ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 20η Οκτωβρίου 2025.
Η ΠΑΠΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ «ΙΕΡΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ»
(Προϊόν νοσηρού μυστικιστικού συναισθηματισμού και ανορθολογισμού)
Ο Παπισμός, αφότου αποκόπηκε, τον 11ο αιώνα, από τον ενιαίο και αδιαίρετο κορμό της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, και αποκομμένος πλέον από την Θεία Χάρη, περιέπεσε σε σωρεία δογματικών πλανών και κακοδοξιών, όπως είναι το φιλιόκβε, η κτιστή χάρις, το καθαρτήριο, το πρωτείο και το αλάθητο, η δικανική αντίληψη περί σωτηρίας, η περί ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης δια του σταυρικού θανάτου του Χριστού, η μαριολατρία, κ.α. Αλλά και παράλλαξε και την ζωή της Δυτικής Εκκλησίας, όπως η εισαγωγή αζύμου άρτου στην θεία ευχαριστία, ο τρόπος καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, το βάπτισμα δια ραντισμού, η μη χορήγηση στους λαϊκούς του Αίματος του Κυρίου, η μη κοινωνία των παιδιών έως την ηλικία των επτά ετών, ο περιορισμός του μυστηρίου του ευχελαίου μόνο στους μελλοθάνατους, η αντικατάσταση των ιεροπρεπών εικόνων στους ναούς, με πίνακες ζωγραφικής κοσμικής (νατουραλιστικής τεχνοτροπίας), στερημένες ολότελα πνευματικότητας και κατάνυξης, η εισαγωγή της κοσμικής μουσικής στους ναούς, θυμίζοντας μάλλον μουσικές συναυλίες, παρά εκκλησιαστική λατρεία.
Επίσης αφαίρεσε από το αγιολόγιο Αγίους της αρχαίας Εκκλησίας και πρόσθεσε και προσθέτει άλλους δικούς του, οι πλείστοι, όχι μόνον είναι αμφιβόλου αγιότητας, αλλά και ηθικότητας, ακόμα και δολοφόνοι, όπως ο ιδρυτής του φρικτού τάγματος των ιησουιτών Ιγνάτιος Λαϋόλα και ο πρόσφατα «αγιοποιηθείς» ηθικός και φυσικός αυτουργός της γενοκτονίας των 880.000 Σέρβων Ορθοδόξων, κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, διαβόητος Αλουίσιο Στέπινατς, καταδικασμένος από την διεθνή κοινότητα για φρικαλέα εγκλήματα πολέμου!
Παράλλαξε ακόμα και το εορτολόγιο, εισάγοντας «εορτές» όχι μόνον άγνωστες στην Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία, αλλά και αντίθετες με την δογματική της διδασκαλία, όπως λ.χ. η εορτή της «Άσπιλης Σύλληψης της Παναγίας».
Μια από αυτές τις αμάρτυρες και αντίθετες με την διδασκαλία της Εκκλησίας εορτές του Παπισμού, και μάλιστα «κορυφαία εορτή», είναι και αυτή της «Ιεράς Καρδίας του Ιησού».
Περί τίνος πρόκειται; «Η Ιερά Καρδία του Ιησού (λατινικά: Cor Jesu Sacratissimum, Υπερευλογημένη Καρδία του Ιησού) είναι μια από τις πιο διαδεδομένες και γνωστές καθολικές ευλάβειες, κατά την οποία η καρδιά του Ιησού θεωρείται σύμβολο της απεριόριστης και παθιασμένης αγάπης του Θεού πρός την ανθρωπότητα …η λειτουργική εορτή της Υπέρτατης Ιεράς Καρδίας του Ιησού γιορτάζεται την τρίτη Παρασκευή μετά την Πεντηκοστή. Οι 12 υποσχέσεις της Υπέρτατης Ιεράς Καρδίας του Ιησού είναι επίσης πολύ δημοφιλείς ανάμεσα σε καθολικούς. Η αφοσίωση αυτή επικεντρώνεται ιδιαίτερα στην αγάπη και την συμπόνια της Καρδίας του Χριστού προς την ανθρωπότητα, όπως τις θεωρεί η εκκλησία»[1].
