Ἀκόμη καί μουσουλμᾶνοι ὁμολογοῦν τήν χάριν τῆς Ἱερωσύνης τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν μας

 «Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ  

Ἀκόμη καί μουσουλμᾶνοι ὁμολογοῦν τήν χάριν τῆς Ἱερωσύνης τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν  μας

         -Ὁ ἅγιος Ὁσιομάρτυς Ἰάκωβος, τελειώθηκε μέ μαρτυρικά βάσανα μαζί μέ δύο μαθητές του, τόν διάκονο Ἰάκωβο καί τόν μοναχό Διονύσιο στήν Ἀδριανούπολι τῆς Θράκης τήν 1^ην Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1520.

            Γεννήθηκε σέ κάποιο χωριό τῆς Καστοριᾶς καί μετέβη στήν Κωνσταντινούπολι, ὅπου ἐργάσθηκε σάν χασάπης καί πωλητής ἀρνίων καί ἐριφίων στήν αὐλή τοῦ σουλτάνου τῶν Ὀθωμανῶν.

            Μία ἡμέρα κάποιος φίλος Μουσουλμᾶνος τόν κάλεσε στό σπίτι νά τόν φιλεύση κάτι. Ἀπό τά φαγητά ὅμως πού εἶχαν προσφερθῆ δέν ἔτρωγε ὁ Ἰάκωβος. Τόν ἐρώτησε ὁ Ἀγαρηνός:

            -Γιατί καί σύ δέν τρώγεις κρέας;

            -Διότι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί αὐτές τίς ἡμέρες νηστεύουμε. Ἔχουμε τήν Νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

            Ὁ μουσουλμᾶνος ἀναστέναξε καί τοῦ εἶπε: «Ἐσεῖς οἱ Χριστιανοί, πράγματι ἔχετε μεγάλη καί δυνατή πίστι». Ἀκούοντας αὐτά τά λόγια του ὁ Ἰάκωβος χάρηκε πολύ καί τόν ἐρώτησε:

            -Ἀπό ποῦ γνωρίζεις ἐσύ ὅτι ἡ πίστις τῶν Χριστιανῶν εἶναι ἡ ἀληθινή;

           -Ὁ Ἀγαρηνός τοῦ ἀποκρίθηκε: Ἡ γυναῖκα μου ἦταν πολύ φρόνιμη καί εὔμορφη μέ τήν ὁποία καί συνέζησα ἀρκετά χρόνια. Πρίν ἀπό λίγα χρόνια ὅμως, χωρίς νά ξέρω πῶς, δαιμονίσθηκε. Ἐξώδευσα ὅ,τι εἶχα καί δέν εἶχα γιά τήν θεραπεία της. Ἐπῆγα στούς χοτζάδες μας νά τήν ἰατρεύσουν ἀλλά μάταια. Χάλασα ὅλη τήν περιουσία μου καί εὑρισκόμουν σέ μεγάλη λύπη. Κάποια ἡμέρα ἦλθε κάποιος φίλος μου καί μοῦ εἶπε: «Γιατί λυπεῖσαι τόσο πολύ βλέποντας τήν γυναῖκα σου νά βασανίζεται ἀπό τόν δαίμονα; Ἄκουσέ με. Πήγαινε στόν Πατριάρχη τῶν Χριστιανῶν καί παρακάλεσέ τον νά τήν ἰατρεύση, διότι οἱ Χριστιανοί λατρεύουν τόν ἀληθινό Θεό».

            Ὁ Μουσουλμᾶνος καί πάλι ἐστέναξε καί συνέχισε νά λέγη: «Ὅταν ἄκουσα αὐτά τά λόγια, ἐπῆγα στόν Ὀρθόδοξο Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος λεγόταν Νήφων (πρώην μοναχός ἀπό τήν Ἱερά Μονή Ὁσίου Διονυσίου. Διετέλεσε τρεῖς φορές πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, κατόπιν μητροπολίτης Οὐγγραβλαχίας τῆς Ρουμανίας καί ἐπέστρεψε στήν Μονή τῆς μετανοίας του ὅπου καί κοιμήθηκε μέ ὁσιότητα καί ἁγιότητα βίου τό 1512. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία μας στίς 11 Αὐγούστου), τοῦ διηγήθηκα γιά τό κακό πού ἔπαθα καί ἐκεῖνος μοῦ εἶπε: «Δέν εἶναι πρέπον νά δεχώμεθα ξένους τῆς πίστεώς μας, ἀλλά ἐπειδή ὁ Δεσπότης μας Χριστός εἶπε: «Τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλλω ἔξω» (Ἰωάν. 6,37) φέρε τήν γυναῖκα σου ἐδῶ.

            Ἐγώ τήν ἔντυσα μέ ἀνδρικά ροῦχα καί τήν νύκτα τήν μετέφερα μέ τούς ὑπηρέτες μου στό πατριαρχεῖο. Ἐκεῖνος ἔδωσε ἐντολή καί ἄνοιξαν οἱ ἄλλοι Πατέρες τήν ἐκκλησία. Ἀφοῦ μπῆκε μέσα ἡ γυναῖκα μου, τήν ἔβαλε καί κάθισε. Ἐγώ καί οἱ βοηθοί μου καθόμασταν ἔξω ἀπό τήν ἐκκλησία καί ἐκυττάζαμε τί θά κάνη. Ἔβαλε ἐπάνω του δύο μαντήλια (ἐφόρεσε δηλαδή τό ἐπιτραχήλιο καί τό ὠμοφόριο) ἐπῆρε τό Εὐαγγέλιο, τό ἔβαλε ἐπάνω στό κεφάλι της καί ἄρχισε νά διαβάζη. Τότε εἴδαμε κι ἐμεῖς νά ἀνοίγη ἡ στέγη τοῦ ναοῦ καί νά κατέρχεται πάνω ἀπό τόν Πατριάρχη καί τήν γυναῖκα μου. Ὅλη ἡ ἐκκλησία φωτίσθηκε ἀπ᾿ αὐτό τό παράδοξο οὐράνιο φῶς!  Ὅταν ἔπαυσε νά διαβάζη τό Εὐαγγέλιο, τό φῶς ἐκεῖνο πέρασε ἀπό τήν στέγη τοῦ ναοῦ καί χάθηκε καί πάλι στούς οὐρανούς. Ἡ στέγη καί πάλι ἔκλεισε. Ἡ γυναῖκα μου θεραπεύθηκε. Τήν παραλάβαμε. Εὐχαριστήσαμε πολύ τόν Πατριάρχη καί ἤλθαμε χαρούμενοι στό σπίτι μας. Ἄν δέν ἐφοβούμασταν τούς ἐξουσιαστές, θά γινόμασταν κι ἐμεῖς Χριστιανοί».

Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου