ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«...ὁ δέ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ».
Οἱ Πατέρες λέγουν: σέ ὅποια κατάσταση βρεθεῖ ἡ ψυχή κατά τήν ὥρα τῆς λύσεως ἀπό τό σῶμα, αὐτή μένει εἰς τόν αἰῶνα. Ἄν εὑρίσκεται σέ κατάσταση καρδιακῆς προσευχῆς, ἡ ὁποία καίει τά πάθη, προκαλῶντας στόν νοῦ ἱλαρότητα καί χαρά καί στηρίζει τήν καρδιά μέ ἀδίστακτο πόθο καί ἀναμφίβολη βεβαιότητα σωτηρίας· τότε ἐνεργεῖ ἐσωτερικά τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί συνοδεύεται ἡ ψυχή ἀπό Ἀγγέλους σέ αἰώνια συνάντηση μέ τόν Μεσσίαν Ἰησοῦν στούς «κόλπους τοῦ Ἀβραάμ».
Ἄκουσε τώρα χριστιανέ τί περιμένει τήν ψυχή, ἐάν ἡ καταφυγή της στήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή πλησιάσει καί ἀκολουθήσει ἔρωτας χρημάτων, τρυφή, τιμή, καλλωπισμούς, ἀκράτεια τῶν αἰσθήσεων. Ἡ ἀλαζονία αὐτή ἐμποδίζει τήν ψυχή να φθάσει καί νά παραμείνει στήν ἀγκαλιά τοῦ φιλόξενου Ἀβραάμ, καθ’ ὅτι ἡ παράνομη καί θεληματική ἐκτροπή ὡς συντροφιά της τήν χωρίζει ἀπό τούς Πατριάρχας καθιστῶντας παντελῶς ἀδύνατη τήν κοινωνία μαζί τους.
Βλέπεις ἀδελφέ τούς ἀγῶνας, τήν ὑπομονή καί τά ἀκόλουθα βραβεῖα ὅσων ἀσκοῦνται σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ἀλλά ἀκούεις καί τήν ὀδύνη καί τό χάσμα πού χωρίζει τούς σκληρόκαρδους ἀπό τόν Παράδεισον;
Νόει καί σκόπει τό ἦθος καί τόν χαρακτήρα τοῦ «πτωχοῦ» Λαζάρου ὁ ὁποῖος δέν παραπονέθηκε ποτέ στόν Θεό, οὔτε ἐμέμφθη τήν σκληρή συμπεριφορά τοῦ πλουσίου· ἀντίθετα ὑπέμεινε εἰς τέλος καί ἔτσι βραβεύτηκε ἡ ἀρετή του ἀπό τόν Θεόν.
Προσπάθησε λοιπόν κι ἐσύ νά κάνεις τήν κλήση πράξη, «ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσίν». Γιατί, ἄν δέν σταματήσεις τήν περιπλάνηση στά σαρκικά, «…καί ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καί βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς», δέν θά ξεσηκωθεῖς ἐναντίον ἐκείνων τῶν παθῶν πού ἐνεδρεύουν μέσα σου. Ὅταν καταργήσεις τούς ἐξωτερικούς περισπασμούς καί ἐλέγχεις, Χάριτι Θεοῦ, τούς ἐσωτερικούς λογισμούς, τότε διεγείρεται ὁ νοῦς γιά τά ἔργα καί τούς λόγους τοῦ Πνεύματος.
Ἔτσι ἀντί νά ἔχεις συναναστροφή μέ τήν ἐπιθυμία τῆς σαρκός, τήν ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί τήν ἀλαζονία τοῦ βίου, σύ ἐκτελεῖς μέ λαχτάρα τίς ἀρετές. Ἡ ἀπελευθέρωση τῶν αἰσθήσεων γίνεται δέσμευσις τῆς ψυχῆς· καί ἡ δέσμευση τῶν αἰσθήσεων, διά τῶν ἐντολῶν, χαρίζει ἐλευθερία στήν ψυχή καί στό σῶμα.
Ὁ λόγος αὐτός, ἁγία γερόντισσα, δέν σημαίνει ὅτι ἡ ἐργασία τοῦ πνευματικοῦ νόμου περιορίζεται σέ κάποιο χρονικό διάστημα ἤ ὅτι ἔχεις ὁρισμένο μέτρο, ἀλλά ὅτι διαρκεῖ ὥσπου νά φθάσει τό τέλος αὐτῆς τῆς ζωῆς, προκαλῶντας τήν ἔξοδο τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα. Ὁ Προφήτης Δαβίδ, φανέρωνε αὐτό μέ τά λόγια: «πόσο ἀγάπησα τόν νόμο σου Κύριε! εἶναι μελέτη μου ὅλην τήν ἡμέραν.»(Ψαλμός 118, 97)
Ἡμέρα ἐννοεῖ ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς αὐτῆς. Προφανῶς αὐτήν τήν ἀλήθεια γνώριζε πολύ καλά καί ὁ «πτωχός» Λάζαρος· «ὅς ἐβέβλητο πρός τόν πυλῶνα, ἡλκωμένος». Προέβλεπε βέβαια στήν μακαριότατη ἐκείνη κατά τόν μέλλοντα αἰῶνα διαβίωση· ὅπου τόπος υἱῶν τῆς Ἀναστάσως. Καί ὁ Θεός τοῦ τόν χάρισε· «καί ἐν τῷ ἅδῃ…ὁρᾶ τόν Ἀβραάμ, …καί Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ».