Έκπληξη αποτελεί η προϊστορία και η ιστορία καθιέρωσής της. Όπως προαναφέραμε, η νεωστί καθιερωθείσα αυτή παπική εορτή, δεν έχει το παραμικρό έρεισμα στην Αγία Γραφή και ουδεμία μαρτυρία στην Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού. Επίσης κανένας από τους Πατέρες δεν αναφέρει τίποτε για την λατρεία της «καρδιάς του Ιησού». Αυτή στηρίζεται σε οράσεις κάποιων ονειροπαρμένων παπικών γυναικών, τις οποίες υποτίθεται ότι φανερώθηκε ο Χριστός και τους ζήτησε να διαμηνύσουν στους πιστούς της παπικής «εκκλησίας», ότι ζητά της λατρεία της καρδίας του!
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα, ξεκίνησε μια τέτοια τάση στους πιο σκοτεινούς χρόνους του μεσαίωνα, όταν ο Παπισμός βρισκόταν στην απόλυτη κατάπτωσή του. «Τον 12ο και 13ο αιώνα, μαζί με τον ενθουσιασμό των Σταυροφόρων που επέστρεφαν από τους Αγίους Τόπους, οδήγησαν στην ανάπτυξη αφοσίωσης στο Πάθος του Ιησού Χριστού και ιδιαίτερα σε πρακτικές προς τιμήν των Ιερών Πληγών»[2]. Στα χρόνια του μυστικιστή «αγίου» Φραγκίσκου της Ασίζης, ζούσε μια μοναχή, η Λουτγάρδη, η οποία «εισήλθε στη μυστικιστική ζωή με μια όραση της τρυπημένης Καρδιάς του Σωτήρος, ολοκλήρωσε τον μυστικό της γάμο με τον Ενσαρκωμένο Λόγο με μια ανταλλαγή καρδιών μαζί Του»[3]! Ναι! Η ονειροπαρμένη εκείνη γυναίκα οραματίστηκε ότι παντρεύτηκε το Χριστό και μάλιστα την «επισκέφθηκε προσφέροντάς της οποιοδήποτε χάρισμα της χάριτος θα επιθυμούσε»! Και όχι μόνον αυτό, αλλά, «ο Χριστός άπλωσε το χέρι Του μέσα στη Λουτγκάρδη και, αφαιρώντας την καρδία της, την αντικατέστησε με τη δική Του, ενώ ταυτόχρονα έκρυψε τη δική της καρδία μέσα στο στήθος Του»[4]! Απόλυτα βλάσφημα, ασεβή και αφελή, τα όσα εξέφρασε η ονειροπαρμένη και φαντασιόπληκτη παπική μοναχή!
Άλλη ονειροπαρμένη παπική, η Μεχθίλδη του Χάκεμπορν, είδε τον Ιησού «Σε μία όραση, ανέφερε ότι ο Ιησούς της εμφανίστηκε και της ζήτησε να τον αγαπά με θέρμη και να τιμά όσο το δυνατόν περισσότερο την Ιερά Του Καρδία μέσα από το Ευλογημένο Μυστήριο. Ο Ιησούς της πρόσφερε την Καρδία Του ως εγγύηση της αγάπης Του, ως τόπο καταφυγίου κατά τη διάρκεια της ζωής της και ως παρηγοριά την ώρα του θανάτου της»[5]!
Ακολούθως η αναφέρεται η Γερτρούδη η Μεγάλη η οποία υπήρξε μία από τις πρώτες «ευλαβείς» προς την «Ιερά Καρδία του Ιησού», βιώνοντας, σύμφωνα με τις δικές τις μαρτυρίες σχετικά οράματα.
Καθοριστικά για την καθιέρωση της εορτής, υπήρξαν τα οράματα της παπικής μοναχής Μαργαρίτα-Μαρία Αλακόκ (1647–1690), η οποία ισχυρίστηκε ότι έλαβε «αποκαλύψεις της Ιεράς Καρδίας» από τον Ιησού Χριστό μεταξύ των ετών 1673 και 1675. «Η πρώτη εμφάνιση σημειώθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1673, ημέρα εορτής του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή, κατά την οποία ο Ιησούς επέτρεψε στη Μαργαρίτα Μαρία να ακουμπήσει το κεφάλι της στην Καρδία του, λέγοντας ότι επιθυμούσε να γνωριστεί η αγάπη Του σε όλη την ανθρωπότητα και ότι την είχε επιλέξει για να διαδώσει την ευλάβεια προς την Ιερά Του Καρδία. Αμέσως μετά, είχε οράματα της καρδίας του με τον ακάνθινο στέφανο, περιβαλλόμενη από φλόγες, πάνω στην οποία υπήρχε ένας σταυρός. Αυτή η απεικόνιση αποτέλεσε την εικόνα της Ιεράς Καρδίας που η Μαργαρίτα Μαρία χρησιμοποίησε για τη διάδοση της ευλάβειας»[6]. Επίσης ισχυρίστηκε, ακολούθησαν και άλλες εμφανίσεις, κατά τις οποίες ο Ιησούς Χριστός της αποκάλυψε διάφορους τρόπους λατρείας προς την «Ιερά Καρδία»!
Τέλος και μια άλλη παπική μοναχή η αποκαλούμενη «Μαρία της Θείας Καρδίας» (1863–1899) ανέφερε ότι είχε λάβει αρκετές εσωτερικές εμπνεύσεις και οράματα του Ιησού Χριστού.
Είναι αλήθεια ότι η παπική «εκκλησία» εξαρχής αντιμετώπιζε με σκεπτικισμό και επιφύλαξη όλες αυτές τις ενοράσεις, οι οποίες είχαν το στοιχείο του ακραίου υποκειμενισμού, και δεν προέβαινε σε θέσπιση καποιας λατρείας προς την «Καρδία του Ιησού». Αλλά, μετά από επιστολή της «Μαρία της Θείας Καρδίας» προς τον «Πάπα» Λέοντα ΙΓ΄ (1878-1903), με την οποία του ζητούσε να «αφιερώσει ολόκληρο τον κόσμο στην Ιερή Καρδία του Ιησού», ανέθεσε σε ομάδα θεολόγων να εξετάσουν την αίτηση βάσει της Αποκάλυψης και της ιερής παραδόσεως. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό και το 1899 όρισε ότι η αφιέρωση ολόκληρης της ανθρωπότητας στην Ιερή Καρδία του Ιησού έπρεπε να πραγματοποιηθεί στις 11 Ιουνίου 1899[7].
Ακολούθως ο «Πάπας» Πίος ΙΑ΄ (1922-1939), με την εγκύκλιό του: «Miserentissimus Redemptor» (1928) επανέλαβε τη σημασία της αφιερώσεως και της επανορθώσεως στην Ιερή Καρδία του Ιησού και επιβεβαίωσε ως «γνήσιες» τις οράσεις της Μαρίας Μαργαρίτας Αλακόκ, δηλώνοντας ότι ο Ιησούς «φανερώθηκε» στην Αλακόκ και της «υποσχέθηκε ότι όσοι θα τιμούσαν την Καρδία Του θα ελάμβαναν αφθονία ουράνιων χαρίτων»! Παράλληλα, «αγιοποίησε» και την Μαρία Μαργαρίτα Αλακόκ και ενέτξε την «“Μεγάλη Υπόσχεση” της Αφοσίωσης των Πρώτων Παρασκευών στη παπική βούλα Αγιοκατατάξεως της Μαρίας Μαργαρίτας Αλακόκ στις 13 Μαΐου 1920, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΕ΄ ενθάρρυνε την πρακτική αυτής της πράξης επανόρθωσης κατά τις πρώτες εννέα Παρασκευές προς τιμήν της Ιεράς Καρδίας»[8].
