Όταν βλέπεις να ξεψυχά ένα 16χρονο κορίτσι μετά από κατανάλωση αλκοόλ λόγω μιας οικογένειας που δεν το απέτρεψε, λόγω ενός ιδιοκτήτη κλαμπ που την δηλητηρίασε, λόγω ενός νόμου που δεν εφαρμόστηκε, λόγω μιας αστυνομίας που δεν έκανε έλεγχο και πάνω απ’ όλα λόγω μιας πολιτείας που αδιαφορεί για το καλό των νέων, τότε ξέρεις ότι έχεις πιάσει πλέον «πάτο» ως πολιτεία και ως κοινωνία.
Θλίψη και προβληματισμό έχει σκορπίσει η είδηση του θανάτου της 16χρονης Ζωής-Άννας η οποία τα ξημερώματα της Κυριακής κατέρρευσε έξω από κλαμπ στο Γκάζι. «Μας είπε ότι μας αγαπάει και μετά κατέρρευσε», είπε μια φίλη της, αποκαλύπτοντας ότι η παρέα της 16χρονης πήγε σε κάβα και αγόρασε ένα μπουκάλι βότκα και αφού το ήπιαν όλο στον δρόμο, μπήκαν στο κλαμπ και συνέχισαν να πίνουν.
Ένα νέο κορίτσι που είχε όλη τη ζωή μπροστά του, τώρα οδεύει προς τον τάφο, ως ένα ακόμα θύμα μιας νεολαίας που τρεκλίζει πρώτα απ’ όλα από έλλειψη αξιών. Πολιτικές και κοινωνικές ατζέντες μεγαλώνουν μια γενιά «ανάπηρη» στο να διαχειριστεί τις ορμές της, αλλεργική στα προστατευτικά «μη». Απεγνωσμένη για ντόπες αυτοπεποίθησης. Ανίκανη να διαχωρίσει την ελευθερία από την ασύνετη ελευθεριότητα. Φουριόζα στο να ζήσει πρόωρα την κάθε ακρότητα. Όχι μόνο χωρίς να προλάβει να αναπτύξει άμυνες αυτοσυντήρησης, αλλά πιθανότατα χωρίς να μάθει ποτέ τι εστί αυτό.
Και παράλληλα έχουμε μια φουρνιά γονιών που είτε είναι εγκληματικά αδιάφοροι στα παραπάνω – είτε μονίμως υπόλογοι για το ότι ασκούν τα γονεϊκά τους καθήκοντα. Γιατί τα αυστηρά «όχι» έχουν εξισωθεί με την «καταπίεση», όπως ορίζει ο άκρατος δικαιωματισμός. Το κράτος – πατερούλης, απογυμνώνει τις οικογένειες από το παιδαγωγικό ρόλο τους, γκρεμίζει στα σχολεία ό,τι χτίζεται στο σπίτι και σκόπιμα αφήνει τους νόμους προστασίας ανηλίκων να εφαρμόζονται λειψά γιατί η κατανάλωση ποτών αξίζει περισσότερο από την κατανάλωση ζωών.
Ούτε η απαγόρευση πώλησης αλκοόλ σε ανηλίκους, ούτε η απαγόρευση εισόδου σε κέντρα διασκέδασης δεν εφαρμόστηκε για τη Ζωή-Άννα, αλλά και για χιλιάδες συνομήλικούς της που κατακλύζουν τα νυχτερινά κέντρα τα βράδια ή μεθοκοπούν ελεύθερα σε πλατείες και δρόμους. Κατά τα άλλα η κυβέρνηση… κόπτεται να απαγορεύσει τα social media στα παιδιά κάτω των 16, την ίδια ώρα που τα αφήνει να σωριάζονται νεκρά από ποτά – μπόμπες! Φυσικά ο έλεγχος και η ταυτοποίηση των πάντων στο διαδίκτυο είναι εκείνο για το οποίο πραγματικά κόπτονται και όχι η ηθική περιφρούρηση της νεολαίας.
Το γεγονός ότι δεν δίνουν δεκάρα για να προστατέψουν τους νέους, πέρα από τη μη τήρηση των νόμων, το «φωνάζει» η ίδια η άθλια κατάσταση του κόσμου της νύχτας. Νοθευμένα ποτά, ναρκωτικά, μπράβοι, δολοφονίες μεταξύ νονών της νύχτας, «πούλημα» προστασίας, απουσία αστυνομίας και δεν συμμαζεύεται. Αν η κυβέρνηση ήθελε πράγματι να σώσει ζωές, θα ξεκινούσε από αυτά. Το να ρίχνει ευθύνες σε έναν εγκληματία μαγαζάτορα είναι σαν να μιλάς για ένα δέντρο κάνοντας ότι δεν βλέπεις το δάσος.
Ναι, σίγουρα αυτή η γενιά νέων δεν είναι η πρώτη που κάνει καταχρήσεις και αναζητά ξέφρενες επαναστάσεις. Όμως παλιά υπήρχε για τα περισσότερα παιδιά ένα αντίβαρο στο σπίτι, μια αυστηρή φωνή, μια τιμωρία ή ακόμα – ακόμα και μια προσευχή από μια μάνα που αγωνιούσε και εναπόθετε τη λαχτάρα της στην μάνα – Παναγία. Τώρα πόσα σπίτια έμειναν να διατηρούν αυτές τις άμυνες;
Οι παλαιότερες γενιές είχαν κανονική παιδική ηλικία και όσα πολύτιμα εφόδια υγείας μπορούσε να προσφέρει αυτή. Τώρα η παιδική ηλικία έχει σμικρυνθεί και διαρκεί μόνο ώσπου να συναντήσει την προπαγάνδα μέσα από την τηλεόραση, το τάμπλετ και τα σχολεία. Όσους νόμους, όσους ψυχολόγους, όση αστυνόμευση και να ρίξεις πάνω στην προστασία των παιδιών, το ράγισμα του ψυχισμού έχει παγιωθεί από μέσα τους. Και έτσι αντανακλάται στην κοινωνικοποίηση τους, με το υγιές πνεύμα να αντικαθίσταται από το οινόπνευμα.
Ο δικαιωματισμός μοιράζει ένα βουνό επικίνδυνες εξουσίες σε άγουρα πλάσματα που δεν έχουν ικανότητα να τις διαχειριστούν – ούτε γονείς ικανούς να τους καθοδηγήσουν. Έχουμε μια νεολαία που μεγαλώνει με το «θέλω εδώ και τώρα», να μπαίνει σε πρόωρη κατάθλιψη από απανωτά χαστούκια ρεαλισμού που προσφέρει η πραγματική ζωή. Χωρίς υψηλότερους στόχους στη ζωή, χωρίς νόημα εγκαρτέρησης για αξίες και ιδανικά που χρειάζονται κόπο, χωρίς πρότυπα που προβάλλουν το αιώνιο αντί το εφήμερο.
Παιδιά που δεν ξέρουν να προστατέψουν τον εαυτό τους. Γονείς που τους αφαιρείται το δικαίωμα να προστατέψουν τα παιδιά τους. Κράτος που δηλητηριάζει τη σχέση παιδιού και γονέα. Ένα τέλειο κοκτέιλ καταστροφής του οποίου βλέπουμε μόνο τα πρώτα αποτελέσματα…
