶν ἀγωνιστῶν γιά πνευματικούς ἀγῶνες. Αὐτή βάζει στόν νοῦ ἀρρώστιες(κατάθλιψη) καί δυσκολοθεράπευτα σωματικά πάθη. Φιλαυτία εἶναι ἡ ἄλογη ἀγάπη τοῦ σώματος, ἡ ὁποία κάνει τόν φίλαυτο σκληρό καί ἀνελεήμονα καί τόν ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεό καί τόν Χριστό καί τή Βασιλεία Του· σύμφωνα μέ τόν ἱερό λόγο: «ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ψυχή του, θά τήν χάσει»[4].
Ὅμως, θάρρος, χριστιανοί μου! Ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία χαρίζει στό ποίμνιό της-στήν ζύμη, τήν ἀληθινή ἐξ ἀποκαλύψεως πίστη καί τήν ἐν ἁγίῳ Πνεύματι μαρτυρία καί τήν ἐπαγγελία, ὅτι τό παρόν, τό μέλλον καί τό τέλος τῶν αἰώνων ἀνήκουν στόν Θεάνθρωπο Σωτῆρα Ἰησοῦν. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός εἰς τούς αἰῶνας[5]. Σ’ Αὐτόν «..πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων».
Στόν Κύριον Ἰησοῦν τόν Μεσσίαν, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, ἡ Ἴασις, ἡ Ἀνάστασις, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