Αυτή είναι η προϊστορία και η ιστορία καθιερώσεως αυτής της «μεγάλης εορτής», της παπικής «εκκλησίας». Στοιχειώδης γνώση της καθιερώσεως των Εορτών της Μιας και Αδιαίρετης Εκκλησίας, φανερώνει το μέγεθος της πλήρους απουσίας γνησίου εκκλησιαστικού πνεύματος και του φρονήματος του αιρετικού Παπισμού! Ουδεμία Εορτή της Εκκλησίας έχει τόσο ρηχή, από θεολογικής και εκκλησιολογικής απόψεως, προέλευση! Οι άγιοι Πατέρες όταν καθόριζαν τις Εορτές, μελετούσαν σε βάθος την συμφωνία τους με την δογματική της Εκκλησίας και με σοβαρότητα τις πηγές, την ιστορικότητα και τα δεδομένα.
Ουδέποτε στηρίχτηκαν σε μεμονωμένες διηγήσεις προσωπικών «εμπειριών» ευφάνταστων ανθρώπων, οι οποίες δεν είναι δυνατόν να επιβεβαιωθούν ως γνήσιες, και οι οποίες μπορεί να είναι αποτέλεσμα ψυχικών διαταραχών. Και το σπουδαιότερο: είναι δυνατόν να έχουν και δαιμονική προέλευση, αφού, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο: «καὶ οὐ θαυμαστόν· αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός» (Β΄Κορ.11,14). Τα ιερά συναξάρια των Αγίων και ιδιαίτερα των ασκητών, είναι γεμάτα από πειρασμούς νόθων εμπειριών, δαιμονικής προέλευσης. Αντίθετα, οι γνήσιες εμπειρίες είναι σπάνιες. Για να διαπιστώσουν οι Άγιοι την γνησιότητά τους υπέβαλλαν τον εαυτό τους σε ακραίες αμφισβητήσεις και θερμές προσευχές στο Θεό και τις δέχονταν ως αληθινές, μόνον ύστερα από θείες αποκαλύψεις. Και το σημαντικότερο: τις όποιες πνευματικές τους εμπειρίες δεν τις διαφήμιζαν ποτέ, τις θεωρούσαν προσωπική τους πνευματική κατάσταση.
Έτσι αποδεικνύεται πως οι μυστικές εμπειρίες των παπικών, όπως και όλων των αιρετικών (βλ. γλωσσολαλιές των Πεντηκοστιανών), δεν μπορεί να είναι γνήσιες, αγιοπνευματικές. Στην καλλίτερη περίπτωση είναι φαινόμενα ψυχικών διαταραχών, εντόνων συναισθηματικών συγκυριών και καταστάσεων, ευερέθιστων ανθρώπων.
Αλλά μπορεί να είναι και επήρεια δαιμονικών καταστάσεων, διότι οι αιρετικοί στερημένοι της χάριτος του Θεού, γίνονται εύκολα υποχείρια των σατανικών δυνάμεων, οι οποίες εγκλωβίζουν τους μακράν της αγιαστικής χάριτος της Εκκλησίας στον μυστικισμό, δηλαδή στην δαιμονική ενέργεια. Οι ενοράσεις λοιπόν των ως άνω παπικών γυναικών έχουν αναμφίβολα τον χαρακτήρα του νοσηρού μυστικισμού και των δαιμονικών εμπειριών.
