Τά ἡρωικά Δωδεκάνησα βρίσκονται κάτω ἀπό ἰταλική κατοχή. Πανηγύρισαν οἱ Ἕλληνες Δωδεκανήσιοι, ὅταν τό 1912 οἱ Ἰταλοί πῆραν τά Δωδεκάνησα ἀπό τούς Τούρκους. Οἱ ἐλπίδες γιά ἕνωση μέ τή μάνα Ἑλλάδα ζωντανεύουν γιά λίγο. Πολύ σύντομα ὅμως διαπιστώνουν ὅτι ὁ νέος κατακτητής, Εὐρωπαῖος καί πολιτισμένος ὅπως πίστευαν, ὄχι μόνο θά ἀρνηθεῖ τό αἴτημά τους, ἀλλά καί θά προσπαθήσει μέ σκληρά μέτρα νά ἀλλοιώσει τόν ἑλληνικό χαρακτήρα καί τό φρόνημα τῶν κατοίκων καί νά ἐπιβάλει τόν ἐξιταλισμό τῶν νησιῶν.
Ἕνας ἄνισος καί σκληρός ἀγώνας ἀρχίζει ἀπό τούς σκλαβωμένους Δωδεκανήσιους. Πρωτοπόρο στόν ἀγώνα αὐτό τό σχολεῖο-σύμβολο, τό Βενετόκλειο Γυμνάσιο Ρόδου.
28η Ὀκτωβρίου 1925. Ὁ ἰταλός διοικητής Μάριο Λάγκο (Mario Lago) ἀπαιτεῖ ἀπό τόν Γυμνασιάρχη τοῦ Βενετόκλειου νά ὑψώσει τήν ἰταλική σημαία, γιατί οἱ Ἰταλοί γιόρταζαν τήν πορεία τοῦ Μουσολίνι πρός τή Ρώμη καί τήν ἐγκαθίδρυση τοῦ φασισμοῦ. Τό Βενετόκλειο ἦταν τό μόνο δημόσιο κτήριο, στό ὁποῖο δέν εἶχε ἀναρτηθεῖ ἡ ἰταλική σημαία. Οἱ μαθητές ὅμως ἀποφασίζουν ἀποχή ἀπό τά μαθήματα, γι’ αὐτό κλειδώνουν τήν ἐξώπορτα τοῦ Γυμνασίου καί βάζουν τσιμέντο στήν κλειδαριά. Τήν ἑπόμενη μέρα οἱ ἰταλοί ἀστυνομικοί σπάζουν τήν πόρτα καί ὑψώνουν τήν ἰταλική σημαία.
Οἱ μαθητές ὅμως δέν τό βάζουν κάτω.
Ὁ Γαβριήλ Χαρίτος, μαθητής τῶν τελευταίων τάξεων τοῦ τότε Γυμνασίου, πρωτοστατεῖ. Τή θέση τῆς ἰταλικῆς σημαίας στό σχολεῖο του πρέπει νά τήν πάρει ἡ ἑλληνική. Ποῦ θά βρεθεῖ ὅμως; Γρήγορα πηγαίνει στό σπίτι. Τό ἄσπρο μαξιλάρι τῆς μητέρας του μέσα σέ λίγη ὥρα ἀποκτᾶ μπλέ λωρίδες καί μεταμορφώνεται σέ ἑλληνική σημαία. Μαζί μέ τούς συμμαθητές του Γεώργιο Χαλκιᾶ και Νικήτα Παχωπό, ἀφοῦ κάνουν «βαρελάκι» ἀνεβαίνοντας ὁ ἕνας στίς πλάτες τοῦ ἄλλου, κατεβάζουν τήν ἰταλική σημαία. Σέ λίγο κυματίζει στόν ἱστό ἡ ἑλληνική, ἐνῶ ὅλοι οἱ μαθητές ζητωκραυγάζουν!
Ἡ ἀντίδραση τῶν ἰταλικῶν ἀρχῶν ἦταν ἄμεση. Ὁ διοικητής τῆς Ἀσφάλειας μέ ἀστυνομικούς φθάνουν καί πάλι στό σχολεῖο καί συλλαμβάνουν τούς τρεῖς μαθητές. Τόν Γαβριήλ Χαρίτο τόν μεταφέρουν σκυφτό κρατώντας τον ἀπό τό αὐτί στό Τμῆμα Ἀσφάλειας, τόν δέρνουν καί τόν ἐκτοπίζουν στή νῆσο Σύμη μαζί μέ τόν Νικήτα Παχωπό, ἐνῶ τόν Γεώργιο Χαλκιᾶ τόν στέλνουν στήν πατρίδα του, τήν Κάρπαθο, κάτω ἀπό ἀστυνομική ἐπιτήρηση.
31 Μαρτίου 1947. Ὁ Γαβριήλ Χαρίτος, ὡς πρῶτος ἕλληνας δήμαρχος τῆς ἐλεύθερης Ρόδου, μαζί μέ τό Δημοτικό Συμβούλιο καί χιλιάδες λαοῦ, γονατιστός καί μέ συγκίνηση, ἀτενίζει τήν ἐπίσημη ἀνύψωση τῆς ἑλληνικῆς σημαίας γιά πρώτη φορά στόν ἱστό τοῦ Ἡρώου τῆς Ἐλευθερίας!
