Σε μια εποχή που ο φανατισμός των γεωπολιτικών «κερκίδων» έχει σκοτίσει την κριτική ικανότητα πολλών, η απόφαση του Ιράν να κατασκευάσει στην Τεχεράνη έναν σταθμό του Μετρό αφιερωμένο στον Χριστιανισμό, θα έπρεπε να μας βάλει σε σοβαρές σκέψεις.
Σκέψεις για το πόσο ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα τα διπολικά αφηγήματα καλού/κακού, φανατικού/προοδευτικού, κράτους – τρομοκράτη/κράτους – υπερασπιστή της δημοκρατίας κ.ο.κ. Αυτά τα «ασπρόμαυρα» αφηγήματα δηλαδή που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στην πολεμική προπαγάνδα, ώστε να παγιδεύεται σε διχασμούς η κοινή γνώμη.
Σε ένα προοδευτικό «άνοιγμα» προς τη διεθνή κοινότητα που σαφώς έχει και επικοινωνιακούς στόχους, το Ιράν κατασκεύασε στο κέντρο της Τεχεράνης έναν σταθμό με το όνομα «Αγία Παρθένος Μαρία» («Maryam-e-Moqaddas» ή «Holy Virgin Mary» στα αγγλικά), ο οποίος βρίθει από χριστιανικές παραστάσεις και ανάγλυφες απεικονίσεις του Χριστού και της Παναγίας. Οι φωτογραφίες του σταθμού είναι τουλάχιστον εντυπωσιακές, για να μην πούμε «εξωπραγματικές» για όσους δεν έχουν ιδέα για τις κοινωνικές ζυμώσεις που εξελίσσονται στο σημερινό Ιράν.
Ο συγκεκριμένος σταθμός βρίσκεται κοντά σε Αρμένικες εκκλησίες της πρωτεύουσας και ουσιαστικά αποτελεί μια επισημοποιημένη αποδοχή των χριστιανικών μειονοτήτων του Ιράν που αποτελούνται κυρίως από Αρμένιους και Ασσύριους, μαζί με μικρότερες καθολικές και χαλδαϊκές κοινότητες. Να σημειωθεί ότι ούτως ή άλλως στο ισλαμικό κράτος του Ιράν οι χριστιανοί αναγνωρίζονται επίσημα από το σύνταγμα και δικαιούνται έδρες στο κοινοβούλιο. Ενώ είναι κατοχυρωμένη και η συνταγματική προστασία των Εβραίων και των Ζωροαστρών. Να προσθέσω επίσης ότι στο Ιράν υπάρχουν δεκάδες Συναγωγές αφού ζουν ειρηνικά στη χώρα περίπου 15.000 Εβραίοι, ενώ λειτουργεί και Συναγωγή σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία της Τεχεράνης, το Yusef Abad.
Μια ακόμη σημαντική είδηση είναι ότι το Ιράν πρόσφατα ανέστειλε τον νόμο για την υποχρεωτικότητα της μαντίλας, που ουσιαστικά αποτελεί μια νίκη του κινήματος διαμαρτυρίας των γυναικών που είχε φουντώσει μετά τον θάνατο της νεαρής Μαχσά Αμινί το 2022.
Οπωσδήποτε το Ιράν απέχει ακόμα αρκετά από το να γίνει πρότυπο ανεξιθρησκείας, αφού οι χριστιανοί υφίστανται ακόμα κάποιες διακρίσεις όπως ορίζει το ίδιο το Κοράνι, ενώ εξακολουθεί να θεωρείται σοβαρό ποινικό αδίκημα η μεταστροφή ενός μουσουλμάνου σε χριστιανό. Ωστόσο η απόφαση να αφιερώσει έναν σταθμό του Μετρό στη χριστιανική πίστη, αποτελεί ένα εξόχως τολμηρό βήμα για τα δεδομένα του Ισλαμισμού, το οποίο δεν συναντάται σε κανένα άλλο μουσουλμανικό κράτος του πλανήτη.
Το Ιράν εκσυγχρονίζεται – Η Δύση εξισλαμίζεται
Σε αυτό το σημείο πρέπει να εστιάσουμε στις αντιθέσεις που συνειρμικά «ξυπνάει» η παραπάνω είδηση. Όπως ξέρουμε, το δυτικό μπλοκ παρουσιάζει το Ιράν ως ένα θεοκρατικό καθεστώς φανατισμού και απόλυτου σκοταδισμού. Πρόσφατα αυτό το αφήγημα συνοδεύτηκε με αμερικανικές βόμβες, την ίδια στιγμή που Αμερικανοί αξιωματούχοι δεν γνώριζαν να απαντήσουν ούτε τι πληθυσμό διαθέτει το Ιράν.
Την ίδια στιγμή στην «προοδευτική» Δύση όχι μόνο δεν αφιερώνονται δημόσια κτίρια στον χριστιανισμό, αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Χριστιανικά ονόματα σταθμών και οδών αντικαθίστανται, σταυροί εξαφανίζονται από μακέτες έργων, βλάσφημες απεικονίσεις απολαμβάνουν κρατικές τιμές, εμβλήματα πανεπιστημίων «ξεφορτώνονται» Αγίους, σχολεία αφαιρούν τον χριστιανισμό από την ύλη τους, χριστιανικά αγάλματα αφήνονται σκόπιμα να ρημάζουν και να βανδαλίζονται. Πόσο πιο μοχθηρός είναι αυτός ο αποχριστιανισμός άραγε, από διάφορους «μπαμπούλες» που μας παρουσιάζει το σύστημα;
Είχαμε σχολιάσει σε ένα παλιό άρθρο για την ισλαμική μαντίλα, ότι το Ιράν προσπαθεί να γίνει Ευρώπη, την ίδια στιγμή που η Ευρώπη προσπαθεί να γίνει… Ιράν. Το ίδιο ισχύει και για τους εμβληματικούς δημόσιους χώρους. Το Ιράν μοιάζει με χώρα που παλεύει να ξεπεράσει τον ισλαμικό «μεσαίωνα», ενώ η Ευρώπη δείχνει να επιθυμεί διακαώς να βυθιστεί σε αυτόν.
Σαφέστατα το Ιράν επιδιώκει να απεμπλακεί από τη διπλωματική του απομόνωση δείχνοντας προς τη Δύση μια εικόνα ανεκτικότητας που πιθανότατα να μην είναι 100% συνεπής με την πραγματικότητα. Ωστόσο ένα χριστιανικό… υπερθέαμα σε σταθμό Μετρό με τίποτα δεν θα «στεκόταν» σε μια κοινωνία που δεν θα μπορούσε ενδεχομένως να το στηρίξει. Πόσο μάλλον αν αυτή η κοινωνία είναι κατά 99% μουσουλμανική.
Η ιστορία θα δείξει αν αυτό το τολμηρό «πείραμα» των Ιρανών θα ενσωματωθεί στη σύγχρονη κουλτούρα τους ή αν θα το αποβάλει η μισαλλοδοξία κάποιων. Όμως ακόμα και σαν απλό εγχείρημα δεν παύει να βάζει «τα γυαλιά» στο μηδενιστικό ρεύμα της Δύσης, διδάσκοντας τι είναι πραγματική πρόοδος και θέτοντας υπό αμφισβήτηση πολλά στερεότυπα για το Ιράν.
Το ζητούμενο μετά από όλα αυτά είναι να μάθουμε να αναπτύσσουμε δική μας κρίση μέσα από αμερόληπτη ενημέρωση και όχι να γινόμαστε φερέφωνα του συρμού και των στρατοπέδων «αλήθειας». Ίσως έτσι να αναγνωρίζουμε λιγότερους εχθρούς της ανθρωπότητας από αυτούς που πράγματι υπάρχουν. Η ιστορία έχει πολλές όψεις και διηγείται βέλτιστα τον εαυτό της όταν τις γνωρίζουμε όλες, χωρίς παρωπίδες εμπάθειας…