Υπάρχει ακόμα μια σημαντική διάσταση στην καθιέρωση αυτής της «μεγάλης εορτής» του Παπισμού. Όπως προαναφέραμε, η παπική «εκκλησία» αντιμετώπισε με σκεπτικισμό τις «ενοράσεις», τις «φανερώσεις του Χριστού» και τις «συζητήσεις» του με τις οραματίστριες, τις «ανταλλαγές των καρδιών» τους, ακόμα και το «μυστικό πάντρεμά τους» με Αυτόν και οι παλιότεροι «Πάπες» αρνούνταν να καθιερώσουν την εορτή της «Ιεράς Καρδίας». Αντίθετα με αυτούς οι νεότεροι «Πάπες» «διαπίστωσαν» ως «γνήσια» τα οράματά τους και καθιέρωσαν την εορτή. Τίθεται το εύλογο ερώτημα: Εφόσον ο εκάστοτε «Πάπας», σύμφωνα με την διδασκαλία της παπικής «εκκλησίας» είναι «αλάθητος», πως είναι δυνατόν να υπάρχει διαφωνία μεταξύ τους; Στην προκείμενη περίπτωση, ποιοι υπήρξαν «αλάθητοι» εκείνοι που δεν πίστευαν στα εν λόγω οράματα, ή εκείνοι που τα δέχτηκαν ως «θεόσταλτα» και «γνήσια» και καθιέρωσαν την σχετική «μεγάλη εορτή»;
Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας με την επισήμανση ότι η έκπτωση του Παπισμού έχει καθολικό χαρακτήρα, σε όλες τις εκφάνσεις του. Ακόμα και οι «εορτές» του καταδεικνύουν την απόδρασή του από την Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού και την χαώδη απόσταση που τον χωρίζει από Αυτή. Καταδεικνύουν την απουσία γνήσιας αγιοπνευματικής πνευματικότητας, η οποία έχει αντικατασταθεί με καταστάσεις νοσηρών συναισθηματισμών και υποκειμενισμών.
Η «μεγάλη» παπική «εορτή» της «Ιεράς Καρδίας» είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα! Η καθιέρωσή της στηρίχτηκε σε μεμονωμένους ατομικούς υποκειμενισμούς, εκφάνσεις νοσηρών συναισθηματικών καταστάσεων ελάχιστων ευφάνταστων ή ψυχικά διαταραγμένων γυναικών, ίσως και καταλαμβανόμενων από πονηρά πνεύματα, προϊόντα ανορθολογισμού και αφέλειας. Το ίδιο και ο εορτασμός της, όπως παρουσιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης της παπικής «εκκλησίας», έχει τον χαρακτήρα ενός αφελούς συναισθηματισμού, με παντελή έλλειψη πνευματικότητας! Προβάλλεται ένα μέρος τους σώματος του Ιησού, η καρδιά, δηλαδή το «κέντρο» του ανθρώπινου συναισθηματισμού, για να «φανερώσει την αγάπη του Χριστού για τον κόσμο». Αλλά για την Εκκλησία μας, η αγάπη του Χριστού έγκειται στην Ενανθρώπησή Του, στον όλο Θεάνθρωπο, ο Οποίος «σάρξ εγένετο» (Ιωάν.1,14), «εκένωσεν εαυτόν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ.2,7-8), για να μας απολυτρώσει από την αιχμαλωσία του Σατανά, τη δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο. Ως εκ τούτου, η αγάπη Του για μας τους ανθρώπους δεν περιορίζεται σε ένα όργανο του Σώματός Του, την καρδιά, αλλά σε ολόκληρο το θεανδρικό Του Πρόσωπο και στο επί γης απολυτρωτικό Του έργο! Η λατρεία της «Ιερής Καρδίας», μάλλον αποπροσανατολίζει τους πιστούς και το χειρότερο, τους εγκλωβίζει σε ανόητους συναισθηματισμούς, ο οποίοι απωθούν την γνήσια κατάνυξη!
Και κάτι τελευταίο. Η παπική «εορτή» της «Ιεράς Καρδίας», σύλληψη του μεσαιωνικού παπικού μυστικισμού και του ανορθολογισμού, δημιούργησε και «τέχνη». Οι παπικοί, χρησιμοποιούν, εκτός από το σταυρό και «καρδούλες», ως λατρευτικά αντικείμενα, φυλακτά και διακοσμητικά, οι οποίες παραπέμπουν στην λατρεία της καρδιάς του Ιησού. Δυστυχώς αυτές οι «ιερές καρδούλες» γίνονται αποδεκτές, χωρίς να το γνωρίζουν, και από πολλούς ορθοδόξους. Συστήνουμε λοιπόν στους αδελφούς μας να αποφεύγουν τέτοια σύμβολα, τα οποία όχι μόνον δεν αποτελούν στοιχεία της ορθόδοξης παράδοσής μας, αλλά, μάλλον προξενούν αποπροσανατολισμό και πνευματική σύγχυση!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
