ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟ, ΤΟ GORE ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Η ΒΙΑ ΩΣ ΤΕΧΝΗ:
ΤΟ GORE ΚΑΙ Ο ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ
Το gore είναι μια λέξη που προέρχεται από τα αγγλικά και σημαίνει την ωμή, έντονη απεικόνιση αίματος, τραυμάτων, σπλάχνων και θανάτου σε ταινίες, μουσική, βιβλία ή άλλα έργα τέχνης. Στα ελληνικά, μπορούμε να το αποδώσουμε ως “αιματοβαμμένο” ή “γκροτέσκο τρόμου”, αλλά συχνά χρησιμοποιείται η αγγλική λέξη όπως είναι, ειδικά σε συζητήσεις για κινηματογράφο τρόμου ή extreme μουσική. Πρόκειται για κάτι που σοκάρει και προκαλεί, δείχνοντας τη βία χωρίς να την κρύβει, σαν να βλέπεις ένα ατύχημα από κοντά.
Το gore δεν είναι κάτι καινούργιο – από παλιά, οι άνθρωποι έλεγαν ιστορίες με αίμα και θάνατο, όπως στις αρχαίες τραγωδίες ή στα παραμύθια με μάγισσες και τέρατα. Αλλά στη σύγχρονη εποχή, έγινε διάσημο μέσα από τον κινηματογράφο τρόμου. Στα χρόνια του 1960, σκηνοθέτες σαν τον Herschell Gordon Lewis, που τον λένε “πατέρα του gore“, γύρισαν ταινίες όπως το Blood Feast, όπου το αίμα έρεε σαν ποτάμι και τα σώματα κομματιάζονταν μπροστά στην κάμερα. Δεν ήταν απλώς για να τρομάξουν τον κόσμο· αυτές οι ταινίες αντανακλούσαν μια εποχή με μεγάλες αλλαγές, όπως ο πόλεμος στο Βιετνάμ και η σεξουαλική απελευθέρωση. Οι άνθρωποι έβλεπαν στην τηλεόραση πραγματικές εικόνες βίας, οπότε το gore έγινε ένας τρόπος να εκτονώσουν τα συναισθήματά τους, σαν να λες “κοίτα πόσο τρελός είναι ο κόσμος”.
Εδώ μπαίνει και ο σατανισμός στη μέση. Ο σατανισμός δεν είναι πάντα αυτό που νομίζουμε από τις ταινίες – δεν είναι μόνο μαύρη μαγεία και θυσίες. Είναι μια ιδεολογία που λέει “κάνε ό,τι θες”. Στις ταινίες τρόμου, όπως το Rosemary’s Baby του 1968, βλέπουμε σατανικές τελετές όπου η βία και το gore γίνονται μέρος μιας ιστορίας για δαίμονες και μυστικά. Το gore εδώ δείχνει την εισβολή του κακού στο κανονικό, όπως ένα παιδί που γεννιέται μέσα σε αίμα και πόνο.
Στη μουσική, ειδικά στο black metal, το gore έγινε ακόμα πιο έντονο. Υποείδη όπως το goregrind, με μπάντες σαν τους Carcass ή τους Cannibal Corpse, τραγουδάνε για νεκροτομές και κανιβαλισμό, σαν να διαβάζεις ιατρικό βιβλίο αλλά με τρόμο. Και ο σατανισμός; Στη black metal σκηνή της Νορβηγίας, συγκροτήματα σαν τους Mayhem ή τους Burzum δεν έμειναν στα λόγια – έκαψαν εκκλησίες, υπήρξαν αυτοκτονίες και φόνοι. Ο Varg Vikernes, ο ηγέτης των Burzum, από τη φυλακή έγραφε για παγανισμό και σατανισμό, βλέποντας το gore σαν επιστροφή στη φύση, όπου η βία είναι φυσική και όχι αμαρτία. Για αυτούς, το gore ήταν σαν τελετή η οποία απελευθερώνει την άγρια πλευρά σου, που ο χριστιανισμός προσπαθεί να κρύψει.
Σήμερα, το gore είναι παντού – από βίντεο στο ίντερνετ μέχρι παιχνίδια σαν το Mortal Kombat, όπου βλέπεις αιματηρά τελειώματα. Ο σατανισμός το χρησιμοποιεί σαν εργαλείο για “αλλαγή”. Ομάδες σαν η Order of Nine Angles (O9A) μιλάνε για “culling“, δηλαδή επιλεκτική βία, όπου το gore βοηθάει να “καταρρεύσει” η κοινωνία για να χτιστεί κάτι νέο. Δεν είναι μόνο σοκ· είναι ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι σαν θεός, που μπορεί να καταστρέφει και να δημιουργεί χωρίς τύψεις. Έτσι, το gore γίνεται γέφυρα ανάμεσα στο καθημερινό και το υπερφυσικό, βοηθώντας τον σατανισμό να δείξει ότι η ζωή είναι ωμή και πρέπει να την αγκαλιάσουμε.
