«Μερικοί σπόροι ἔπεσαν κοντὰ στὸ δρόμο... ἄλλοι ἔπεσαν σὲ πετρῶδες ἔδαφος... ἄλλοι ἀνάμεσα στ΄ ἀγκάθια».
(Λουκ. η΄5-7)
Καὶ πῶς δικαιολογεῖται ἡ σπορὰ πάνω στ΄ ἀγκάθια καὶ στὴν πέτρα καὶ στὸ δρόμο; Βέβαια αὐτὴ ἡ σπορὰ εἶναι ἀδικαιολόγητη στὴν περίπτωση τοῦ πραγματικοῦ σπόρου καὶ τῆς γῆς. Στοὺς ἀνθρώπους ὅμως δὲ γίνεται ἔτσι. Εἶναι δυνατὸν ἡ πέτρα ν΄ ἀλλάξῃ καὶ νὰ γίνῃ εὔφορη γῆ κι ὁ δρόμος νὰ μὴν πατιέται πιά, ἀπ΄ τοὺς περαστικούς, ἀλλὰ νὰ γίνῃ χωράφι γόνιμο καὶ τ΄ ἀγκάθια νὰ ἐξαφανιστοῦν. Ἄν δὲν ἦταν αὐτό ἐφικτό, δὲ θὰ ἔσπερνε Ἐκεῖνος. Κι ἄν δὲν ἔγινε σὲ ὅλους ἡ μεταβολή δὲν ἐξαρτᾶται ἀπ΄ Αὐτὸν ποὺ ἔσπειρε, ἀλλ΄ ἀπ΄ αὐτοὺς ποὺ δὲ θέλησαν ν΄ ἀλλάξουν.
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