Διότι ὅπως πρίν ἐκεῖνος ὁ Ἰώβ ἀπό σεβασμό πρός τόν Θεόν ὑπέμεινεν μέ καρτερίαν, ἔτσι καί τοῦτος ὁ Λάζαρος, ὄχι μικρότερη ἀπό ἐκεῖνον, ὑπέμεινεν μέ προθυμία κάθε δεινό.
Ἐν τούτοις ὁ «πλούσιος» τῆς σημερινῆς Περικοπῆς πίστεψε στόν ψεύστη καί ἀνθρωποκτόνο ἐχθρό τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ψεύστης Σατανᾶς μέ ἀνώμαλη πύρωση καί ἀπάτη πυρπολοῦσε τήν ψυχή τοῦ ταλαίπωρου ἀλαζόνα πού πίστευε, «εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς» ὅτι θά μποροῦσε μέ ἄλογη χαρά καί ἐνέργεια πλάνης, νά ἔχει τήν αἴσθηση καί πείρα τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.Τήν ἀνοησία του αὐτή θέλησε νά τήν ὑπερασπιστεῖ καί μέσα στόν τόπο τῆς βασάνου· ἀντιλέγοντας μέ περισσό θράσος στά λόγια τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ· «οὐχί πάτερ Ἀβραάμ».
Παρά ταῦτα ὁ Πατριάρχης, ἐπειδή σ’ ὅλη του τή ζωή ἔκανε καλή χρήση τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ (ὅσον ἐδέχετο περισσότερα ἀγαθά τόσο γινόταν πιό ταπεινός καί φιλάνθρωπος), ἀπήντησε στόν «πλούσιο»: «εἰ Μωϋσέως καί τῶν Προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδέ ἐάν τίς ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται».
Ὁ Χριστός, χριστιανοί μου, μέ πνευματική γεύση φανέρωσε στόν κόσμο τήν γλυκύτητα τῆς ἀκτίστου Χάριτος· ἀντίθετα ἐπεσήμανε τήν πικρία πού πηγάζει ἀπό τήν πλάνη τοῦ ἀλαζόνα Σατανᾶ.Ἔτσι δώρισε δῶρα αἰώνια στόν ἄνθρωπο οὔτως ὥστε, ἐάν θέλει, νά μπορεῖ νά ἀποφύγει τούς ψεύτικους θεούς καί τά εἴδωλα τῆς Ν. Ἐποχῆς (βλέπε τή σύγχυση τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης -λέγε καλύτερα τεχνητῆς ἀνοησίας ἤ ἀφροσύνης- πού ζητάει νά καταργήσει τόν ἀληθινόν Τριαδικόν Θεόν χωρίς νά παραμένει εἰς τά ὅρια τῆς κατά Θεόν Ἐπιστήμης). Δηλαδή ὁ Μεσσίας δώρισε στόν ἄνθρωπο τό ὕψιστο ἀγαθό: τήν συνείδηση, τό αὐτεξούσιο καί τήν κριτική σκέψη, πού δέν κατέχουν καί δέν θά λάβουν ποτέ οἱ ἀνόητοι εἰδωλολάτρες ἀπό τούς ψεύτικους θεούς τῶν χειρῶν τους· «ὅτι πάντες οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνια».[1]
Ἡ Ἀλήθεια ἦλθε· τό Φῶς ἔλαμψε. Στό σῶμα τοῦ Θεοῦ-Λόγου, στήν Ἐκκλησία, κάθε τί τό ἀνθρώπινο ἀπαλλάσσεται θεραπευτικά ἀπό κάθε τί τό ἁμαρτωλό, θνητό καί διαβολικό. Ὅμως ἀλοίμονον ἀδελφοί! ὁ ἄνθρωπος σήμερα θεοποιῶντας τόν ἑαυτό του καί εὑρισκόμενος σέ πλήρη σύγχυση πορεύεται εἰς πλῆρες ἀδιέξοδο.
Πείνα καί δίψα, φόνοι, ἀκαταστασίες καί πόλεμοι παντοῦ. Μέ μία λέξη λείπει σήμερα ἀπό τήν ζωή μας, χριστιανοί μου, ἡ λυτρωτική, ἀναστάσιμη, μεταμορφωτική καί ἁγιαστική θυσία τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἀποξενωμένοι ἀπό τόν Θεόν μ’ ἕναν καί μόνον τρόπο μποροῦμε νά ἐπανέλθουμε: «Νά πάψουμε νά ζοῦμε ἐν τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς!».(Κολασ. 1, 21)
Δηλαδή ζωή ἁγία: ἐξομολόγηση, ἐπιστροφή στόν Χριστόν, ἔργα μετανοίας, δικαιοσύνης, ἀγάπης. Γένοιτο, γένοιτο!!
Στόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Θεόν καί Σωτῆρα, ἡ Δόξα, τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
