«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ
Ὁ τρόπος πού καθιερώθηκε στήν Ἐκκλησία γιά τήν τέλεσι τοῦ μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος ἦταν μέ τριττή κατάδυσι καί ἀνάδυσι. Ὁ Κύριός μας πρῶτος βαπτίσθηκε στόν Ἰορδάνη ποταμό καί βυθίσθηκε μέσα στό νερό. «καί εὐθύς ἀνέβη ἀπό τοῦ ὕδατος»(Ματθ.3,16). Ἀπό τόν 14ον ὅμως αἰῶνα γενικεύθηκε στήν Δυτική ἐκκλησία ὁ ραντισμός, τόν ὁποῖον στήν ἀρχή ἐπέτρεπαν γιά τούς κλινικά ἀσθενεῖς, κατ᾿ οἰκονομίαν.
Ὁ Ὀρθόδοξος ἱερεύς δέν λέγει: «Σέ βαπτίζω ἐγώ..», ὅπως κάνουν οἱ ρωμαιοκαθολικοί, ἀλλά λέγει: «Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ...». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συμβολίζει τό Βάπτισμα μέ τήν ταφή τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου (βύθισμα στό νερό) καί τήν ἀνάστασι-ἀνάδυσι τοῦ «νέου» ἀνθρώπου. Ἡ Παπική ἐκκλησία δέχεται ὅτι μπορεῖ νά τελέση τό μυστήριο κι ἕνας Ἰουδαῖος ἤ Μουσουλμᾶνος, ἀλλά μία τέτοια ἀντίληψις καταργεῖ τελείως τήν ἱερότητα καί τόν σκοπό τοῦ μυστηρίου. Ταυτόχρονα καταργεῖται τό μυστήριο τῆς ἱερωσύνης σέ «εἰδική» καί «γενική».
Τό ρῆμα ραντίζω προφανῶς δέν σημαίνει βαπτίζω, δηλαδή βυθίζω μέσα στό νερό, ἀλλά περιχέω. Ἀλλά αὐτό δέν εἶναι βάπτισμα. Εἶναι μόνο ράντισμα. Γιατί ὅμως ἐπί 14 αἰῶνες τελοῦσαν τό βάπτισμα μέσα στό νερό καί κατόπιν τήν ἐξαίρεσι τήν ἔκαναν κανόνα καί τήν ἐφαρμόζουν πλέον ὁριστικά στήν ἐκκλησία τους; Ὑποθέτουμε ὅτι ζητοῦν τήν ἄνεσί τους. Ἤ ἄς μᾶς ἀπαντήσουν οἱ ἴδιοι. Ὅσοι λοιπόν ραντίζονται δέν βαπτίζονται, οὔτε παίρνουν κάποια ἱκανή γιά τήν σωτηρία τους Χάρι. Ὅσοι Παπικοί λοιπόν θέλουν νά σωθοῦν δέν θά ἀναβαπτισθοῦν, ἀλλά θά βαπτισθοῦν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, δεδομένου ὅτι ἡ ἐκκλησία τους δέν τελεῖ βάπτισμα, ἀλλά ράντισμα.
Ἀπό τούς πρώτους χρόνους ἐπεκτάσεως τῆς Ἐκκλησίας μας, μετά τό Βάπτισμα καθιερώθηκε νά τελῆται καί τό Ἱερό Χρῖσμα, μέ τό ὁποῖο ὁ βαπτιζόμενος χρίεται μέ τό Ἅγιο Μῦρο», διά τοῦ ὁποίου συμπληρώνεται ἡ Χάρις τοῦ Βαπτίσματος. Αὐτό μαρτυρεῖ ὁ Τερτυλλιανός σέ σχετικό σύγγραμμά του, τά μέσα τοῦ 2ου αἰῶνος. Στήν Δύσι ὅμως μετά τήν ἀπομάκρυνσι τῆς ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ἀπό τήν Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ξεχώρισαν τό Χρῖσμα ἀπό τό Βάπτισμα. Ἔτσι τό Χρῖσμα σ᾿ αὐτούς τό τελεῖ ὁ Ἐπίσκοπος στά βαπτισμένα παιδιά, πού ἔχουν πλέον ἡλικία 7-12 ἐτῶν. Ἔτσι τό παιδί δέν μπορεῖ νά κοινωνῆ, εὐθύς μετά τό βάπτισμά του, παρά μετά τό Χρῖσμα. Σέ περίπτωσι λοιπόν πού θά πεθάνη, θά φύγη ἀπό τήν ζωή ἀκοινώνητο.
Εἰσήγαγαν αὐτή τήν καινοτομία, διότι ἐνόμισαν ὅτι τό παιδί θά καταλάβη καλλίτερα σέ μεγαλύτερη ἡλικία τήν ἐπίσκεψι τῆς Χάριτος. Ἀλλά ἡ Θεία Χάρις εἶναι δωρεά τοῦ Θεοῦ καί δέν ἐξαρτᾶται ἄμεσα ἀπό τήν θέλησι τοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλωστε, ὅταν βαπτίσθηκε νήπιο τό παιδί αὐτό, κατάλαβε ὅτι πῆρε τήν Χάρι τοῦ βαπτίσματος; Ἀλλά καί οἱ μεγαλύτεροι στήν ἡλικία πού βαπτίζονται, ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀντίληψί τους, ἡ Χάρις πού θά δοθῆ σάν δωρεά ἀπό τόν Θεό;
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