Η έκθεση παιδιών σε περιεχόμενο gore σε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και κινούμενα σχέδια μπορεί να έχει σημαντικές ψυχολογικές επιπτώσεις, σύμφωνα με έρευνες στην αναπτυξιακή ψυχολογία. Η παιδική ψυχή, που βρίσκεται σε στάδιο διαμόρφωσης, είναι ιδιαίτερα ευάλωτη σε έντονες οπτικές εικόνες βίας, οι οποίες μπορεί να πυροδοτήσουν άγχος, φοβίες ή διαταραχές ύπνου, όπως εφιάλτες, λόγω της περιορισμένης ικανότητας των παιδιών να διακρίνουν τη φαντασία από την πραγματικότητα. Επιπλέον, η επαναλαμβανόμενη έκθεση σε gore, ακόμα και σε κινούμενα σχέδια όπου η βία παρουσιάζεται με υπερβολικό ή κωμικό τρόπο, μπορεί να οδηγήσει σε απευαισθητοποίηση, μειώνοντας την αντίληψη των συνεπειών της βίας. Μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά που εκτίθενται συστηματικά σε τέτοιο περιεχόμενο μπορεί να αναπτύξουν επιθετικές συμπεριφορές ή να θεωρήσουν τη βία ως αποδεκτή κοινωνική νόρμα.
Οι Ηγέτες του Σατανισμού και το Gore
Για να καταλάβουμε καλύτερα, ας δούμε μερικούς ηγέτες του σατανισμού και πώς μιλάνε για το gore. Ξεκινάμε με τον Anton LaVey, που ίδρυσε την Church of Satan το 1966. Ο LaVey δεν ήταν τρελός μάγος – ήταν ένας τύπος που δούλευε σε τσίρκο και έβλεπε τον σατανισμό σαν φιλοσοφία ζωής, “Κάνε ό,τι σε ευχαριστεί”. Στο βιβλίο του The Satanic Bible, μιλάει για “indulgence“, δηλαδή απόλαυση αντί για στέρηση. Το gore γι’ αυτόν δεν ήταν το κύριο θέμα, αλλά το χρησιμοποιούσε σε τελετές σαν “ψυχοδράματα” – φανταστικές πράξεις βίας για να ξεφορτωθείς θυμό. Για παράδειγμα, σε μια τελετή, μπορεί να “έκαιγες” συμβολικά έναν εχθρό. Ο LaVey βοήθησε και σε ταινίες σαν το Rosemary’s Baby, όπου το gore δείχνει τη δύναμη του σώματος. Γι’ αυτόν, ήταν τρόπος να κοροϊδέψει την ηθική των άλλων, λέγοντας “το σώμα είναι ιερό, όχι αμαρτωλό”.
Μετά, ο Michael Aquino, που ήταν μαθητής του LaVey αλλά μετά τσακώθηκαν και ίδρυσε το Temple of Set το 1975. Ο Aquino ήταν στρατιωτικός και ψυχολόγος, οπότε έβλεπε τον σατανισμό πιο “επιστημονικά”. Εστιάζε στο “Xeper“, δηλαδή εξέλιξη της ψυχής. Το gore γι’ αυτόν ήταν συμβολικό – οπτικοποιούσες βία για να απελευθερώσεις ενέργεια. Στα βιβλία του, όπως το The Temple of Set, βλέπει το gore σαν χάος από το οποίο βγαίνει τάξη, εμπνευσμένο από αρχαίους μύθους. Αυτό επηρέασε πολλά έργα τρόμου, όπου η βία γίνεται “αλχημεία” για την ψυχή.
Σήμερα, ο Peter Gilmore είναι ο αρχηγός της Church of Satan. Στο βιβλίο του The Satanic Scriptures, βλέπει το gore σαν “προκλητική” έκφραση – κάτι που προκαλεί αλλά δεν είναι απαραίτητα κακό. Το απορρίπτει αν είναι υπερβολικό, αλλά το βλέπει σε ταινίες σαν το Hereditary ή σε metal συναυλίες σαν εργαλείο για αυτογνωσία. Λέει ότι η ζωή είναι σύντομη, οπότε το gore μας θυμίζει να ζούμε έντονα!
Πιο ακραίος είναι ο Anton Long (ψευδώνυμο του David Myatt) από την O9A. Αυτή η ομάδα μιλάει για “insight roles“, δηλαδή ρόλους βίας για πνευματική ανάπτυξη, συμπεριλαμβανομένων επιθέσεων και “cullings“. Το gore είναι κεντρικό – βλέπουν την ωμή βία σαν τρόπο να αλλάξουν τον κόσμο. Ο Myatt, που είχε σχέσεις με νεοναζί, μπλέκει σατανισμό με πολιτική, κάνοντας το gore όχι τέχνη, αλλά πραγματική πράξη.
Συνολικά, το gore και ο σατανισμός πάνε μαζί σαν χορός εξέγερσης. Από ταινίες και μουσική μέχρι ιδέες ηγετών σαν τον LaVey ή τον Myatt, δείχνουν ότι η βία μπορεί να είναι τρόπος να βρούμε ελευθερία. Δεν είναι για όλους, αλλά μας κάνει να σκεφτούμε την άγρια πλευρά μας.
Το φαινόμενο gore, με την ωμή και υπερβολική απεικόνιση αίματος και βίας σε ταινίες, σειρές ή κινούμενα σχέδια, αποτελεί πρόκληση για την ψυχή. Η Ορθοδοξία διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, καλούμενος να καλλιεργεί την αγάπη και την ειρήνη. Το gore, αντίθετα, εστιάζει στον πόνο και τον θάνατο, κινδυνεύοντας να απευαισθητοποιήσει ή να προκαλέσει φόβο, ιδιαίτερα σε νεανικές ψυχές, όπως δείχνουν ψυχολογικές μελέτες για την έκθεση παιδιών σε βίαιο περιεχόμενο.
