Καμμία ψυχή δέν ἔχει δεηθεῖ στόν Θεό ὅπως ἡ ψυχή τοῦ Προφητάνακτα Δαυΐδ. Τό βιβλίο τῶν ψαλμῶν τό ἔχει γράψει τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ὅλη ἡ ἀγάπη τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς πρός τόν Θεό εἰκονίζεται ἐκεῖ. Ἡ ἄνυδρη γῆ, πού εἶναι ἡ ψυχή χωρίς τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐρημία, ἡ κατάθλιψη ἀλλά καί ἡ χαρά καί ἡ βεβαιότητα τοῦ θείου ἐλέους. Γιά τόν λόγο αὐτόν ἡ Ἐκκλησία δανείζεται τούς λόγους τοῦ Δαυΐδ ὅταν προσεύχεται. «Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν Σου ἀπό τοῦ παιδός Σου, ὅτι θλίβομαι, ταχύ ἐπάκουσόν μου, πρόσχες τῇ ψυχῇ μου καί λύτρωσαι αὐτήν...» (Ψαλμ. 68, 18-19). Ὅλοι τό ἔχουμε αἰσθανθεῖ ἀλλά μόνο ὁ Δαυΐδ τό ἐξέφρασε. Ἔντυσε μέ λόγια τήν ἀγωνία τῆς ψυχῆς μας γιά τόν Θεό, τήν ὀρφάνια μας χωρίς Αὐτόν, τήν προσδοκία, τήν ἀνακούφιση τῆς ἐπιστροφῆς.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Δωροθέου
“Γράμματα στους Αδελφούς, τόμος Β΄, ἡμερολόγιο” – Ἀρχιμ. Δωρόθεος Τζεβελέκας
Ἱερό Ἡσυχαστήριο Ἁγίου Γεωργίου, Αὔρα Καλαμπάκας 2019